อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะเฝ้ามองโออิคาวะ โทรุได้สักพักหนึ่งแล้ว


เด็กสาวเดินนำหน้าเขา อยู่บนเส้นทางกลับบ้าน หล่อนคอยแต่จะดึงกระโปรงนักเรียนลง สลับกับม้วนปลายผมที่มัดเป็นหางม้า สองเท้าไม่หยุดขยับ และไม่ใช่แค่เพราะเธอกำลังเดินไปข้างหน้า แต่เท้าคู่นั้นยังถูไถเข้าหากันอีกต่างหาก


เห็นมาตั้งแต่ตอนเจอกันหน้าประตูโรงเรียน


ซึ่งก็คือมากกว่าห้านาทีแล้ว


เขาขมวดคิ้ว พยายามคิดหาเหตุผลโดยไม่เอ่ยปากถามเพื่อน แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกถึงสาเหตุของการกระทำประหลาดนั้น สุดท้ายจึงตัดใจ คิดว่าถามให้รู้แล้วรู้รอดน่าจะดีที่สุด


“ทำอะไรของเธอน่ะ”


โออิคาวะหยุดเท้า เหลียวหลังมองเขา สองคิ้วเรียวเลิกขึ้นสูง “หืม”


“เท้าเป็นอะไร” เขาถาม พลางชี้ไปยังเท้าของหล่อนที่ยังไม่หยุดถูกับพื้น


“ไม่ได้เป็นอะไรนี่”


แค่เห็นว่าเจ้าเพื่อนตัวดีตอบพลางหลบเลี่ยงสายตา ไม่ยอมมองหน้า แถมยังทำปากขมุบขมิบ อิวะอิสึมิก็รู้แล้วว่าหล่อนพูดปด


คิดจะหลอกคนรู้จักกันตั้งแต่อนุบาลอย่างอิวะอิสึมิ ฮาจิเมะอย่างนั้นหรือ


ฝันไปเถอะ


“โออิคาวะ” เขาเน้นเสียงดุ กอดอก หัวคิ้วมุ่นเข้าหากัน ใช้อวัยวะทุกส่วนสื่อภาษากายเชิงบีบบังคับให้เธอสารภาพความจริง


โออิคาวะสะดุ้งโหยง เม็ดเหงื่อผุดพรายตามใบหน้าด้วยความร้อนหรือเพราะประหม่าไม่อาจทราบได้ เธอช้อนตามองเขา พยายามออดอ้อน เลี่ยงการเผชิญหน้า


คิดหรือว่าจะได้ผล


ไม่มีทาง


เมื่อเห็นว่าอิวะอิสึมิยังคงแสดงท่าทีหนักแน่นไม่ยอมถอย เธอจึงทำหน้าบูด ตอบเสียงอ้อมแอ้มในลำคอ


“...คัน”


“ไปทำอะไรมา”


“...เท้า”


ยิ่งตอบเสียงเธอยิ่งเบาลงเรื่อยๆ เบาหวิวจนแทบจะต้องเงี่ยหูฟัง “หา”


“บอกว่าเป็นน้ำกัดเท้าไง” คล้ายรำคาญ โออิคาวะจึงตอบเสียงดังขึ้นจนแทบจะเป็นการตะโกน ถ้าไม่ติดว่าเธอมีท่าทางเขินอายหากจะปล่อยให้ใครรู้ความจริงข้อนี้ เธอคงขึ้นเสียงดังตอบเขาไปแล้ว


อิวะอิสึมินิ่งไป พยายามประมวลผล น้ำกัดเท้าคืออะไร เหมือนเคยได้ยินคำนี้มาก่อน โออิคาวะไปลุยน้ำที่ไหนมาหรือไง หรือจะเป็นชื่อเฉพาะอย่างหนึ่ง ใช่แล้ว ชื่อโรค—


เด็กหนุ่มเบ้ปาก หลังผ่านการตีความเสร็จสิ้นเรียบร้อย


“เธอ… ขึ้นรานี่หว่า”


ใบหน้าของสาวน้อยนักกีฬาชมรมวอลเล่ย์บอลขึ้นสีวูบ “อิวะจังหยาบคาย! พูดอย่างนี้กับสาวน้อยน่ารักได้ยังไง”


ไม่ว่าเปล่า หล่อนยังปากระเป๋าสัมภาระใส่อิวะอิสึมิอีกด้วย แรงกระแทกที่อกนั้นเจ็บใช่ย่อย แต่เขาไม่ทันได้ประท้วงอะไร หล่อนก็วิ่งมาหยิบกระเป๋าที่ตกลงพื้นขึ้น แล้วเดินจ้ำอ้าวหนีเขา


เอ้า พูดความจริงก็ไม่พอใจอีก


โดยทั่วไปแล้วโออิคาวะไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยในทุกสิ่งที่เขาพูด เพราะขืนเป็นเช่นนั้นคงอยู่กันไม่รอด เจ้าหล่อนติดจะเป็นคนมองโลกในแง่ดีแถมแปลความเข้าข้างตัวเองได้ทุกเมื่อเสียด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มจึงเสียศูนย์ไปหน่อยที่เจอปฏิกิริยาตอบกลับเช่นนี้


เขาอาจจะพูดแรงไป


...หรือไม่หล่อนก็กำลังมีประจำเดือน


อิวะอิสึมิขยี้ผมตัวเองด้วยความว้าวุ่นใจ ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นอะไร เขาคงต้องยอมไปก่อน


“เฮ้ย โออิคาวะ”


เงียบ


“โออิคาวะ โทรุ”


ไม่มีเสียงตอบกลับ


“แล้วไปทำอีท่าไหนถึงเป็นได้ล่ะ”


เธอยังคงไม่ตอบ แต่เขาก็พอจะเดาได้


“บอกแล้วไงว่าให้คอยถอดรองเท้าบ้าง อย่าปล่อยให้อับนานๆ”


หล่อนกระทืบเท้าตึงตังสองทีเป็นการตอบโต้


เด็กหนุ่มกัดฟัน นับหนึ่งถึงร้อย ยัยเด็กไม่รู้จักโต


จะงอนอะไรนักหนา


“โออิ…”


“อิวะจังคนบ้า!”


เด็กสาวหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขา แล้วออกวิ่งหนีไป บ้านของเธออยู่ไม่ไกลนัก ไม่นานเงาร่างนั้นก็หายไปจากลานสายตา


อิวะอิสึมิยืนนิ่ง เป็นอีกครั้งที่เขาต้องใช้ความพยายามในการประมวลเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น


อะไรของหล่อน


อย่างไรเสีย ยืนที่เดิมต่อไปก็ไม่เกิดประโยชน์ เขาจึงเดินกลับบ้าน ในหัวคิดสารพัดวิธีขอคืนดีกับเจ้าเพื่อนสาวตัวปัญหา






...ไว้พรุ่งนี้ค่อยซื้อขนมปังนมกับยาแก้คันไปง้อก็คงได้ล่ะมั้ง...