เมื่อวันก่อน ใช่ค่ะทางเรานั้นชอบเริ่มต้นด้วยการกล่าวถึงสิ่งที่ไปเจอมา 555555 จากโพสที่แล้วนั้น มานั่งอ่านเองแล้วดูมันเครียดไปหน่อย เปลี่ยนเป็นอะไรแบบนี้น่าจะเวิร์คกว่า (รึเปล่า) นั่นแหละค่ะ เมื่อวันก่อนทางเราได้ไถทวิตเตอร์เจอหัวข้อน่าชวนคิด Emily in Bangkok ถ้าใครยังไม่ได้ดูหรือไม่ได้ติดตาม ก็คงจะงงว่า เอมิลี่ คือใครแล้วเธอมาทำอะไรที่บางกอกเป็นแน่

Emily in Paris ผลงานซีรีส์ออริจินอลล่าสุดของทางเน็ตฟลิกซ์ ว่าด้วยเรื่องราวของหญิงสาวชาวอเมริกันนามว่า เอมิลี่ แจ็คพอตหล่นทับได้ไปทำงานแทนเจ้านายในบริษัทมาร์เก็ตติ้งที่ปารีส หลักๆเลยเอมิลี่ต้องนำความคิดแบบเมกันจ๋าไปแลกเปลี่ยนกับบริษัททางนู้น ในเรื่องเล่าถึงstruggleต่างๆที่เอมิลี่ต้องเจอ ทั้งกำแพงด้านภาษา เรื่องงาน ความรัก ความสัมพันธ์ภายในที่ทำงาน รวมไปถึงความแตกต่างทางวัฒนธรรม ทั้งหมดทั้งมวลนี้อัดแน่นในสิบตอนแต่ก็ไม่ได้เป็นสิบตอนที่เครียดขนาดนั้น จัดเป็นหนึ่งในซีรีส์เบาสมองย่อยง่ายเลยก็ว่าได้ แนะนำเลยสำหรับคนที่ไถเน็ตฟลิกซ์จนหมดแล้ว ข้าวก็หมดแล้ว แต่ก็ยังเลือกไม่ได้ว่าจะดูอะไร

แต่อ่าวไหนบอกว่า in Paris แล้ว in Bangkok มายังไงใช่มั้ยล่ะคะ ในเรื่องเขามีการนำเสนอความปารีสออกมาได้อย่างสวยงาม น่าเชยชมและน่าไปอยู่มากๆ มันก็ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าโลเคชั่นในเรื่องเปลี่ยนจากปารีสมาเป็นกรุงเทพมหาสมุทร เอ้ย มหานครของไทยเรานั้น เอมิลี่จะยังจะเอ็นจอยชีวิตเหมือนกับการที่ได้ไปอยู่ที่ฝรั่งเศสอยู่มั้ย อย่างไร

หายใจเข้าลึกๆค่ะชนชาวไทย หลายคนคงอยากจะตะโกนตอบมาว่าไม่ได้แน่นอน ทวิตที่ไถไปเจอเขาก็ว่าเอมิลี่บินมาถึงคงอยากจะรีบตีตั๋วกลับและซีรีส์ก็จบในครึ่งตอนเป็นแน่ จากที่คลุกคลีอยู่ในโลกทวิตเตอร์ระดับหนึ่ง ได้รับรู้ถึงความหายนะประจำวันต่างๆของคนในกรุงเทพฯที่ต้องประสบซ้ำๆมาตลอด แม้ไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯนานๆ เราเองก็ส่ายหัวและอยากจะกดรีทวิตหลายๆครั้งอยู่เหมือนกัน เอมิลี่คงจะไม่สามารถวิ่งออกกำลังกายชมเมืองอย่างที่เคยทำทั้งในชิคาโกและปารีส เพราะเมื่อมาอยู่ที่แดนสยามนี้ วันดีคืนดีก็อาจจะพลาดพลั้งตกหลุมตกท่อ สะดุดฟุตบาทของกทม หรือไม่ก็อาจจะมีแท่นอะไรมาวางขวางทาง คนจะเดินยังลำบากลำบน ไม่เดินเบี่ยงลงถนนหลบแท่นก็ต้องเบี่ยงทางเท้าอันน้อยนิดที่มีอยู่ให้กับเหล่าวินมอไซค์ทั้งหลายแทน การวิ่งไปตามที่ต่างๆในเมืองเลยทำได้ยาก จริงๆก็ทำได้แหละ แต่ถ้ามีการจัดการดีกว่านี้ก็คงไม่ต้องพยายามมากเพียงนี้ ดูทรงแล้วเอมิลี่คงต้องไปวิ่งในสวน(ที่ไม่ได้มีมากนัก) หรือฟิตเนสแทนไปก่อน

