นี่เป็นไดอารี่หน้าแรกของฉัน ฉันเขียนมันขึ้นเพียงเพราะต้องการระบายความรู้สึกในแต่ละวันเท่านั้น มันคือชีวิตของฉันจริงๆ บางวันบางครั้งมันอาจจะดูเพ้อฝัน แน่นอนเพราะฉันเป็นคนแบบนั้นเอง ฉันไม่ได้หวังจะให้ใครเข้ามาอ่านมากมายนัก แต่ถ้ามีสักคนชอบมัน ฉันก็คงรู้สึกดี เริ่มกันเถอะ

        

        เท่าที่จำได้ ฉันมีหน้าที่ "รับฟังผู้คน" มากมายไม่ว่าจะเพื่อน พี่ คนที่ไม่สนิทกันมากนักอยู่เสมอ พวกเขาไว้ใจที่จะเล่าเรื่องบางเรื่องที่ไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้กับฉัน ตลอดชีวิตนี้มีหลายเรื่องมากที่เข้ามา ฉันรับฟัง และให้คำปรึกษาไป หลายครั้งพวกเขาก็ต่อว่าฉันที่ให้คำปรึกษาเขาแต่นำไปทำตามแล้วไม่ได้ผล หลายต่อหลายครั้งพวกเขากล่าวขอบคุณฉันที่ให้คำปรึกษา แต่ไม่ได้นำสิ่งที่ฉันบอกไปทำตามเลยสักนิด ไม่ได้อยู่ในความจำของพวกเขาเลย

        บางครั้งฉัน...อยากที่จะ "เลิกรับฟัง" ใครต่อใครที่เข้ามา ฉันรู้ว่าเหมือนพวกเขาเอาความรู้สึกแย่ๆ มาโยนไว้ในใจฉัน เพราะทุกครั้งที่ใครมาระบาย ฉันจะฟังเสมือนเป็นเรื่องของฉัน เพราะแบบนั้น ฉันถึงรู้สึกท้อกับสิ่งที่ฉันเจอ สุดท้ายแล้วฉัน...เลิกที่จะรับฟังผู้คนไปสักพัก ก่อนจะกลับมาทำหน้าที่นี้ใหม่

        

        ฉันเพิ่งรู้ว่าหน้าที่นี้มันสำคัญแค่ไหน ก็ตอนฉันโดนเอง มันน่าอึดอัดนะ ที่ไม่มีใครที่เราคิดว่าเขาจะยินดีรับฟังเราจริงๆ บางทีเราไม่ได้ต้องการคำปรึกษา ข้อแก้ไขดีๆ หรืออะไรทั้งนั้น เราก็แค่ต้องการคนที่จะฟังในสิ่งที่เราคิด ในสิ่งที่เรารู้สึกก็เท่านั้น เพื่อที่จะระบายความอึดอัดในใจออกไปก็เท่านั้น เพราะรู้อยู่แล้วว่าไม่มีใครช่วยแก้ไขเรื่องนั้นได้ดีเท่าตัวเอง

        ฉันเชื่อว่าการรับฟังสามารถแก้ปัญหาชีวิตได้ส่วนหนึ่ง ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม อย่างนัอยคนที่เราไประบายกับเขา เขาต้องเอาเรื่องบางเรื่องยกมาเป็นตัวอย่างในบทสนทนาให้เราคิดตามอย่างแน่นอนส่วนใหญ่คนที่เข้ามาระบายกับฉันมักจะเป็นเรื่องของความรัก บางทีฉันก็งงนะ ที่มาพูดให้ฟังนี่คิดว่าฉันเก่งเรื่องนี้รึเปล่านะ?  แต่ไม่ว่าพวกเขาจะคิดยังไง ฉันในตอนนี้ยินดีรับฟังพวกเขาเสมอ อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาหายอึดอัดเรื่องนั้นในระดับนึง

        มันอาจจะเป็นโชคชะตารึเปล่าที่กำหนดมาให้ฉันรับหน้าที่นี้ หน้าที่รับฟังและเก็บความลับของผู้คน