"โทษที นายก็รู้ว่าฉันยังไม่ชิน....เรียกพอตเตอร์มาสิบกว่าปี มันคงเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆหรอกว่ามั้ย?" เดรโกหอมขมับอีกฝ่ายอย่างขอโทษขอโพยจนได้ฝ่ามือตีเข้าที่อกข้อหาทำอะไรประเจิดประเจ้อ

"จ้าๆ นายมันถูกตลอดแหละพ่อคุณชาย"

ทั้งคู่เดินออกมาจากลิฟต์ของกระทรวงเข้าสู่โถงใหญที่มีผู้คนเดินขวักไขว่ แต่ถึงกระนั้นคู่รักที่ดังไปทั่วโลกเวทมนตร์ก็ไม่อาจรอดพ้น ตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนอยู่ดี

สายตาที่ถูกส่งมาล้วนมีความหมายหลากอารมณ์ บ้างก็ยินดี ชื่นชม นิยม รังเกียจ สงสัย เคลือบแคลง และเหยียดหยัน

แฮร์รี่ไม่เคยใส่ใจมัน เช่นเดียวกับเดรโกที่สนก็แต่แฟนของตัวเองเท่านั้น

ในเมื่อพวกเขาจะรักกัน เขาไม่ได้มีความจำเป็นต้องถามคนพวกนั้นว่ายินดีมั้ย

แล้วเขาต้องสนคนพวกนั้นด้วยเหรอ? คำตอบก็คือไม่ยังไงล่ะ

หลังจากจบสงครามกับโวลเดอร์มอร์ด้วยชัยชนะของแฮร์รี่ พอตเตอร์และชาวฮอกวอตส์

แฮร์รี่และทุกคนที่เข้าร่วมสงครามตัดสินใจกลับมาเรียนดังเดิมในปีที่8 พวกเขาไม่ใช้สิทธิในการผ่านเข้าเป็นมือปราบมารในทันทีตามที่คิงสลี่ย์ยื่นข้อเสนอให้ แต่พวกเขาอยากกลับมาเก็บเกี่ยวความทรงจำในปีสุดท้ายในฐานะนักเรียนของฮอกวอตส์

แม้ทุกอย่างจะดูสงบและดูดี แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้นกับ เดรโก มัลฟอยเสียเท่าไหร่

ทุกคนต่างรู้ดีว่าอีกฝ่ายมีความผิดติดตัวอะไรไว้มากมายแม้จะที่กระทำลง และไม่ได้กระทำก็ตาม 

แต่ภาพลักษณ์ของมัลฟอยผู้เสพความตายก็ยังคงสลักลึกในความทรงจำของใครหลายคน 

แม้ว่าสุดท้ายแล้วมัลฟอยจะเป็นผู้แปรพักตร์ด้วยการลงมือช่วยเหลือแฮร์รี่ พอตเตอร์ ของนาร์ซิสซ่า มัลฟอยก็ตาม แต่เรื่องที่อีกฝ่ายเป็นคนฆ่าดัมเบิลดอร์ อดีตอาจารย์ใหญ่ผู้ใจดีคนนั้น แม้ว่าเบื้องหลังจะรู้กันดีว่าเซเวอร์รัส เสนปเป็นผู้ควบคุมและให้ความช่วยเหลือเพราะจำเป็นก็ตาม

มันเป็นเรื่องที่หลายคนเลือกที่จะไม่ให้อภัยอีกฝ่าย

แต่แฮร์รี่ก็ไม่ปราถนาให้เป็นเช่นนั้น

เขาร้องขอให้ศาสตราอาจารย์มักกอลนากัล ผู้ดำรงตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ในปัจจุบัน อนุมัติให้นักเรียนทั้ง 4 บ้านนั่งรวมกัน โดยเฉพาะ กริฟฟินดอร์ และ สลิธีริน

เมื่อประกาศดังขึ้นย่อมสร้างความไม่พอใจแก่หลายคนอย่างแน่นอน และเมื่อการจัดโต๊ะสิ้นสุด ผลปรากฎว่ากลุ่มของแฮร์รี่และกริฟฟินดอร์ปี7 ได้นั่งรวมกับสลิธีรินซึ่ง...มีเดรโก มัลฟอยรวมอยู่ด้วย

