กาแฟดำหอมกรุ่นถูกเสิร์ฟตรงหน้า แต่คิมจงฮยอนไม่คิดจะแตะมันแม้แต่นิด จากนาทีเป็นชั่วโมง... ควันสีขาวจางจากความร้อนได้เลือนหาย หลงเหลือเพียงความเย็นชืด ชายหนุ่มก็ยังไม่ดื่มมัน

ดวงตาคู่นั้นกำลังเหม่อลอย...

ติ๊ง!

เสียงข้อความเข้าเรียกความสนใจของเขากลับมา เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายอีกคนซึ่งนั่งถัดจากเขาไปสามโต๊ะกำลังก้าวขาออกจากร้าน จงฮยอนตัดสินใจยกแก้วกาแฟสีขาวนั้นขึ้นมา หลับตาลงขณะฝืนลิ้มรสขมจนหมดภายในอึกเดียว ก่อนจะวางเงินไว้แล้วเดินออกไป

ระหว่างทาง เจ้าของร่างสมส่วนเดินสวนกับผู้คนมากหน้าหลายตา ไม่ต่างจากวันก่อน ๆ ที่ต้องพานพบความวุ่นวาย การดำเนินชีวิตบนวิถีเร่งรีบ น่ารำคาญ และว่างเปล่า... มือทั้งสองขยับกระชับโค้ทตัวหนาเข้าหากัน เรียวขาก้าวไวยิ่งขึ้นเมื่อรู้สึกแรงสั่นสะเทือนของเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋ากางเกง

.

.

.

รสชาติขมปร่าของอเมริกาโน่ยังคงติดที่ลิ้น ไม่มีทีท่าว่าจะจางหายไปง่าย ๆ

มันไม่ใช่รสชาติที่ดีนัก

จงฮยอนไม่ชอบกาแฟ เพราะเขาไม่ชอบรสขม 

เขาชอบดื่มหรือกินอะไรที่มีรสชาติอ่อนโยนกว่านี้ อย่างน้อยก็ขอให้มีนมหรือน้ำตาลผสมอยู่

ชายหนุ่มถึงไม่เข้าใจตนเองเลยแม้แต่นิดว่าด้วยเหตุผลอะไร ถึงสั่งกาแฟดำแบบนั้น และฝืนดื่มมันทั้ง ๆ ที่ไม่ชอบ

.

.

.

เดินลึกมาถึงตรอกแห่งหนึ่งซึ่งปากทางอยู่ตรงข้ามกับร้านอาหารอิตาเลี่ยน ดวงตาคมแสร้งกวาดมองไปรอบ ๆ แล้วจึงหยุดสายตาที่ชั้นสองบนตึกฝั่งซ้าย เขาพยักหน้าเล็กน้อยให้กับหญิงสาวร่างท้วมที่ยืนตากผ้าอยู่ หางตาเหลือบเห็นชายซึ่งอยู่ในร้านกาแฟเดียวกันเมื่อครู่ยืนสูบบุหรี่

คน ๆ นั้นหันมาทางเขาแล้วจุดไฟแช็กสามครั้ง

จงฮยอนเองเองก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบเช่นกัน

ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขาดูเหมือนจะเป็นบทนิยามของคำว่า ‘ปกติ’

ในโลกนี้มนุษย์คือผู้กำหนดทุกความหมาย เฉกเช่นคำว่า ‘ปกติ’ 

จงฮยอนตัดสินใจเดินเข้าไปในตรอกนั้น ริมฝีปากที่คาบมวนบุหรี่ไว้เริ่มแห้งผาก สายตาสอดส่ายหาบางสิ่งที่คิดว่าน่าจะผิดปกติ... แต่กลับมองไม่เห็น 

