ฉันคิดมาสักพัก

ควรจะเล่าเรื่องความรักของฉันที่เพิ่งเกิดและจบลงเมื่อไม่นานนี้ดีมั้ยนะ

สุดท้าย ฉันควรจะเล่ามันให้ใครหลายคนฟัง

มันอาจจะยาวไปสักหน่อย แต่ถ้าอ่านจบฉันจะขอบคุณ

ฉันได้รู้จักเพื่อนใหม่คนนึงภายในสาขาที่ฉันเรียน 

ผู้ชายคนนั้น ฉันไม่รู้จักนิสัยเขาเลยสักนิด ฉันรู้แค่ว่าภายนอกผู้ชายคนนี้เจ้าชู้ กะล่อน ไม่มีวันรักใครจริง และฉันเกลียดผู้ชายประเภทนี้ที่สุด แต่นั่นเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉัน และเขาเองก็ไม่เคยทำอะไรให้ฉันไม่พอใจหรือทำให้เกลียดเลยสักครั้ง

เขาเป็นคนใจร้อน อารมณ์ร้อน เป็นคนตรงๆ 

คำพูดค่อนข้างจะขวานผ่าซากไปสักหน่อย 

เลยทำให้เพื่อนในกลุ่มของฉันไม่ชอบเขาเท่าไหร่นัก

และฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

เขาเป็นผู้ชายที่น่าสนใจสำหรับฉันนั้น

ดูเป็นคนที่สร้างกำแพงป้องกันตัวเองอยู่เสมอ

ตั้งแต่นั้นฉันก็คอยสังเกตเขามาตลอด

บางอย่างที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะเป็น เขาก็เป็น

บางอย่างที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำ เขาก็ทำ

ซึ่งบางอย่างที่ฉันพูดถึงอยู่นี้ คือเรื่องดีๆนะ

เพราะส่วนใหญ่คนอื่นมองเขาเป็นคนที่เลวร้ายมาก ไม่น่าคบหาด้วยเท่าไหร่

แต่ทว่า...

อยู่ๆ ช่วงเดือนกันยายนที่ผ่านมา

ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ กับหัวใจตัวเอง ตอนแรกฉันบอกกับตัวเองว่า

แน่นอนมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด

ฉันตัดสินใจ เป็นไงเป็นกัน

ลองทักไปคุยดูเชิงก่อน เพราะเขาค่อนข้างที่จะมีสเปคผู้หญิงสูงอยู่

แฟนเก่าแต่ละคน ขาว สวย อึ๋มๆ ทั้งนั้น แน่นอน ฉันตรงกันข้ามทั้งหมด 55555

ในวันนั้น

23/09/60 ฉันจำได้ดี เป็นวันแรกที่ฉันทักไปคุย

เขาเองก็คงแปลกใจ ทำไมอยู่ๆ ฉันทั้งมาคุยเรื่อยเปื่อย ทั้งๆที่ปกติไม่เคยที่จะทักมาเลย

แต่ฉันก็เดาเอาว่าลึกๆ เขาคงจะรู้ว่าฉันชอบเขา เพราะฉันโพตในเฟซถึงเขาแทบทุกวันผ่าน

#ไอ้เตี้ย ที่ใช้แท็กนี้เพราะเขาเป็นผู้ชายที่เตี้ยที่สุดในห้องแล้วมั้ง

ตัวเตี้ยๆ ขัดกับลุคโหดๆ ของเขาสุดๆ

สองวันผ่านไป

ฉันเพิ่งรู้ว่าเขาเพิ่งเลิกกับแฟนคนปัจจุบัน เพราะผญ.คนนั้นกลับไปหาแฟนเก่านาง

ฉันก็ได้แต่ปลอบนางไปตามหน้าที่ เพื่อน ที่ฉันไม่ได้อยากเป็นเท่าไหร่

ฉันพิมประโยคนี้ส่งผ่านแชทไลน์ให้เขาไป

และแน่นอน ฉันบอกตัวเองไม่ได้บอกเขาเลยสักนิด

เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ แต่ไม่ได้คุยบ่อยเท่าไหร่

เพราะใกล้ช่วงสอบมิดเทอม

มีอยู่วันนึง ในห้องแชทไลน์

         Destiny : เบื่ออ่ะ

         ไอ้เตี้ย    : เป็นไร เบื่อ?

         Destiny : ไม่รู้ดิ อยู่ๆก็เบื่อ เบื่อทุกๆอย่าง อยากไปขับรถเล่น ไปไกลๆ หายเบื่อแล้วค่อยกลับมา

         ไอ้เตี้ย    : มึงขับรถไม่เป็นนิ

         Destiny : รู้อีก

หลังจากฉันส่งข้อความนั้นไป เขาก็คอลไลน์มาหา เล่นเอาฉันที่ันั่งทำงานออกแบบตกอกตกใจ แทบจะโยนเม้าส์ในมือทิ้ง 55555 และฉันก็กดรับสาย

         Destiny : ว่า?

