สิ่งหนึ่งที่แตกต่างไปจากการเดินทางครั้งที่ผ่านๆ มาของผมก็คือการขับรถในการท่องเที่ยวด้วยตัวเอง แน่นอนผมต้องมีใบอนุญาตขับขี่ระหว่างประเทศซึ่งตอนแรกก็กังวลใจเพราะกลัวว่าจะทำยาก รอนาน แต่ต้องบอกเลยว่ากรมการขนส่งทางบกของบ้านเราให้ความสะดวกกับประชาชนมาก หากเรามีใบขับขี่ภายในประเทศอยู่แล้ว ก็เป็นการง่ายมากที่เราจะได้สิทธิการขับขี่รถในต่างประเทศมาครอบครอง

ทางเลือกสำหรับนักท่องเที่ยวที่จะมาขับรถที่นี่มีอยู่สองทางหลักๆ ก็คือขับรถบ้าน (Camper Van) ที่เราจะกินเที่ยวพักอยู่ในรถคันเดียว กับการขับรถยนต์ธรรมดาทั่วไปซึ่งใช้สำหรับขับเที่ยวอย่างเดียว พอตกกลางคืน เราก็จะเข้าพักในเกสต์เฮาส์หรือโรงแรม ซึ่งมีอยู่มากมายทั่วทุกมุมเมือง 

การขับรถบ้านเป็นความใฝ่ฝันของผม อยากมีประสบการณ์จริงด้วยตัวเองสักครั้ง จะได้มีเรื่องราวเป็นเกียรติประวัติติดตัวไปเล่าให้ลูกหลานฟัง แต่ฝันของผมมีอันต้องสลายลงไป เพราะพัดใช้ระบบเผด็จการ จองรถและที่พักตั้งแต่ตอนอยู่ที่เมืองไทย เลี่ยงการใช้รถบ้าน ด้วยเหตุผลว่า เพื่อนของเธอที่เคยใช้งานมาแล้ว บอกว่า รถบ้านจุกจิก เสียง่าย ฮีตเตอร์พังบ่อยและอีกนานาปัญหา ผมคิดในใจว่า ทริปของเราอาจจะไม่ลำบากแบบนั้นก็ได้ แต่ไม่ได้โต้เถียงอะไร ปล่อยความคิดโต้ตอบเงียบๆ ให้หายไปอย่างเงียบๆ เช่นกันเพราะปูกับรุ่งก็ดูจะคล้อยตาม เห็นด้วยกับเหตุผลของหัวหน้าพัดอย่างไม่มีเงื่อนไข_____________________________
* ดนตรีที่จัดไว้สำหรับพิธีกรรมทางศาสนาอันศักดิ์สิทธิ์ (ในที่นี้เปรียบเทียบกฎจราจรเป็นความศักดิ์สิทธิ์สูงสุดบนถนน)

การที่ผมเป็นเพียงชายเดียวในกลุ่ม งานขับรถจึงตกเป็นของผมทั้งตามมารยาทและด้วยความเต็มใจ

แม้ว่าผมจะมีความเชี่ยวชาญในด้านการขับรถที่เมืองไทยมานานปี ก็ยังอดเกร็งไม่ได้ เพราะนี่ถือเป็นการขับรถในต่างประเทศครั้งแรก แม้ว่ารถที่นิวซีแลนด์จะเป็นพวงมาลัยขวา และขับรถทางด้านซ้ายเหมือนกับถนนที่ไทยก็ตาม เหตุที่กังวลไม่ใช่กลัวการหลงทาง เพราะที่นี่มีป้ายต่างๆบอกทิศทางชัดเจนและรถของเราก็มี GPS คอยส่งเสียงร้องบอกทางอยู่แล้ว แต่ที่ผมกลัวคือ ความเคยชินในพฤติกรรมการขับขี่ของตัวเองมากกว่า กลัวจะเผลอเอาความเคยชินที่มีมาใช้ที่นี่

กฏที่นี่คล้ายเมืองไทย แต่เข้มงวดและศักดิ์สิทธิ์กว่า หากขับผิดกติกา รถของคุณอาจถูกรถตำรวจกวดไล่ตามมาปรับได้ตลอดเวลา

“คนไทยกลุ่มที่มาก่อนหน้าคุณ เพิ่งโดนปรับไปเอง”

พนักงานสาวหน้าตาเฉยชาบอกเรา ตอนไปรับรถที่ออฟฟิศข้างสนามบินด้วยน้ำเสียงห้วนเหี้ยมเหมือนเป็นการเตือนว่า อย่าคิดต่อต้านหรือคิดไม่ซื่อกับกฎหมายของที่นี่เชียวนะ และแน่นอน มันได้ผล ผมกลัว

