เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Our FacePurin
ฉาก: ผมรู้จักคุณนะครับ
  • (ภาพด้านหลัง) ชายหนุ่มในชุดสูทยืนมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนพื้น ท่ามกลางข้าวของกระจัดกระจาย
    เสียงชายหนุ่ม จากด้านหลัง: อาาา เละไปหมดเลยแฮะ (ชายหนุ่มในชุดสูทอีกคนเดินมา มือกุมหัว) เหนื่อยหน่อยนะครับ คุณสตีฟ

    สตีฟ: (หันหน้ามาทางชายอีกคน) อา เหนื่อยหน่อยนะ โทษที พอดีใจร้อนไปหน่อย (พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ)

    (กล้องตัดมาที่ใบหน้าชายหนุ่มอีกคน) ฉายให้เห็นเครื่องหน้าที่ดูวัยรุ่น แต่มีแผลเป็นที่แก้ม และสีหน้าที่ดูเบื่อโลก
    เสียงชายหนุ่ม: หลังจากนี้ค่อยให้พวกดับเพลิงจัดการแล้วกัน เรากลับกันเถอะครับ
    (ภาพตัดมาที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนพื้น) ยังคงจ้องไปที่สตีฟ
    เสียงสตีฟ: ไม่ได้หรอก เราต้องอยู่รายงานสถานการณ์ก่อนสิ
    เสียงชายหนุ่มอีกคน: เอ๋...น่าเบื่อจะตาย ของพรรค์นั้นค่อยให้เจ้าเตี้ยรายงานไปก็ได้นี่
    เสียงสตีฟ: ไม่ได้

    (ภาพตัดไปทางเปลวไฟ) ชายหนุ่มตัวเล็กอีกคนกำลังวิ่งมา
    ชายตัวเล็ก: อ๊าาา คุณคีโน่ นี่คุณคิดจะหนีงานอีกแล้วใช่ไหม! (น้ำเสียงค่อนข้างดุ) หยุดเลยนะ!
    (ภาพเลื่อนอย่างเร็วมาที่คีโน่)
    คิโน่: ชิ มาเร็วชะมัด (เบ้หน้า)

    (ภาพตัดเป็นมุมกว้างให้เห็นทั้งสามคน)
    สตีฟ: ไงวิลเลียม เหนื่อยหน่อยนะ
    คีโน่: คุณสตีฟไปกันเหอะ งานจิปาถะก็ปล่อยให้พวกจิปาถะทำไปนั่นแหละ
    วิลเลียม: (เงยหน้าขึ้นหลังจากหอบ) ว่าใครเป็นพวกจิปาถะห๊ะ!
    สตีฟ: น่าๆ ยังไงเราก็ไปจากตรงนี้กันก่อนเถอะ
    คีโน่: คร้าบ (เสียงเนือย)

    (ภาพตัดเป็นมุมเสย) คีโน่และวิลเลียมเดินออกจากฉาก มีเสียงทะเลาะกันเล็กๆ แทรกเข้ากล้อง
    วิลเลียม: ถ้าคุณคิดจะหนีอีกล่ะก็ผมฟ้องหัวหน้าจริงๆ ด้วย
    คีโน่: คิดว่าฉันกลัวเหรอ ไอถั่วงอก
    วิลเลียม: ใครเป็นถั่วงอกห๊ะ!
    (กล้องแช่อยู่ที่ใบหน้าสตีฟซึ่งยิ้มน้อยๆ )

    สตีฟ: (กำลังเคลื่อนตัวออกจากกล้อง ทันใดนั้นก็หยุดชะงัก)
    สตีฟ: (ก้มมอง)
    เสียงชายหนุ่ม: คือว่า...

    (ภาพตัดไปทางทิศที่สตีฟมอง) ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนพื้นจับชายเสื้อสตีฟไว้ไม่ให้ไปไหน
    (ภาพตัดเข้าใกล้ใบหน้าของชายหนุ่ม)
    เสียงชายหนุ่ม: คุณ...สตีฟ...ใช่ไหมครับ?

    (ภาพตัดมาที่ใบหน้าของสตีฟซึ่งดูงง-งวย) 

    (ภาพตัดไปที่คีโน่และวิลเลียมหันกลับมามองอย่าง-งงๆ เช่นกัน)

    (ภาพตัด มุมกว้าง) ฉายให้เห็นแผ่นหลังของคีโน่และวิลเลียม และสตีฟที่กำลังถูกชายที่กำลังนั่งจับชายเสื้อไว้ ด้านขวาของภาพมีหน่วยดับเพลิงกำลังวิ่งไปดับไฟ พร้อมกันประชาชนให้ออกไปห่างๆ
    (ภาพนิ่งแช่กล้องไว้อย่างนั้น)
    คีโน่: อะไรเหรอครับคุณสตีฟ คนรู้จักเหรอ?
    สตีฟ: เอ่อ...เปล่านะ ไม่รู้จักกันหรอก
    คีโน่: หา?
    วิลเลียม: แน่ใจเหรอครับ?
    สตีฟ: อือ...(น้ำเสียงไม่แน่ใจ)

    (ภาพตัดมาที่ใบหน้าของสตีฟ) 
    สตีฟ: เอ่อ...เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่า?
    (ภาพตัดไปที่ใบหน้าของชายหนุ่ม ซึ่งกำลังยิ้ม)

    (ภาพตัด มุมสูงและกว้าง) ฉายให้เห็นไฟที่ดับแล้ว เจ้าหน้าที่กำลังเก็บกวาดซากหุ่นยนต์