หลายเสียงต่างโวยวายไม่อยากรวมรับประทานอาหารกับอีกฝ่าย แต่น่าแปลกที่พวกแฮร์รี่และกริฟฟินดอร์ผู้ผ่านสงครามส่วนมากไม่แม้แต่จะปริปากบ่น เรียกได้ว่าไม่ได้สนใจเสียด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะเป็นสลิธีรินมั้ย กลับกันฝ่ายที่กระอักกระอ่วนกลับเป็นสลิธีรินแทนเสียด้วยซ้ำ

แฮร์รี่ ก็ยังเป็นแฮร์รี่

เขามีแผนรับมือเสมอ...

แฮร์รี่เดินเข้าหาเดรโกที่ยืนนิ่งงัน ผู้คนแหวกทางให้เด็กชายผู้รอดเข้าถึงตัวนายน้อยแห่งมัลฟอย ร่องรอยแห่งความรู้สึกผิดพาดผ่านห้วงอารมณ์ของเดรโกเสมอมา แต่แฮร์รี่ที่ควรจะโกรธเขา กลับบอกให้เขามาเริ่มต้นใหม่กับตัวเองโดยปราศจากแรงอาฆาต.......มีแต่เพียงความจริงใจ

ดวงตาสีเขียวส่องประกาย...สีเดียวกับคาถาที่สามารถพรากชีวิตใครต่อใครมานับไม่ถ้วน

แต่ในคราวนี้มันกลับส่องประกาย.....เพื่อต่อชีิวิตของเขา

เข้าใกล้กันจนรู้สึกถึงความอบอุ่นของอ้อมกอด ราวกับเดรโกได้รับเศษเสี้ยวของความเป็นมนุษย์คืนจากห้วงลึกที่เขาได้ปิดตายมันไว้ ด้วยการช่วยเหลือของคู่ปรับตลอดกาล

เป็นนายอีกครั้งที่ช่วยชีวิตฉันไว้

เดรโกตัดสิินใจสวมกอดอีกฝ่าย ทำให้แฮร์รี่ พอตเตอร์พึงใจเป็นอย่างยิ่งกับการตอบรับของเขา โดยที่อาจจะไม่ได้รับรู้ถึงในใจของเขาที่รู้สึกกับตัวเองเปลี่ยนไป หรือบางที.....

เขาแค่ยอมรับว่าเขารู้สึกแบบนี้มาเนิ่นนานแล้ว 

และเพิ่มมากขึ้นเท่านั้นเอง

ไม่ได้เคยเปลี่ยนแปลงไป.....

"เป็นอะไรไปเดรก? ไม่สบายหรือเปล่า" เสียงของแฮร์รี่ที่นั่งข้างๆเรียกเขาให้หลุดจากภวังค์ สายตาห่วงใยถูกส่งมาจนเดรโกต้องส่งยิ้มบางๆให้และส่ายหน้าปฏิเสธ

"เปล่า แค่นึกถึงเรื่องเก่าๆน่ะ...ตอนสมัยที่นายออกมาปกป้องฉัน"

แฮร์รี่เลิกคิ้ว "หมายถึงตอนที่ฉันขอให้ยุบรวมที่นั่ง 4 บ้านเข้าด้วยกันน่ะเหรอ?"

"อืม"

แฮร์รี่วางมือจากอาหารตรงหน้า กุมมือที่วางไว้บนโต๊ะอย่างห่วงใย

"ยังกังวลอยู่เหรอ" เดรโกส่ายหน้าอีกครั้ง สอดประสานมือเข้าไว้ด้วยกัน นิ้วเรียวเกลี่ยเข้าที่แหวนทองคำขาวเกลี้ยงบนนิ้วนางข้างซ้ายของแฮร์รี่อย่างหลงไหล

"ไม่หรอก ไม่กังวลแล้ว แต่ก็ยังจำได้ไม่ลืม" ส่งยิ้มที่เข้มแข็งให้กับแฟนหนุ่ม จนอีกฝ่ายวางใจ ทั้งคู่แยกย้ายกันจัดการอาหารตรงหน้าอีกครั้ง

"ว่าแต่....ฉันถามอะไรหน่อยสิแฮร์รี่ ทำไมนายถึงเลิกกับแม่เด็กผมแดงนั่น?" 

