“หลังจากเรื่องนี้ผ่านไป นายยังมีชีวิตอยู่นะ นายจะโตขึ้นแล้วพบว่ามีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นตลอดเวลา แต่มันก็จะผ่านไปทุกครั้ง ไม่เป็นไรนะ เชื่อฉัน” 

เด็กชายก็ยังร้องไห้ไม่หยุด ผมหันไปที่กองผ้า หัวผู้หญิงนั่นคือแม่ผม ผมพยายามหามือของแม่ในกองผ้าแต่ไม่พบ ผมพยายามจับมือแม่เท่าไรก็จับไม่ได้ สักพักพื้นห้องเปลี่ยนเป็นพื้นทราย ผนังห้องหายไป เราทั้งสามอยู่บนชายหาดริมทะเล ฟ้าโปร่ง แดดจัด แม่ดูทุรนทุรายมากกว่าทุกที ลูกตาสีดำของเธอหลุดออกมา เมื่อมันตกลงบนพื้นทราย ลูกตาเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลแล้วถูกคลื่นซัดหายไปในทะเล

สี่โมงเย็นวันถัดมา ผมเตรียมตัวไปหาลาเพที่คอนโด ใส่เสื้อยืดคอกลมสีอ่อน เบลเซอร์กับกางเกงเป็นสีเดียวกัน สีน้ำเงินดำ ผมไปถึงคอนโดลาเพประมาณห้าโมงครึ่ง เธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ลาเพรวบผมขึ้นเป็นมวย แต่งหน้าอย่างสวยงาม เธอใส่ชุดราตรียาวสีเขียวมรกต เป็นชุดคล้องคอเปิดหลัง ลาเพสวยกว่าทุกครั้ง แขนของลาเพไม่มีรอยช้ำแล้ว ผมถามว่าเธอใช้ยาอะไร หายเร็วมาก

“ฉันใช้รองพื้นกับคอนซีลเลอร์กลบน่ะ” เธอเฉลย

“คุณยังเจ็บอยู่หรือเปล่าเนี่ย ผมว่าพวกสำนักพิมพ์เขาใช้งานคุณหนักไปแล้วนะ ทั้งถ่ายรูปลงหนังสือกาแฟ สัมภาษณ์ ทำหนังสือท่องเที่ยว นี่รถเพิ่งชน ยังจะให้ไปออกงานอีก” ผมบ่น

“ไม่เป็นไรหรอก ทัน ฉันทำได้ สำนักพิมพ์สัญญาว่าถ้าหนังสือพวกนั้นขายดี เขาจะยอมให้ฉันเขียนนิยายอีก ฉันอดทนอีกนิดเดียว”

ผมขับรถไปส่งลาเพที่โรงแรมจัดงาน นิยายเรื่อง “ราตรี” ของเธอถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลบทประพันธ์ดั้งเดิมยอดเยี่ยม ตัวเอกมีชีวิตมืดมนดั่งกลางคืนยาวนาน ฝ่าฟันสู้ชีวิตจนพบแสงสว่างแห่งความสำเร็จ เรื่องนี้ถูกดัดแปลงเป็นหนัง รายได้ของหนังดีพอประมาณ แต่ได้รับคำชมเป็นอย่างมาก ลาเพเป็นตัวเต็งในสาขานี้ เธอบอกว่าถ้าได้รางวัล นิยายเรื่องนี้จะได้เอากลับมาพิมพ์ซ้ำ

“ฉันไม่ชอบเลย ถูกรุมถ่ายรูปเนี่ย” ลาเพพูดตอนที่กำลังเดินผ่านน้ำพุหน้าโรงแรม

“ผู้หญิงสวยๆ เขาชอบกันทั้งนั้น” ผมพูด

“ฉันอยากเกิดเป็นผู้ชาย”

“ไม่เอาน่า ถ้าคุณเกิดเป็นผู้ชาย ผมเสียดายแย่” ผมเดินไปส่งลาเพถึงบริเวณด้านหน้างาน “คุณต้องได้รางวัลแน่” ผมบอกเธอ

ผมยืนรอดูอยู่ไกลๆ เห็นลาเพทักทายกับผู้หญิงชุดแดง คงจะเป็นคนรู้จัก ทั้งสองคนเดินจูงมือกันเข้าไปในงานประกาศรางวัล แล้วผมก็ไปหาร้านกาแฟใกล้ๆ โรงแรมนั่งรอ สั่งแซนวิชกับลาเต้ งานประกาศรางวัลนี้ไม่มีการถ่ายทอดสด แต่มีการพูดถึงอยู่บ้างในอินเตอร์เน็ต ผมหาแฮชแท็กของงาน เข้าไปดูในเว็บ มีคนโพสรูปลาเพหลายรูป เธอไม่ยิ้มเลยสักรูป หน้าตาเคร่งเครียด ผมไล่ดูไปเรื่อยๆ รออ่านผลรางวัลที่ลาเพเข้าชิง