    (ภาพตัด หน้าตรง) ฉายให้เห็นใบหน้าของชายตาตี่ที่กำลังยิ้มและแนะนำตัว
    เสียงชายหนุ่ม: ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมมิเกล...มิเกล แองช์ ฝากตัวด้วยครับ (มิเกลโค้ง)

    (ภาพตัดมาที่สตีฟ วิลเลียมและคีโน่ยืนข้างกัน)
    (ภาพตัดอีกครั้ง เผยให้เห็ยทั้งสี่คน)
    วิลเลียม: เอ่อ...คุณบอกว่าเคยเจอคุณสตีฟ เมื่อ 20 ปีก่อนเหรอครับ?
    มิเกล: ครับ ตอนอายุ 7 ขวบ
    คีโน่: 7 ขวบ! เด็กขนาดนั้นเชียว
    มิเกล: ครับ

    (ภาพตัดมาที่ใบหน้ามิเกล)
    มิเกล: ตอนนั้น...เกิดการก่อจลาจลในเมืองที่ผมอยู่ 
    (ภาพตัดไปที่ใบหน้าของสตีฟ) 
    เสียงมิเกลยังคงพูดต่อ: พวกฝั่งต่อต้านบุกเข้ามายึดบ้านผมเพื่อหาเสบียง ตอนนั้นเอง...คุณสตีฟก็ช่วยผมไว้

    (ภาพตัดไปที่ฉากสงคราม ฝั่งต่อต้านคนหนึ่งกำลังยกอาวุธขึ้นจะทำร้ายมิเกลและแม่)
    (ภาพตัดไปที่สตีฟในวัย 17 กระโดดเข้ามาพร้อมกับฟันไปที่ฝั่งต่อต้านคนนั้น)
    (ภาพตัดไปที่ใบหน้าของมิเกลในอ้อมกอดของแม่ที่กำลังมองสตีฟ)
    (ภาพตัดเข้าไปที่นัยน์ตาเจือน้ำตาของมิเกล ซึ่งฉายเงาของสตีฟ)

    (ภาพตัดมาที่ใบหน้าของสตีฟ)
    เสียงมิเกล: ในวันนั้น...
    (ภาพตัดมาที่ใบหน้าของมิเกล)
    มิเกล: (ก้มหน้าเล็กน้อย และยิ้ม) ผมคิดมาตลอดว่าอยากเจอคุณอีกสักครั้ง (เงยหน้าขึ้น) ตอนนี้ผมดีใจมากครับ!

    (ภาพตัดไปที่ใบหน้าด้านข้างของสตีฟ แช่ไว้)

    (ภาพตัดมาเป็นมุมกว้าง เผยในเห็นทั้งสี่คนอีกครั้ง)
    (เสียงโทรศัพท์ดัง)

    วิลเลียม: อะ! ของผมเองครับ (รับโทรศัพท์) ครับ...ครับ....อา เข้าใจแล้วครับ (วางโทรศัพท์) คุณสตีฟครับ เราต้องไปแล้ว
    สตีฟ: (ขยับตัวเหมือนเพิ่งหลุดจากภวังค์) อา...นั่นสินะ
    คีโน่: เอ๋? แค่นี้เหรอ? ไม่ยังไงต่อเหรอ? (เสียงสูง)
    วิลเลียม: ยังไงนี่คือยังไงไม่ทราบครับ (เสียงเนือย)
    คีโน่: ไม่...ก็แบบ...อุตส่าห์ได้เจอกันทั้งทีไรงี้ (ทำมือไม้) แล้วก็แค่นี้เหรอ? อย่างน้อยก็น่าจา---
    มิเกล: (เสียงดังขัดขึ้นมา) ถ้าเป็นไปได้!...
    ทุกคน: (เงียบ หันมามอง)

    (ภาพตัดมาที่ใบหน้าด้านข้างของมิเกล)
    มิเกล: (ก้มหน้า เม้มปาก เหมือนกำลังรวบรวมความกล้า) ถ้าเป็นไปได้... (เสียงเบาลง) ขออีเมล หรือเบอร์ติดต่อ...ได้ไหมครับ...?

    (ภาพตัดไปที่ใบหน้าของคีโน่และวิลเลียม) ทั้งสองมองไปที่มิเกล ก่อนจะค่อยๆ หันมามองสตีฟ
    (ภาพตัดไปที่ใบหน้าด้านข้างของสตีฟ)
    สตีฟ: อ่า...เรื่องนั้น...
    (ภาพตัดไปที่ใบหน้าด้านข้างของมิเกล)
    มิเกล: (เงยหน้า) ขอร้องล่ะครับ!
    (ภาพตัดไปที่ใบหน้าด้านข้างของสตีฟ)
    สตีฟ: (ดูลำบากใจ) แต่ว่า...
    (ภาพตัดไปที่ใบหน้าด้านข้างของมิเกล)
    มิเกล: (น้ำเสียงมุ่งมั่นขึ้น) ขอร้องล่ะครับ! ผมสัยญาว่าจะไม่โทรไปรบกวนเวลางานแน่นอน!
    (ภาพตัดมาทางด้านหลัง) ฉายให้เห็นแผนหลังของมิเกล
    มิเกล: ขอร้องล่ะครับ! (ก้มหัวลงจนเห็นครึ่งตัวด้านบนของสตีฟ)

    (ภาพตัดไปที่ใบหน้าด้านข้างของสตีฟ เงียบ ขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางยิ้มอย่างลำบากใจ)
    (ภาพตัดไป มุมสูงและกว้าง) ฉายให้เห็นเมือง ตึก ท้องฟ้า และทะเลด้านหลัง 
    เสียงสตีฟ: ช่วยไม่ได้นะ...


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in