ไฮท์ไลท์สำคัญของการมาอยู่ในกรุงเทพมหานครนั้นจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากการเดินทาง ลำบากลำบนพอๆกับการวิ่งออกกำลังกายเลยนั่นแหละ รถติดเป็นอันรู้กันอยู่แล้ว ถ้าปวดท้องก็คงมีซีนทำกิจบนรถเหมือนแนตตี้บันทึกตุ๊ดแน่ อ่ะงั้นถ้ารถติดก็ลงเดินสิ เหมือนที่เอมิลี่เดินไปทำงานเดินไปนู่นนี่นั่นในเรื่อง เพราะ ทุกอย่างต้องเริ่มที่ตัวเรา แต่มันจากต่างอะไรกับตอนวิ่งล่ะ ผังเมืองไม่ได้walkableแบบเขาขนาดนั้น งั้นถ้าเดินไม่ได้ก็ไปoptionต่อไปค่ะ รถไฟฟ้า รถเมล์ ตัวเลือกนี้ก็เบรคก่อนจ้ะพส หายนะพอกันกับฟุตบาธ เสียบ้างแหละไปไม่สุดป้ายสุดทางบ้างแหละ ล่าสุดเห็นในทวิตเตอร์ รถเมล์เสียกลางทางต้องออฟโหลดผู้โดยสารลงบนทางยกระดับเพื่อรอคันใหม่ ดิฉันนี่เซ็งแทนเลย ชีวิตเสี่ยงทายยิ่งกว่าคุกกี้ ชีวิตเอมิลี่ปารีสได้กลายเป็นเหมยลี่รถไฟฟ้าฯชัวร์ ต้องออกบ้านแต่เช้าตรู่กลับบ้านบางวันก็ดึกดื่น จะเอาเวลาที่ไหนได้ไปเจอคนอย่างเชฟกาเบรียล

ทั้งนี้ทั้งนั้นยังไม่รวมกับสภาพอากาศที่ไม่แน่ไม่นอน เมืองที่ฝนตกปุ๊บ น้ำท่วมขังเพราะระบายไม่ทัน อุโมงค์ยักษ์อยู่ไหนน้าา ทั้งๆที่มีงบประมาณแก้ปัญหาการนี้โดยเฉพาะ แต่ก็เห็นๆว่ามันไม่ดีขึ้นเลย เอางบเอาภาษีไปทำอะไรหมดเนี่ย สงสัยต้องเริ่มที่ตัวเราอีกแล้วใช่มั้ย ไปค่ะ กระป๋องคนละใบหมวกหนึ่งผ้าพันคอหนึ่งช่วยกันวิดน้ำออกนะค๊าา

เป็นปัญหาซ้ำๆที่ได้ยินมาบ่อยๆจากคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯ นี่ว่ามันก็ยิบย่อยมากกว่านี้ แต่ก็เอาเท่านี้คร่าวๆแบบแพ็คเกจกรุงเทพฯ ชีวิตดีๆที่ลงตัวฉบับเริ่มต้นก่อน บ่นๆมาเนี่ยก็อยากเห็นมันดีขึ้นนั่นแหละ ถึงไม่ได้อยู่เอง แต่ก็อยากเห็นกรุงเทพฯเป็นเมืองที่น่าอยู่สำหรับคนทุกคนมากกว่านี้ เป็นเมืองที่มีภาครัฐที่มีระบบจัดการอย่างมีประสิทธิภาพ ใช้งบประมาณถูกที่ถูกจุดและทำให้เห็นผลมากกว่านี้ เป็นเมืองที่คนทุกคนเข้าถึงสาธารณูปโภคได้อย่างเท่าเทียมมากกว่านี้ เราเชื่อว่าทุกอย่างมีศักยภาพ ถ้าจะทำก็เชื่อว่ามันทำได้แน่นอน เริ่มต้นเลยเนี่ย เราต้องการรัฐบาลใหม่ที่เกิดจากการเลือกตั้งโดยประชาธิปไตยอย่างแท้จริงก่อน แล้วEmily in Bangkok ก็จะไม่ใช่เพียงฝันกลางวัน ได้เอ็นจอยกรุงเทพฯกันไปยาวๆหลายๆรุ่น ส่วนดิฉันก่อนตายก็อยากเห็นอะไรแบบนั้นสักครั้งนึง