         ไอ้เตี้ย    : หายเบื่อยัง?

         Destiny : โทรมามีไร??

         ไอ้เตี้ย    : แล้วหายเบื่อยังละ?

         Destiny : ก็...เออ แล้วโทรมามีไรละ?

         ไอ้เตี้ย    : ไม่มีไร หายเบื่อแล้วช้ะ งั้นแค่นี้นะ

แล้วนางก็วางสายไป โอ๊ยยยย ฉันจะเป็นบ้าาา เขินบิดไปบิดมา

หลังจากวันนั้น เราก็คุยกันทุกวัน

คอยให้กำลังใจกันและกัน

เราคอลค้างสายกันแทบจะทุกคืน

เพราะเป็นช่วงที่การบ้านเยอะมาก ไหนจะสอบอีก

ระหว่างที่ฉันคุยกับเขา ฉันก็บอกเพื่อนในกลุ่มนะ แต่เพื่อนสนิทของฉันไม่เห็นด้วยเท่าไหร่

แต่นางก็ได้แต่บอกว่า เผื่อใจไว้บ้างนะ ไอ้เตี้ยมันไม่ใช่คนที่ดีเลย

ฉันก็ได้แต่ยิ้มเล็กๆ ตอบกลับไป

ผ่านมาเดือนนึง

ทุกอย่างก็โอเค เราแทบจะเหมือนแฟนกัน

มีหึง มีหวง มีห่วง

แต่ส่วนใหญ่มีแต่ฉันที่แสดงออก เพราะเขาเป็นคนเจ้าชู้มากของมากที่สุด

เวลาคุยกัน

ฉันจะใช้คำว่า เค้า กับ เธอ

ส่วนเขาจะใช้คำว่า เรา กับ เธอ

ช่วงเที่ยงถึงบ่ายจะเป็นเวลารับน้อง และหลังรับน้องเรามีเรียนต่อเสมอ

เขาก็คอยไปส่ง เพราะปกติเขาจะเอาเพื่อนในกลุ่มเขาไป 555555

เรามีทะเลาะกันบ้าง เพราะความงี้เง้าของฉัน

แต่ก็เป็นฉันเองที่เป็นฝ่ายง้อ

เขามีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่สูงกว่าคนอื่นๆ เขาชอบมองว่าการกระทำของฉันมันเด็กน้อย

แต่เขากะไม่เคยทิ้งไปไหนนะ

ช่วงโลภมากของฉัน อยากมีสถานะสักที

ฉันเลยตัดสินใจทักไปถามเขา

         Destiny : เธอ...ตอนนี้เราเป็นอะไรกันงั้นเหรอ

         ไอ้เตี้ย    : เพื่อน

         ไอ้เตี้ย    : เธอ ตอนนี้คิดแต่เรื่องเรียนดีกว่ามั้ย เรื่องความรัก ถ้ามันจะใช่มันก็ใช่

                          เธออย่าสนใจมันมากเลย
         Destiny : นั้นสินะ

ในวันนั้นฉันร้องไห้หนักพอสมควรอยู่ ฉันโทหาเพื่อนสนิท นางบ่นๆ ใส่ฉัน แต่คำบ่นไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกแย่หรือดี มันกลางๆ ฉันตัดสินใจจะไม่ทักไปหาเขาอีก

แต่เหมือนโชคชะตาเล่นตลกกับฉันอยู่

ตลอดเวลาที่ผ่านคุยกันเขาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะทักมาหา และวันนั้นเขาก็ทักมา

