ทุกครั้งที่พี่เริ่มต้นเล่าถึงแฟนเก่าคนนั้น--คนที่พี่ไม่ได้รักแล้วแต่ลืมไม่ลง ผมจะนิ่งงันไปเสมอ รับฟังแต่ไร้ความเห็น ผมทำแบบนั้น

เพราะมันเจ็บ ผมจึงเลือกจะเงียบ แทนการสำรอกความเจ็บผ่านคำพูดออกมาให้เราขุ่นเคืองใจกันเสียเปล่าๆ

ผมเจ็บ เพราะผมรู้สึกพ่ายแพ้ ผมมาทีหลัง ผมไม่อาจปกป้องพี่ได้ในเวลานั้น

หึงย้อนหลังรึไง. 

ก็อาจใช่.

ผมรู้ตัวแล้วว่าต้องแพ้ ผมรู้ตัวดีว่าวันหนึ่งพี่จะทำให้ผมเจ็บหนัก--อาจเป็นวันนี้เลยด้วยซ้ำ

เพราะแค่พี่เล่าถึงคนรักเก่า ผมก็หึงจนอกยอกไปหมดแล้วทั้งที่ไม่มีสิทธิ์