“ผมเป็น…” ผมพูดได้แค่นั้น ลาเพก็มาเหยียบเท้าผม

ลาเพเดินออกจากห้องประชุม ผมรีบเดินตามไป เธอเดินลงบันไดเร็วมาก ลาเพออกมาด้านหน้าสำนักพิมพ์ เธอยืนโบกแท็กซี่ที่ริมถนน ผมจับข้อมือขวาเธอไว้แน่น แล้วกึ่งลากกึ่งจูงเธอไปที่รถผมที่จอดอยู่ในลานจอดรถ

ลาเพพักที่คอนโดแถบชานเมือง ห้องของเธอเป็นแบบดูเพลกซ์ มีสองชั้น ชั้นล่างเป็นห้องกว้าง ใช้ทำงานและนั่งเล่น มีห้องน้ำ แพนทรีขนาดจิ๋ว เดินขึ้นบันไดไปก็จะถึงชั้นบนเป็นชั้นลอยโล่งๆ ไม่ได้กั้นเป็นห้อง มีเตียงนอนควีนไซด์ ตู้เสื้อผ้ากับโต๊ะเครื่องแป้ง ตุ๊กตาสาวน้อยระบำสเปนยืนเด่นอยู่บนนั้น
“ฉันน่าจะถามเธอมากกว่านะ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ดูเธอเกลียดกลัวยามากเลยนะ” ลาเพพูด
“กลับไปได้ยัง” เธอยื่นมือถือคืนให้ผม แล้วเอนตัวลงนอนเอาผ้าห่มมาคลุมตัว