ผลออกมาแล้ว เธอไม่ได้รางวัล

งานประกาศรางวัลยังดำเนินต่อไป เหลืออีกหลายรางวัล แต่ผมนึกสังหรณ์ใจ ย้อนกลับไปที่โรงแรมอีกที พบลาเพนั่งอยู่ที่น้ำพุตรงหน้าโรงแรม เธอนั่งที่ขอบหินอ่อน ศอกสองข้างวางบนเข่า ซบหน้าลงกับฝ่ามือ ผมเข้าไปเรียก

“ลาเพ คุณไม่เป็นไรนะ”

“ทัน ฉัน...” เธอพูดเพียงแค่นั้น ตาของลาเพแดงก่ำทั้งสองข้าง เธอร้องไห้อีกแล้ว เมื่อวานเธอก็ร้องไห้ ผมพยายามปลอบเธอ ชวนเธอกลับคอนโด ลาเพไม่ยอมกลับ 

เธอขอให้ผมพาเธอไปที่บาร์ของโรงแรม ลาเพดูเครียดมาก ผมเลยตามใจเธอ พาไปที่บาร์ชั้นใต้ดินของโรงแรมที่จัดงาน ลาเพนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์ใส่ชุดราตรีเต็มยศ ชุดคล้องคอเปิดหลังเผยให้เห็นแผ่นหลังขาวนวลตัดกับสีเขียวมรกตของเนื้อผ้า ผู้ชายทุกคนในบาร์มองมาที่ลาเพเป็นตาเดียว ผมถอดเบลเซอร์คลุมให้เธอ ลาเพดื่มเหล้าไม่หยุด แถมชวนผมดื่มอีกต่างหาก แต่ผมต้องขับรถ เอาเหล้าเข้าปากไม่ได้ ผ่านไปสองชั่วโมง ลาเพเมามากแต่ก็ยังไม่ยอมกลับ สุดท้ายผมต้องขัดใจเธอ ลากเธอกลับคอนโดเดี๋ยวนั้น

ผมอุ้มลาเพจากรถมาที่ห้องคอนโดของเธอ เดินขึ้นชั้นลอย วางลาเพลงบนเตียง เช็ดหน้าให้เธอ ปล่อยมวยผมของเธอออก แล้วห่มผ้าให้ ลาเพหลับสนิท ผมไม่กลับบ้าน ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาที่ชั้นล่าง โซฟาใหญ่นุ่ม ผมขดตัวครึ่งหลับครึ่งตื่น อีกสักพักก็หลับไป 

ราวตีสาม ผมตื่นมาเข้าห้องน้ำ หลังจากเปิดไฟ ผมเห็นบานตู้ยาแง้มเปิดอยู่ พื้นตรงหน้ามีกองผ้าสีเขียวมรกตแผ่ขยายครอบครองพื้นที่ห้องน้ำกว่าครึ่ง

เหมือนที่ผมเห็นในฝันร้าย ผมเดินเข้าไปดู ผ้านั่นคือชุดราตรีของลาเพ เธอนอนกองอยู่บนพื้นห้องน้ำ มีกองอาเจียนอยู่ข้างๆ ผมปลุกลาเพ เขย่าตัวเธอ แต่ลาเพไม่ตื่น ผมจับชีพจร หัวใจเธอเต้นเร็วมาก
บนอ่างล้างหน้ามีแก้วน้ำเหลือน้ำอยู่เพียงก้นแก้ว มีกระปุกเปล่า เปิดฝาทิ้งไว้ เป็นกระปุกเกลี้ยงๆ ไม่มีชื่อยา และก็มีแผงยาหนึ่งแผง ถูกแกะไปแล้วครึ่งแผง 

ผมอุ้มลาเพขึ้นมาจากพื้น เห็นยาที่พื้นห้องน้ำสองเม็ด น่าจะเป็นยาที่ลาเพทำตกไว้ คงเป็นยาชนิดเดียวกันกับยาที่เธอกินเข้าไป ผมประคองตัวลาเพไว้ แล้วหยิบทิชชูมาสามสี่แผ่น สูดหายใจเข้าลึกๆ ถึงจะเกลียดกลัวยาเม็ดแค่ไหน ผมก็ต้องเอาไปโรงพยาบาลให้ได้ ผมใช้ทิชชูห่อเม็ดยา หยิบมันขึ้นมาจากพื้น กำไว้แน่น แล้วหยิบแผงยาบนอ่างมาด้วย ผมอุ้มลาเพไปที่รถ ขับรถไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด พอส่งเธอถึงโรงพยาบาล ผมเอายาในห่อทิชชูกับแผงยาส่งให้หมอ 

ผมหมดแรงฟุบหลับอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ฝันว่าผมยืนอยู่ที่หาดทรายเพียงลำพัง แดดเจิดจ้าฟ้าไร้เมฆ ผมเห็นรอยเท้าบนหาดทราย รอยเท้านั้นมุ่งหน้าสู่ทะเล ผมเห็นดวงตาสีน้ำตาลของลาเพอยู่บนชายหาด แล้วคลื่นก็ซัดดวงตาคู่นั้นหายไปตลอดกาล


...จบ