VII
ชเวซึงชอลเป็นคนหน้าไม่อาย
“ซึงกวาน”
“ครับ?”
เมื่อเห็นว่าเจ้าของชื่อทำเพียงขานรับแต่ยังไม่หันมาสบตากัน ซึงชอลจึงเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้ใหม่เสีย
“ตัวเอง”
“….”
“ที่รัก”
“….” ถ้าจะเรียกแบบนั้นให้ตายก็ไม่หันหรอกนะ
“babe”
“….”
“แม่จ๊ะ”
“….” ชักจะไปกันใหญ่ละ
“ซึงกวานา…”
“ว่— …..ฮยอง! นี่ไม่ใช่ที่บ้าน!”
ซึงกวาน(กัดฟัน)โวยวายทันทีที่ตนหันกลับมาตามเสียงเรียกเพื่อจ้องใบหน้าคนกวน แต่ก็ต้องพบกับความไร้ยางอายอีกอย่างของซึงชอล
ถึงอย่างนั้นคนพี่ก็ไม่ได้สะทกสะท้านกับการกระทำของตัวเองแต่อย่างใด
แค่จูบปลายนิ้วตัวเองแล้ววางทาบปากเจ้าดื้อเอง ส่งจูบมัดจำไว้ก่อนจูบจริงเฉย ๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย
“แสดงว่าที่บ้านก็ทำได้ว่างั้น?... แต่บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าเป็นที่บ้านคงมากกว่านี้แน่ ๆ...”
ให้ตายสิ! ชเวซึงชอลนี่หน้าไม่อายจริง ๆ!
No. 7 #ในเดือนสิบเอ็ด
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in