"นายหมายถึงจินนี่ วิสลี่ย์?"

เพียงแค่พูดชื่อ ก็ปรากฎร่องรอยความไม่พอใจบนหน้าเดรโกทันที ไม่รอช้าแฮร์รี่ตัวแสบก็รีบเอ่ยแซวทันที

"โฮ่ คุณชายมัลฟอยอยู่ดีๆนึกหึงขึ้นมาเหรอครับ"

"แฮร์รี่" เดรโกเรียกเสียงแข็ง จนแฮร์รี่ต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ไป

"อะ โอเคๆ ฉันไม่เล่นแล้วก็ได้" 

สายตาเย้าแหย่เปลี่ยนเป็นรายเรียบและจริงใจให้กับคู่สนทนา แฮร์รี่ฉลาดพอที่จะรู้ว่าเรื่องไหนควรเล่น เรื่องไหนควรจริงจัง 

"ฉันยอมรับว่าตอนนั้นฉันชอบจินนี่จริงๆอย่างที่ทุกคนรู้นั่นแหละ......แต่มันก็คือชอบถูกมั้ย"

"ฉันรู้ตัวว่าฉันไม่ได้รักจินนี่ อาจจะราวๆช่วงก่อนจะถึงสงคราม" เขานึกไพล่หลังไปถึงช่วงเวลาแห่งอดีต

"ถึงแม้เธอจะยังเป็นคนที่ทุกคนเห็นว่าเหมาะสม และตอบโจทย์สำหรับการเป็นแฟนของแฮร์รี่ พอตเตอร์ และตอนนั้นฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธน้ำใจของเธอ"

"แต่ก็นั่นล่ะ...ฉันไม่ได้รักเธอ และฉันก็ไม่ได้โง่ขนาดที่จะไม่รู้ว่าตัวเองรักใคร" 

สายตาที่หลุบต่ำเปลี่ยนเป็นเงยสบนัยน์ตาสีซีดของชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก ระบายยิ้มบางที่ทำให้ใครต่างก็ตกหลุมรัก โดยเฉพาะเดรโก 

แฮร์รี่ซบศีรษะลงกับบ่าแกร่ง ขยับให้เข้าที่ทางก่อนจะตัดสินใจพูดประโยคสารภาพรักที่แอบชวนหวานเลี่ยน แต่กลับเป็นความจริงใจที่เอ่อล้นมามากมายเสียมากกว่า

"ฉันรักนายมาเสมอนั่นแหละเดรโก เพียงแต่หลายอย่างมันทำให้ฉันไม่ยอมรับมันและไม่มั่นใจ"

"แต่มันเด่นชัดเมื่อคราวนั้น ที่คฤหาสถ์ของนาย ที่นายยอมให้ฉันเสกคาถาใสนายง่ายๆ ทั้งๆที่ทุกคนก็รู้ว่าฝีมือของเดรโก มัลฟอย ร้ายกาจพอๆกับฮร์รี่ พอตเตอร์ แต่นายก็เลือกให้ฉันเอาชนะนายได้ง่ายๆ"

"ดังนั้น"

"ต่อให้สุดท้ายแล้วนายจะไม่ได้ตอบรับความรู้สึกของฉัน...ของเรา ดังเช่นตอนนี้"

"ฉันก็ไม่เลือกจินนี่ วิสลี่ย์อยู่ดี"

มือทั้งสองกอบกุมกันโดยที่เป็นไปเอง 

ไม่ต้องรอให้ใครเริ่มก่อน แต่เป็นสิ่งที่พวกเขาต่างรู้กันดี....จากก้นบึ้งของจิตสำนึกและหัวใจ

"ต่อให้มีใครที่เขาว่าดีกว่า มันก็เปลี่ยนใจฉันไม่ได้หรอก"

"ทีนี้ พอใจเเล้วหรือยัง พ่อเฟอเร็ทงี่เง่า"