“โดนข้อหาอะไร” รุ่งซักกลับไป

“ขับรถผิดเลน ไปปาดหน้ารถคันหลัง” เธอตอบโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเรา ตาจ้องไปที่คอมพิวเตอร์ สองมือพิมพ์ข้อมูลประวัติของผู้เช่ารถ

แววตาที่จริงจังของเธอทำให้ผมไม่กล้าล้อเล่นกับกฎหมายที่นี่ และเป็นที่มาของการขับรถด้วยเทคนิคเต่าคลาน ไม่กล้าเร่งเครื่องมากนักความรู้สึกเหมือนตอนที่ฝึกเรียนขับรถใหม่ๆ รถของเราตามก้นรถคันหน้าต้อยๆ และมีรถคันหลังตามมาอย่างเป็นระเบียบ มองดูเหมือนเด็กที่เดินแถวเรียบร้อยเพราะกลัวถูกครูทำโทษ

เรากำลังเดินทางออกจากเมืองควีนส์ทาวน์เพื่อทำความรู้จักนิวซีแลนด์เกาะใต้อย่างจริงจัง นี่ถือเป็นวันแรกที่ผมรับผิดชอบหน้าที่พลขับอย่างเต็มตัวเพราะเมื่อวานเป็นการซ้อมขับแค่ระยะทางสั้นๆ ในเมืองไม่ได้ใส่ความสามารถใดๆ ลงไปที่พวงมาลัยและคันเร่งเลย

ตำแหน่งที่นั่งของเราในรถเป็นตำแหน่งประจำ โดยผมอยู่ที่นั่งคนขับ พัดนั่งหน้าเป็นผู้คุมกฎควบคุมทิศทาง ทำหน้าที่ได้เที่ยงตรงไม่ย่อหย่อนเหมือนตำรวจจราจรมาเอง ส่วนรุ่งนั่งหลังพัดและปูนั่งหลังผม ทั้งคู่ทำหน้าที่เป็นกองเสบียงและกองเบ็ดเตล็ด

อากาศภายในรถอบอุ่น ไม่มีการเปิดแอร์ เนื่องจากอากาศนิวซีแลนด์ตอนนี้เย็นอยู่แล้ว คือเฉลี่ยประมาณ 8-15 องศาเซลเซียส

ผมขับรถเลาะทะเลสาบวาคาปูติไปเรื่อยๆ ภาพทิวทัศน์สองข้างทางสวยงามชวนมองแดดออกฟ้าใสกระจ่าง เห็นเมฆเป็นแผ่นเล็กๆ กระจายเหมือนเกล็ดปลา ทุ่งหญ้าเขียวลู่เอนไปมาตามแรงลม

ผมพยายามประคองรถให้ได้ความเร็วในอัตราเร่งที่เหมาะสม แต่บ่อยครั้งที่เจ้า GPS ที่เช่ามาจะร้องเตือนอย่างน่ารำคาญ เพราะความเคยชินกับการเหยียบคันเร่งที่เมืองไทย ยังเกาะติดอยู่ที่เท้า ผมยังไม่อยากแหกกฎเหล็ก 100 กม./ชม. เพราะพัดขู่เหลือเกินว่าตำรวจที่นี่เด็ดขาดหาญเหี้ยม ปรับเป็นปรับ จ่ายค่าปรับหูตูบหลายร้อยหลายพันเหรียญ เพราะงั้นอย่าฝ่าฝืนจะดีที่สุด

“แล้วตำรวจเขาจะรู้ได้ไงล่ะ” ผมถาม ตามองที่หน้าปัดความเร็วหน้ารถ

“คงมีระบบตรวจจับของเขาล่ะ อาจจะเป็นกล้องถ่ายวิดีโอ เครื่องตรวจวัดความเร็ว ระบบดาวเทียม หรือเป็นอะไรก็ได้ ที่นี่ไฮเทคจะตาย เรื่องแค่นี้สบายอยู่แล้ว” พัดกล่าว

“นั่นมันในเมือง แต่นอกเมืองแบบนี้ จะไปซ่อนกล้องที่ไหน มีแต่ทุ่งหญ้า ต้นไม้ ดูสิ ตอนนี้รถเราช้าที่สุดในถนนแล้ว มีแต่คนเปิดไฟกะพริบขอแซงเรา ทั้งที่เราก็ขับเร่งจนเต็มอัตราศึก 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมงแล้ว แสดงว่าไอ้พวกที่แซงแล้วหายไปมันก็เหยียบเกินร้อยยี่สิบร้อยสี่สิบชัวร์” ผมพูดอย่างที่คิด

