คนที่บ้านมากๆ กลัวโดนล้อไรงี้ จริงๆชีวิตเรามีอะไรที่อยากทำหลายอย่างเลย แต่แบบเรารู้สึกไม่กล้าทำ เพราะอยู่กับครอบครัว คือจริงๆพวกเขาก็ไม่ได้ตีกรอบเราขนาดนั้น แต่ก็ยังมีกรอบล่องหนอยู่ ซึ่งเรามองเห็นและทำให้เราไม่กล้าที่จะทำสิ่งที่มันอยู่นอกกรอบอ่ะ ทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดีเลย แล้วก็เรากลัวการเติบโตเว้ย กลัวว่าจะใช้ชีวิตได้ไม่ดี แต่บางทีก็อยากให้มันถึงเวลานั้นไวๆ จะได้ใช้ชีวิตที่เป็นของตัวเองสักที เพราะทุกวันนี้เรารู้สึกเหมือนกำลังใช้ชีวิตเพื่อครอบครัวอยู่เลย อาจจะเป็นเพราครั้งนึงเราเคยอยากตาย แต่เรากลบความคิดนั้นด้วยคำว่า ถ้าตายครอบครัวจะเสียใจนะ ต้องอยู่ต่อไปเพื่อให้พวกเขาไม่เสียใจสิ เอาจริง เราก็งงนะ ว่าเรามีความคิดแบบนั้นได้ไงนะ คนที่เคยสดใสมากๆแบบเราเนี้ยนะ อ่านถึงตรงนี้คงสงสัยใช่มั้ยว่านี่เรากำลังเล่าเรื่องอะไรเนี่ย บอกให้ก็ได้ เรากำลังเล่าความคิดของเราอยู่ อะไรพวกนี้มันวนอยู่ในหัวเราตลอดเลย เป็นความคิดที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมารวดเร็ว ไปเรื่องนู้นทีเรื่องนี้ที เราแบบเป็นคนมีเรื่องราวเยอะ แต่ไม่ค่อยได้พูดเลยช่วงนี้ เลยเอามาพิมในนี้แทนละกัน เราชอบฟังเพลงเศร้ามากๆเลยทุกคน ไม่ว่าจะสุขจะทุกข์ แต่บางครั้งฟังเพลงสนุกแต่กำลังเศร้าอยู่ เราก็ร้องไห้ได้ อืมมมม เราอยากมีคนช่วยแบกรับความเจ็บปวดจังเลย แต่มันจะเป็นการยัดเหยียด หรือทรมานคนอื่นมั้ยนะ เรารู้สึกว่าเราสามารถช่วยแบกรับความเจ็บปวดจากใครสักคนได้ แต่จะมีใครรู้สึกแบบนั้นกับเราบ้างมั้ยนะ จะมีใครยอมมาช่วยเราแบกรับความรู้สึกที่หนักกับเรามั้ยนะ เรากลัวเป็นคนที่ห่วยแตกจังเลย เราไม่อยากเป็นแบบนั้น แต่ทำไงได้ เราไม่ได้เก่งทุกเรื่อง จริงๆก็ยังไม่เจอเรื่องที่ตัวเองเก่งเลยสักอย่าง 

ห่วยแตกเนาะ แต่เราเป็นงี้แหละ บางทีที่เราทำอะไรสักอย่างได้ดี มันเหมือนกับว่าเราแค่ดวงดีเฉยๆ เพราะไม่ได้รู้สึกว่าเราเก่งเลย เราไม่เคยรู้สึกชื่นชมตัวเองเลยสักครั้ง ถ้าเปรียบในเกมเราก็เป็นแค่ซัพพอร์ตที่ช่วยเพื่อนไม่ได้ ทำได้แค่ชุบเพื่อน แล้วก็ได้แต้มคิลมาแบบงงๆ จะตายก็ไม่ได้ จะอยู่ก็ไม่ได้ช่วยใครเท่าไหร่ ดูแลตัวเองก็ไม่ค่อยได้ แต่อยากมีชีวิตเป้นของตัวเอง บางทีเรายังคิดอยากเป็นคนไร้บ้าน หรือคนป่าเลย มันคงสงบสุขกว่าก็ได้ อยากหนีจากโลกนี้จัง อยากไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครหาเจอ ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครจำได้ว่าเคยมีเราอยู่บนโลก อยากให้เป็นแบบนั้นได้จัง