มันเลยทำให้ฉันกลับไปคุยกับเขาใหม่อีกครั้ง

ทุกอย่างวนลูปเหมือนความเดิมตอนที่แล้ว

เหมือนแฟนกัน

ทุกครั้งที่ถามถึงสถานะ

เราจะทะเลาะกัน และเป็นวันที่ฉันเสียน้ำตาทุกคร้้ง

เขาเย็นชาขึ้นทุกวัน

อ่านไม่ตอบแชทบ่อยขึ้น

จนเพื่อนสนิทเข้ามาถามฉันว่า

มันเป็นประโยคที่ฉันไม่มีวันลืมลงเลย ยังจำจนถึงทุกวันนี้

ฉันรักเขามาก มากจนขนาดแค่คิดว่าถ้าไม่มีเขา

ชีวิตฉันคงจะมีอะไรหายไปครึ่งนึง

โลกคงเป็นสีเทาทุกๆวัน

มันเลยทำให้ฉันยังคุยกับคนๆนี้มาเรื่อยๆ

วันที่เราสองคนตกลงจะเลิกคุยกันจริงๆ

ฉันจึงโพตเฟสแท็กเขา แล้วล็อคไว้เห็นแค่เรา

ในโพตนั้นฉันบอกเขา

ว่าช่วงเวลาสองเดือนที่ผ่านมา ฉันมีความสุขมากแค่ไหนเพราะเขา

ฉันเสียใจมากแค่ไหนเพราะเขา

ฉันรักเขาเพราะอะไร

และบลาๆ

นานเหมือนกันกว่าเขาจะอ่าน 

เขาทักมาหาฉันบอกว่า

และบลาๆ ภายในแชทวันนั้น มันเยอะมาก มันเป็นวันที่ดีที่ฉันไม่อยากลืมเลย (ฉันเป็นคนขี้ลืมอ่ะนะ)

หลังจากวันนั้นแชทของเราสองคนแทบจะถูกปิดตาย

ก็มีทักไปถามงานบ้างอะไรบ้าง

จนไม่รู้มีอะไรมาทำให้เรากลับมาคุยกันอีกครั้ง

แต่มันก็จบแบบเดิม

ความเดิมตอนที่แล้ว ที่ถามถึงสถานะ แล้วเราก็ทะเลาะกัน

แต่รอบนี้หนักกว่าทุกครั้ง

เศร้ากว่าทุกคร้้ง

และเราก็หายไปจากชีวิตของกันและกัน

แม้จะเรียนอยู่ในห้องเดียวกัน

แต่เราเหมือนคนไม่รู้จักกันเลยสักนิด

ฉันยังรักเขาหมดใจ ทุกคืนมีแต่น้ำตา

แต่เขาเหมือนไม่รู้เลยสักนิด

ฉันพยายามทำใจมาเรื่อยๆ

มีเพื่อนคอยเยียวยาหัวใจอยู่ข้างๆเสมอ

ในวันที่ 14/12/60

ฉันก็ยังคงรับรู้เรื่องราวชีวิตเขาผ่านโพตของเขาในเฟซ

มันเป็นช่วงที่เขาเครียดกับหลายๆอย่าง

วันนั้นฉันฟังเพลงนี้อยู่ แล้วคิดถึงเขา

เลยส่งเพลงนี้ให้เขาไป

ฉันไม่คิดว่าเขาจะอ่าน และตอบฉันกลับ ไม่มีอยู่ในหัวฉันเลย

ก่อนจะมีข้อความมากมายตอบกลับมา เล่นเอาฉันตกใจ พร้อมกับเศร้าไม่น้อยเลย

ฉันร้องไห้หนักมาก ฉันไม่เข้าใจทุกๆอย่าง

ในเมื่อเรารักกัน

แต่ทำไมเราถึงคบกันไม่ได้

รอบข้างน้อยคนที่จะเห็นด้วยกับเรื่องของเรา

ทุกวันนี้เขาก็ยังอยู่ตรงนี้ เป็นเพื่อนกันแบบนี้

แม้ในวันนี้ฉันทำใจได้บ้างแล้ว

แต่ก็ยังไม่เคยเข้าใจในโชคชะตา

ฉันเชื่อว่าถ้าทุกคนอ่านมาถึงตรงนี้

คงสัมผัสได้ว่าเราพยายามฝืนโชคชะตามาหลายรอบ

แต่แน่นอนมันไม่ได้...

ระหว่าง ไม่ได้รัก กับ รักไม่ได้

แบบไหนมันเจ็บกว่างั้นเหรอดูเหมือนสิ่งที่ฉันเจอมา

มันคือทั้งสอง แต่มันเจ็บมากจนฉันแยกไม่ออกว่าอะไรเจ็บกว่า

แต่ที่แน่ๆ ใครยังรักอยู่คนนั้นแหละเจ็บที่สุด...

เมื่อความรักมันจบลงไปแล้ว

สิ่งที่แรกที่ควรทำคือ

อย่าจมอยู่กับความเสียใจนานนัก

อย่าเศร้ากับสิ่งที่จากไปให้นานเกินกว่าที่ควรจะเป็น

มีชีวิตอยู่กับสิ่งที่เหลืออยู่

ทุกอย่างที่เกิดขึ้น

หากเราพยายามที่จะเปลี่ยนแล้ว

ทุกอย่างกลับลงตัวเช่นเดิม

นั้นคือไม่ใช่

เราไม่สามารถเปลี่ยนในสิ่งที่ โชคชะตา กำหนดไว้ได้หรอกนะ

เพราะงั้นอย่าฝืนอีกเลย...

ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องความรักของฉันกับเขามาจนถึงบรรทัดนี้

คุณคือคนที่ยินดีรับฟังเรื่องราวของฉัน

ขอบคุณนะคะ ^^

Topsecret Destiny

30/12/60