“อาจจะเป็นระบบดาวเทียมมั้ง หรือไม่ก็มีพลเมืองดีโทร.ไปแจ้ง แบบเพื่อนเราอะ ขับเกินไปนิดเดียว ตำรวจขับรถตามเลย” พัดเล่าต่อ

ทางหลวงส่วนใหญ่จะเป็นถนนสองเลน รถมีสวนไปมาตลอดพื้นถนนลาดยางมะตอยแข็งแรงเรียบร้อย ไม่มีหลุมบ่อที่เกิดจากการกัดกินงบประมาณของนักการเมือง

ในบางจุดเราจะเจอทางแคบหรือสะพานข้ามน้ำแบบช่องทางเดียว ซึ่งรถเคลื่อนผ่านได้เพียงทีละคัน เราก็ต้องสังเกตป้ายที่หัวสะพานในกรณีที่รถประจันหน้ากัน ฝั่งที่มีลูกศรตัวใหญ่ จะเป็นทางเอก ส่วนอีกฝั่งที่เป็นลูกศรเล็กสีแดงหรือมีคำว่า ‘Give Way’ ระบุอยู่ จะเป็นทางรอง ต้องเป็นฝ่ายหยุดรอให้ฝั่งทางเอกผ่านข้ามมาก่อน จึงจะออกรถไปได้

เราพยายามรักษาความเร็วให้ได้ระดับที่เหมาะสม แต่บางครั้งรถที่ตามหลังมาก็จี้เหลือเกิน จนเราลำบากใจ ครั้งหนึ่งเราขับอยู่บนเส้นทางที่มีโค้งค่อนข้างเยอะ มีรถคันหนึ่งขับเร่งตามหลังเรามา หลายครั้งที่เขาพยายามจะแซงแต่ทำไม่ได้เพราะติดเรื่องทางโค้งทางแคบ เราก็อึดอัด เพราะเขาบี้มาหนักมาก พอเข้ามาอยู่ในช่วงทางตรง เราก็พยายามเบี่ยงรถเปิดทางให้เขาเหยียบคันเร่งอัดรถแซงหน้าเราไป แล้วก็ชะลอ คนขับเปิดกระจกข้างลง เห็นชัดว่าเป็นวัยรุ่นชายวัยคะนอง เขาค่อยๆ ยื่นมือขวาออกมาพร้อมชูนิ้วกลางอันเรียวงาม ‘ปลั๊กยู’ ให้รถของเรา เหมือนกรรมการชูใบแดงให้กับนักกีฬา จากนั้นก็โผล่หัวออกมาแลบลิ้น แล้วก็เหยียบคันเร่ง พารถวิ่งลับหายไปในทางโค้งข้างหน้า เฮ้ย! มันอะไรกัน

นักหนา ไอ้เราก็พยายามทำตามกฎหมาย แต่ดันไม่ถูกใจคนบางกลุ่ม

แต่นั่นก็เป็นครั้งเดียวที่ผมโดนบอกรักกลางถนน ต้องบอกว่าผู้คนที่นี่เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ ใจเย็น ขับรถเรียบร้อยตามระเบียบ ไม่จี้ ไม่อัด ไม่แจกนิ้วกลาง พฤติกรรมหลายอย่างที่พบเห็นในเมืองไทย เช่น การจอดรถริมถนนแบบกินไหล่ทางขวางการจราจร การจอดรถในที่ห้ามจอด การกลับรถบนถนนทันที โดยไม่เลี้ยวที่จุดกลับรถ การเบียด ปาด แซงตัดหน้ารถคันอื่น พฤติกรรมหยาบๆ แบบนี้ไม่มีให้เห็นที่นี่เลย แม้แต่ครั้งเดียว

การขับขี่ยานพาหนะที่นี่ง่ายมาก อย่าได้กลัวหรือเป็นกังวลไป ขอเพียงคุณเคารพในกฎกติกาและมีมารยาท เกรงอกเกรงใจเพื่อนร่วมถนนสายเดียวกัน สิ่งเหล่านี้จะเป็นเครื่องรางคุ้มครองให้เรารอดพ้นจากอุบัติเหตุในการขับขี่ และแคล้วคลาดจากค่าปรับมหาโหดของคุณโปลิศแน่นอน