ทุกอย่างปกติ 

ไม่แปลกเลยสำหรับตรอกแคบ ๆ ภายในชุมชนแออัด จะเต็มไปด้วยถังขยะล้มเรี่ยราด กลุ่มคนจรจัดที่มองเขาไม่วางตา กลิ่นเหม็นอับจากหลายแหล่งผสมจนเวียนหัว หนูท่อสกปรกวิ่งพล่านไปมา และแมวดำที่หลับอยู่บนบันไดเหล็กผุ ๆ

กลุ่มคนจรจัดเบื้องหน้าที่ยกมือส่งสัญญาณให้เขา... ตอบโต้กันตามปกติของการทำธุรกิจที่เขาคุ้นเคย

พวกนั้นได้ถามบางอย่างกับเขา คำถามที่ทำให้คนฟังรู้ได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ใช่ ถ้าเขาตอบเหมือนที่เคยตอบ ก็จะไม่มีปัญหาอะไร

แต่คำตอบของเขา ...

เสียงปืนหนึ่งนัดดังก้องไปทั่วตรอกคับแคบแห่งนี้

ร่างของจงฮยอนทรุดลงกับพื้น 

ดวงตาของเขาเบิกโพลง เลือดสีแดงฉานทะลักออกจากปากแผลที่หน้าอก รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนจรจัดเหล่านั้นดังขึ้นคล้ายภูติผีที่กำลังร่ายรำ สัญชาตญาณบอกให้ชายหนุ่มตะโกนเรียกหากำลังเสริม 

แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่า...

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าประมาณสองหรือสามคนได้เดินตรงมาทางเขา จังหวะการเดินดูใจเย็นผิดวิสัยกับเสียงหัวร่อดังขึ้นกว่าเมื่อครู่ ทำให้หลายสิ่งซึ่งไร้คำตอบในคราแรกกระจ่างชัด...

รสชาติขมของกาแฟดำถูกกลบด้วยของเหลวรสชาติคล้ายสนิมเหล็กไปเสียสิ้น 

จงฮยอนเหยียดยิ้มเยาะให้อดีตเพื่อนร่วมงาน ชายร่างสูงหัวเราะในลำคอ พูดประโยคหนึ่งออกมาขณะจ่อปลายกระบอกปืนกับหน้าผากของเขา

เสียงปืนอีกสองนัดดังขึ้นหลังจากนั้น

กลิ่น

กาแฟ...?

จงฮยอนลืมตาขึ้น ภาพแรกที่เห็นคือผนังสีขาวสะอาด คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ตอนนี้เขากำลังอยู่ในห้องสีขาว การตกแต่งทุกอย่างใช้สีขาวเป็นหลัก... 

เว้นแต่ อีกคนหนึ่ง... ซึ่งสวมใส่เสื้อสเวตเตอร์คอเต่าสีดำกับกางเกงสแล็กสีเดียวกัน แม้กระทั่งนัยน์ตาและกลุ่มผมก็ถูกย้อมด้วยสีปีกกา ตัดกับผิวกายขาวซีดราวกับกระดาษขาว

ชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างที่โซฟา ก่อนจะยกกาแฟที่ตนถืออยู่ขึ้นจิบโดยไม่ละสายตากับเขา ท่าทีสบาย ๆ ช่างแตกต่างจากประกายวาววับในลูกแก้วสีเข้มคู่นั้น ถึงจะคุ้นเคยพอตัว แต่ก็ไม่คุ้นชินเสียที จึงเป็นจงฮยอนเองที่เสหลบสายตาไปก่อน

เขาเลือกที่จะมองไปยังนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสีครามเข้ากันได้ดีกับเปลวแดดอ่อนแรงเพราะกำลังย่างเข้าสู่ห้วงรัตติกาล เสียงเกลียวคลื่นกระทบฝั่งดังแผ่วมาเป็นระยะ

