ชู่ว. ผมปราม

จุ๊บ...จุ๊บ. พี่ยังไม่ยอมเลิก

พี่ ไม่เอา. ผมเอ็ดเบาๆ พร้อมหันหน้าไปมองพี่เต็มตา พี่ยืนอยู่ข้างเตียงพร้อมรอยยิ้มกวนประสาท ก่อนจู๋ปากแล้วส่งเสียงจุ๊บ...จุ๊บ อีกครั้งกลับมาให้อย่างไม่ไยต่อการห้ามปรามของผมแม้แต่น้อย สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือถอนหายใจและนั่งมองพี่กระดกขวดโค้กพลาสติกในมือ--ให้ความสนใจกับพี่

พี่เหลือบตามองผมระหว่างดื่มเครื่องดื่มหวานจัดฉลากสีแดง ดวงตาซุกซนแบบผู้ใหญ่ดื้อเรียกร้องให้ผมมองพี่อย่าละสายตา จากนั้นพี่จึงห่อริมฝีปาก ดูดปากขวดจนเกิดสูญญากาศ การกระทำเช่นนั้นทำให้ปากขวดดูดติดริมฝีปากของพี่ ขวดโค้กที่ของเหลวข้างในพร่องไปเกือบหมดแล้วลอยต่องแต่งเมื่อพี่สะบัดใบหน้าไปมาช้าๆ มันเป็นภาพที่น่าขัน และน่าเอ็นดู

ผมต้องทำงานแล้ว. ผมบอกพี่ พี่ดึงขวดโค้กออกจากปาก ริมฝีปากอิ่มขึ้นเล็กน้อย แล้วพี่ก็ก้าวเข้าเดินมานั่งตรงขอบเตียง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองผมด้วยสายตาซุกซนและดื้อรั้น

พี่ส่งเสียง จุ๊บ...จุ๊บ อีกครั้ง พร้อมจู๋ปากแดงฉ่ำและยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้

ผมเองก็ดันหน้าเข้าไปหา

ริมฝีปากของเราแตะพบกันแผ่วเบา รสชาติโค้กเคลือบอยู่บนริมฝีปากของพี่

ไม่ทำแบบนี้สิ. พี่ว่า แต่ไม่ยอมผละหนี

ทำไม. ผมถาม มือเลื่อนขึ้นประคองใบหน้าของพี่ไว้

เราจะเจ็บหนักนะ. พี่กระซิบ

ช่างมัน. ผมตัดบทด้วยการบดเบียดริมฝีปากของพี่ 

เนิบนาบแล้วเร็วขึ้น อ่อนเบาแล้วหนักแน่นขึ้น ลิ้นควานได้รสชาติของเครื่องดื่มอัดลมในปากของพี่

มันหวาน...และขมปร่าในเวลาเดียวกัน