ผมตื่นขึ้นมา ไม่ตกใจกับฝันสักเท่าไร เคยฝันแบบนี้หลายครั้งแล้ว แต่ผมสงสัยเสียงร้องมากกว่า มันดังขึ้นจริงๆ ในโลกความจริง ไม่ใช่ในฝัน ผมออกจากห้องนอน ได้ยินเสียงร้องอีกครั้ง เสียงมาจากทางห้องนอนของลาเพ ผมทุบประตูห้องนอนใหญ่ สักพักลาเพเปิดประตูออกมา เธอใส่ชุดนอนสีขาว ปล่อยผมสยาย
หลังจากเช็ดพื้นห้องกินข้าวจนแห้งดีแล้ว ผมกลับไปที่ห้องนอนเล็ก ทิ้งตัวนอนคว่ำลงบนเตียง พยายามขจัดภาพลาเพกับเสื้อเปียกน้ำของเธอออกไปจากหัว แต่มันก็ยังคงวนเวียนอยู่อย่างนั้น


ผมตื่นสิบโมง สายเกินไปที่จะพูดคุยกับลาเพ เธอออกไปข้างนอกแล้ว ลาเพทิ้งกระดาษใบน้อยไว้ที่โต๊ะอาหาร ใจความว่า “ฉันไปประชุม กลับค่ำ ไม่ต้องรอ” ข้อความกะทัดรัด สั้นห้วน นักเขียนใจร้าย เธอจะเสียเวลาเขียนชื่อผมสักนิดก็ไม่ได้ อย่างไรก็ตามผมเก็บกระดาษใบจ้อยใบนี้ไว้เป็นอย่างดี
ผมอาบน้ำแต่งตัว เสื้อแขนสั้น กางเกงดำ ผมหยิบเสื้อโค้ตสีเทาไปด้วย แล้วลงไปกินอาหารเช้าของโรงแรม นั่งที่โต๊ะใกล้ประตูทางออก มองเห็นฟุตบาทหน้าโรงแรม ผมดื่มกาแฟ กินขนมปัง ทุกอย่างดูแปลกใหม่ ทั้งบรรยากาศรอบตัว อากาศเย็นแห้ง ไม่ร้อนชื้นเหมือนเอเชีย ของกินและเครื่องดื่มที่อยู่ตรงหน้า กาแฟสเปนใส่นม คาเฟ่ คอน เลเช่ ขนมปังแช่นมชุบไข่ทอดในน้ำมันมะกอก โรยด้วยชินนามอนกับน้ำตาล ทอริฮาส ผู้คนที่เดินผ่าน ชาวยุโรปผิวขาว ทางเดินแปลกหูแปลกตา มาเมืองนอกก็แบบนี้ รู้สึกเหมือนเราทิ้งชีวิตที่เคยเป็นอยู่ไว้เบื้องหลัง เหมือนได้ไปอยู่บนโลกใหม่ ทั้งที่เป็นโลกใบเดียวกัน