“อิวะจัง ครั้งสุดท้ายแล้ว เราต้องไประดับประเทศด้วยกันให้ได้นะ”



“แน่อยู่แล้ว”












เขาแพ้


ทีมวอลเล่ย์บอลชายอาโอบะโจไซ… พ่ายแพ้ตั้งแต่รอบรองชนะเลิศ


ไปไม่ถึงระดับประเทศ ทั้งที่เป็นการแข่งขันครั้งสุดท้ายในชีวิตนักเรียนมัธยมปลาย…


ไปไม่ถึงฝัน


...ให้ตายเถอะ อย่าว่าแต่ความฝันเลย แค่รอบชิงชนะเลิศยังไปไม่ถึงด้วยซ้ำ


น่าสมเพช


อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะกัดฟัน ปล่อยน้ำตาพร่างพรู


เป็นเอซแท้ๆ แต่กลับทำคะแนนไม่ได้


สมเพชตัวเองเหลือเกิน


ยืนประจำที่เรียงหน้ากระดาน โค้งศีรษะขอบคุณทุกแรงใจเป็นครั้งสุดท้าย


สุดท้าย สุดท้าย สุดท้าย


เขาเงยหน้าขึ้น เหลือบมองผู้ชม


หัวใจหล่นวูบ เมื่อสายตาตกลงยังเงาร่างคุ้นเคย


เห็นความตกใจ เห็นความเสียใจ เห็น…


เด็กหนุ่มรีบเบือนหลบ ไม่กล้าสู้สายตา


กลัวเหลือเกิน


...กลัวว่าจะเห็นความผิดหวังบนใบหน้าของโออิคาวะ โทรุ













ตอนที่สาวเท้ากลับไปถึงบ้าน ตะวันก็ได้ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว


หลังจบการแข่งขัน (ครั้งสุดท้าย—) ทีมวอลเล่ย์บอลชายพากันไปเลี้ยงปลอบใจตนเอง นอกจากโค้ชจะออกเงินให้แล้ว กัปตันทีมยอมควักเงินในกระเป๋าจ่ายค่าอาหาร เสร็จแล้วปีสามดันลากสังขารกลับโรงยิมกันอีก


กว่าจะถึงบ้าน จึงดึกดื่นเช่นนี้


อิวะอิสึมิถอนหายใจ พยายามเลิกคิดถึงความผิดพลาดที่เกิดขึ้น


ยากเหลือเกิน


แต่ถ้าได้ล้มตัวลงนอน ให้สมองว่างเปล่า ผ่านพ้นคืนนี้ไป เขาก็คงก้าวข้ามความพ่ายแพ้นี้ไปได้


เงยหน้าขึ้น เห็นประตูบ้านอยู่ลิบๆ อีกแค่ไม่กี่ก้าว…


เขาชะงัก


สิ่งที่เห็นพร้อมกับรั้วบ้าน คือก้อนกลมบนหัวของเด็กสาว


โออิคาวะ โทรุในชุดลำลองฤดูหนาว และผมทรงดังโงะยืนอยู่หน้าประตูบ้านอิวะอิสึมิ


เงาร่างเขาพาดผ่าน เธอจึงเงยหน้าขึ้น “อ๊ะ อิวะจัง”


“ยัยบ้า! มืดแล้วทำไมยังอยู่ตรงนี้!”


เขาเผลอขึ้นเสียงดัง ไม่ได้เจตนา แต่รู้อีกทีก็ทำลงไปแล้ว


เป็นห่วง


เขาแค่เป็นห่วง เด็กสาวตัวคนเดียว ยืนอยู่ในที่โล่งยามวิกาล อันตรายขนาดไหน


เธอสะดุ้ง ห่อไหล่เข้าหากัน ช้อนตามองเขา คล้ายขอโทษ


...เขาสิที่ควรจะขอโทษ


“...เธอมาทำอะไรตรงนี้”


“รอเจออิวะจังไง”


“แล้วทำไมไม่เข้าไปรอข้างใน”


“ก็… ฉันจะมาเจอแป๊บเดียว” เด็กสาวเขย่งปลายเท้า ก้มมองพื้น ท่าทางประหม่าอย่างน่าประหลาด “คิดว่าถ้าอิวะจังยังไม่มาเสียที ก็จะกลับบ้านก่อนแล้ว”


หล่อนหัวเราะสองแหะ มองเขาด้วยแก้วตากลมใส ไม่พูดอะไรต่อ


“...มีอะไร”


โออิคาวะส่ายหัว


พวกเขาเงียบ


ความคิดมากมายวิ่งวนอยู่ในหัวของอิวะอิสึมิ


แต่มีเพียงหนึ่งคำพูดที่ถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดทั้งปวงออกมาได้ครบถ้วนสมบูรณ์


“...ขอโทษ”


“ขอโทษทำไมเล่า”