XXIX-II
*เนื้อหาบางส่วนอาจไม่เหมาะสมสำหรับเด็ก โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ
‘เป็นฮยองไม่ได้เหรอ?’ คือคำถามที่ผมได้ยินบ่อยที่สุดนับตั้งแต่รู้จักกับเขา
ไม่ใช่ว่าผมไม่รักเขา, ชเวซึงชอล แต่กลับกัน เป็นผมเองที่รักเขายิ่งกว่าสิ่งใด
ทว่าคนแปดเปื้อนเช่นผมจะปล่อยให้เขามารักได้อย่างไรกัน
ไม่คู่ควร ไม่เลยสักนิด แม้ซึงชอลจะต้องการให้ผมเลิกกับมันมากสักแค่ไหน แต่ผมก็ทำไม่ได้
สิ่งที่ผมทำได้มีเพียงกีดกันมันจากคนที่ผมรัก และถ้าหากต้องไกลจากมัน ซึงชอลคงไม่ปลอดภัยเป็นแน่
ยิ่งไปกว่านั้น หากซึงชอลอยู่ใกล้ผม เขาเองก็อาจจะเป็นอันตราย
ทั้งจาก
มันและจาก
ผม มัน, รังควาน – มันคงตามรังควานฮยองทุกวิถีทางที่จะทำได้
ผม, แปดเปื้อน – ผมแปดเปื้อนด้วยโรคร้าย
โรคร้ายหรือโรคติดต่อที่มันยัดเยียดให้ผม
แม้ซึงชอลจะรู้แล้ว แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงยืนยันที่จะอยู่เคียงข้างผม
ดังนั้น ด้วยความเห็นแก่ตัว, เมื่อไหร่ที่ผมคิดถึงเขาจับใจจนทนไม่ไหว ผมก็จะเรียกเขาออกมาพบ สั่งกาแฟมาสองแก้ว แล้วปล่อยให้มันเย็นไปเสียเฉย ๆ
จริง ๆ แล้วผมแค่อยากเจอหน้าเขาก็เท่านั้น
จะมีใครในโลกนี้คู่ควรกับชายคนนี้มากกว่าผมไหมนะ? ผมคิด
แม้ลึก ๆ แล้ว ผมก็หวังว่าตัวเองจะปล่อยให้ซึงชอลฮยองรักผมได้
ผมหวังจริง ๆ
เบื้องบนรู้ ผมได้พยายามเต็มที่แล้วNo. 29 #ในเดือนสิบเอ็ด
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in