เสียงใสของหญิงสาวผมยาวดังขึ้นในระหว่างทางที่ผมกำลังขับรถพาเธอไปทำงานนอกสถานที่ เราสองคนรู้จักกันมาเกือบสิบปีในที่ทำงานเดียวกัน

"เอาสิน้องวรรณ..ทางช้างเผือกนี่จะมีให้เราดูได้ที่ไหนละ"

ผมถามออกไปด้วยท่าทางประหนึ่งให้ความสนใจเต็มที่ ในระหว่างที่ขับรถไปด้วยผมแอบเหลือบสายตาไปมองดูเธอ ดูหญิงสาวจะมีท่าทีดีใจเมื่อรู้ว่าผมแสดงอาการจะพาไป

"เดี๋ยววรรณจะลองหาดูในกูเกิ้ลนะคะพี่เต้..แล้ววรรณจะส่งข้อมูลให้ในไลน์นะ"

หญิงสาวพูดตอบพลางหันหน้ามายิ้มให้ผมพลาง ผมชอบรอยยิ้มกว้างแบบนี้ของเธอมาก จึงเอื้อมมือนึงออกไปกุมมือเธอไว้เบาๆ 

ระหว่างทางขับรถ เราทั้งคู่กลับไปอยู่ในความเงียบของตัวเองอีกครั้ง โดยที่มือของเราสองคนกุมกันแน่น คราวนี้ถึงแม้สายตาผมจะมุ่งมั่นอยู่ที่ถนน แต่ก็ผมก็เดาได้ว่าสีหน้าของหญิงสาวข้างๆมีรอยยิ้มประดับอยู่แน่ๆ

ผมกับน้องวรรณทำงานอยู่แผนกเดียวกัน เมื่อราวๆแปดปีก่อนน้องวรรณเป็นสาวน้อยเฟรชชี่ที่เพิ่งก้าวพ้นรั้วมหาวิทยาลัยมาสู่โลกแห่งการทำงานในบริษัท ส่วนผมเป็นพี่ซีเนียร์ที่บริษัทให้มาเป็นบัดดี้คอยสอนการทำงานให้เธอ

ระหว่างทางของการทำงานร่วมกันของเราสองคนราบรื่นมาก น้องวรรณเป็นรุ่นน้องที่ดี ฉลาด หัวไว โปรเจ็คแล้วโปรเจ็คเล่าที่ผ่านเข้ามา และสำเร็จออกไปจากฝีมือของเราสองคน

มันเมื่อไหร่กันนะ ที่ความรู้สึกของพวกเราเริ่มเปลี่ยน เราทั้งคู่เริ่มอยากคุยกันนานๆ ทุกเรื่อง เริ่มอยากใช้เวลาด้วยกัน จนถึงค่ำคืนนั้นที่ทำให้ความสัมพันธ์เราเปลี่ยนไป

น้องวรรณรักผม ผมก็รู้สึกว่าน้องวรรณเป็นเด็กที่น่ารัก อยู่ด้วยแล้วมีความสุขดี 

"พี่เต้คะ แยกตรงนี้เราต้องเบี่ยงซ้ายเพื่อเข้าทางที่จะไปถนนสาย 9 นะคะ"

เสียงบอกทางของหญิงสาวปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์

"เนี่ยดีนะที่มีน้องวรรณคอยบอกทาง พี่ชอบเผลอขับเลยทางเบี่ยงตรงนี้เรื่อยเลย"

ผมชำเลืองมองหญิงสาวอีกครั้ง หน้าจอมือถือของเธอค้างอยู่ตรงชุดข้อมูลแหล่งที่เที่ยวชมทางช้างเผือกในประเทศไทย ผมแอบถอนหายใจเบาๆกับตัวเอง บางทีชีวิตก็มีบททดสอบของมัน

ถ้ารอยยิ้มแรกของน้องวรรณที่ยิ้มให้ผมเมื่อแปดปีก่อนไม่น่าประทับใจขนาดนี้ ถ้าการร่วมงานกันของเราสองคนไม่ราบรื่นขนาดนี้ ถ้าน้องวรรณไม่ใช่คนดีที่เข้าอกเข้าใจและเอาอกเอาใจผมไปซะทุกเรื่องแบบนี้ และถ้าตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีก่อนถ้าผมยังไม่แต่งงานกับภรรยาผมไปแล้วแบบนี้ 

ทางช้างเผือกมันคงไม่อยู่ไกลโพ้นจนผมรู้สึกว่าเราทั้งคู่จะไม่มีวันไปถึงได้แบบนี้กระมัง..