เสียงแก้วกาแฟกระทบพื้นกระจกเรียกความสนใจของจงฮยอนให้กลับมาที่ชายผู้นี้อีกครั้ง เจ้าของร่างสูงที่เดินเพียงไม่กี่ก้าวก็มาถึงเตียงที่เขานอนอยู่ มือเย็นเยียบช่วยพยุงร่างของเขาขึ้นมา จัดหมอนให้เขาเอนกายกับหัวเตียงในท่านั่ง

ในแววตาของจงฮยอนเต็มไปด้วยความสงสัย ก่อนที่จะไหวเปลี่ยนเป็นเปี่ยมด้วยความรักและคะนึงหา... ยามที่มือหนายกขึ้นกุมใบหน้าของเขาไว้อย่างอ่อนโยน

ชายหนุ่มเอียงหน้าซบคลอเคลียกับมือของอีกฝ่าย หลับตาพริ้มเหมือนเด็กน้อย แม้มือของชายผู้นี้จะเย็นเฉียบเฉกเช่นน้ำแข็ง แต่ความเหน็บหนาวนี้กลับเรียกรอยยิ้มกว้างให้ปรากฏบนใบหน้าได้ในทุกครั้งที่สัมผัสร่างของเขา

รู้สึกตัวอีกทีเมื่อริมฝีปากของตนถูกครอบครอง

รสจูบที่คุ้นเคย... ความขมของกาแฟดำกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกาย เสียงครางในลำคอด้วยความพึงใจของร่างแนบชิดนี้ดึงดูดจงฮยอนเสมอ สัมผัสนุ่มนวลชักพาเขาให้ตกอยู่ในห้วงปรารถนาอย่างง่ายดาย 

ชายหนุ่มผละริมฝีปากออก ดวงตาเรียวเล็กซึ่งไร้แววของมนุษย์มองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเสียงหัวเราะน่าฟังจะดังขึ้นในห้องแห่งนี้ สร้างความประหลาดใจให้จงฮยอนไม่น้อย แต่ก็ไม่นานนัก เพราะริมฝีปากของชายผู้นั้นได้กลับมาทาบทับบนริมฝีปากของเขา... อีกครั้ง

กาแฟดำเย็นชืดถูกทิ้งไว้ที่โต๊ะข้าง ๆ มีหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งวางอยู่ แต่ด้วยเพราะมันถูกพับลงไปครึ่งหนึ่งจึงเห็นเพียงแค่พาดหัวข่าวใหญ่คล้ายจะเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรมหมู่โหดเหี้ยมผิดมนุษย์เท่านั้น

End

? เป็นเรื่องสั้นที่แต่งเอาไว้นานมาก คาร์ดันตรงกับคู่นี้พอดีเลยได้ os เรื่องนี้มา 

? ใจคืออยากแต่งให้ยาวกว่านี้ วางพล็อตไว้ให้จงฮยอนเป็นตำรวจกังฉิน ทำทุกอย่างเพื่อเงิน จนวันหนึ่งมีชายชุดดำ(ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คน)เข้ามาในชีวิต บอกกับเขาว่า ที่เห็นได้ก็เพราะจงฮยอนมีเปอร์เซนต์ความเลว-ดีในตัวเท่ากับ 70-30 พอดิบพอดี... 

? ชื่อเรื่องสิ้นคิดมาก...

? ถ้าใครเคยอ่าน 'รักที่ทรมานของคนตาย' ของอ.จุนจิ จะคุ้นกับคาร์ของพระเอกเรื่องนี้ แต่ชายหนุ่มที่สี่แยกในนั้นไม่อบอุ่นแบบนี้หรอกนะ บอกไว้ก่อน 555555

? ขอบคุณทุกคนที่หลงผ่านเข้ามาอ่านฟิคของเรานะคะ รักทุกคนค่ะ /ม้วนตัวเป็นรูปหัวใจ

❤️ สุดท้ายนี้มีอะไรติชมบอกได้ที่ #anonymfics หรือ @anonymfics นะคะ ขอให้สนุกกับการอ่านค่ะ