“จะทำอะไรก็รีบทำได้ไหม”

       เสียงหวานกระแทกกระทั้นบ่งบอกว่าความหงุดหงิดที่ข่มไว้นั้นกำลังจะปะทุในไม่ช้า

       “จะรีบทำไม”

       เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยอารมณ์ขุ่นมัวไม่แพ้กัน ขณะกำลังวนเวียนแถวซอกคอเนียนเนิบนาบ

       “น่าเบื่อ”

       ซึงกวานเมินคำถามแล้วบ่นกับอากาศ

       “เบื่อยังไงก็ผัวเธอป้ะ?”

       อากาศโต้ตอบกลับ

       “ผัวก็ทิ้งได้ป้ะ?”

       เมื่อได้ยินดังนั้น อากาศจึงละใบหน้าคมขึ้นมาและจ้องเข้าไปในดวงตาใสนิ่ง ๆ แล้วถาม

       “จะทิ้งกัน?”

       “ก็ไม่แน่”

       “เหตุผล?”

       “น่าเบื่อ”

       “เหตุผลงี่เง่า… ศาลไม่รับฟังนะครับ” ผู้(แสร้ง)พิพากษากล่าวก่อนจะจูบใบหูหวังจะปลุกอารมณ์อีกฝ่าย

       “หึ...” โจทก์หัวเราะในลำคอแล้วกล่าว “ถ้างั้น… ท่านก็ช่วยพิจารณาคดีให้ลูกความคนนี้ตื่นเต้นสักหน่อยได้ไหมล่ะครับ”

       คำพูดเอาแต่ใจถูกเคลือบไว้ด้วยน้ำเสียงแสนหวาน



       ดูเหมือนศาลที่เคารพจะทำสำเร็จนะ :)