เราเป็นเด็กคนนึงที่เติบโตมาในครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง เหมือนเด็กทั่วไป ครอบครัวอาจจะไม่ได้คาดหวังหรือกดดันให้ต้องเรียนจบมาเป็นข้าราชการ เพียงแต่ขอให้ไม่ออกนอกลู่ทางก็พอ.. ซึ่งเราก็ทำหน้าที่นั้นได้ค่อนข้างดี ถึงแม้จะมีเรื่องผิดพลาดบ้างก็ตาม แต่ก็สามารถเรียนรู้ความผิดพลาดและข้ามผ่านความผิดพลาดมาได้! แต่ละช่วงวัยของเราล้วนมีเรื่องราวมากมาย มีความชอบ หลงใหล แพชชั่นกับสิ่งต่างๆอยู่ตลอด จนวันหนึ่งเราได้เจอกับความชอบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน คือการแต่งห้อง เอาจริงๆมันคงเริ่มจากการอยากมีบ้านเป็นของตัวเองมากกว่า เมื่อเราเจอมันเราได้ทำการหลอมตัวเองให้เป็นคนที่ชอบสิ่งนั้น โดยไม่สนใจความสุขของตัวเองที่แท้จริง เราเพียงแค่รับรู้ว่าเมื่อเรียนสายนี้จบออกมาจะมีงานทำ มีงานที่เงินเดือนเยอะ ถึงแม้งานจะหนักเราก็ยอม แต่เราไม่ได้นึกถึงเส้นทางระหว่างนั้น เส้นทางก่อนจะประสบความสำเร็จ มันขรุขระยิ่งกว่าพื้นผิวดวงจันทร์เสียอีก!! ระยะแรกมันมักสวยงามเสมอ เหมือนความรักแหละ ที่มีช่วงโปรโมชั่น พอหมดโปรมันก็น่าเบื่อไปหมด... แต่นี่มันอนาคตเรานะเว้ย!!!
แกคิดว่าเราทำไง? เราฝืนเว้ย เพราะเราได้หลอมตัวเองให้เป็นคนที่ชอบสิ่งนั้นไปแล้ว มันมีเกราะบางๆขังตัวตนเราอยู่ ไม่สามารถออกจากจุดนั้นได้ หลอกตัวเองทุกวันว่าชอบ แต่จริงๆก็ไม่รู้ว่าชอบมั้ย เราคิดว่าคงไม่ใช่แค่เราคนเดียวหรอกที่ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร เราก็เครียดนะ แต่ทำไงได้ ระบบการศึกษา ครอบครัว รัฐบาล องค์กรต่างๆ มันล้วนส่งผลต่อตัวเราทั้งนั้น มันไม่ใช่ความผิดเราคนเดียวซะหน่อย.. เราก็เป็นแค่คนที่เกิดมาบนโลก17ปี ถูกส่งให้เข้าเรียนวิชาต่างๆ ถูกส่งให้แข่งกันเก่งนู้นนี่ไปหมด แต่เราไม่มีสิ่งที่ชอบที่สุดเลย แล้วสิ่งที่ชอบก็กลับไม่ได้เก่งที่สุดด้วยซ้ำ เดี๋ยวเราจะมาลงรายละเอียดชีวิตเราครั้งหน้าละกัน โปรดติดตามอ่านด้วย...ขอบคุณนะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in