หลังจากเลิกรากันไป อิวะอิสึมิไม่ได้ติดต่อกับโออิคาวะอีก


เป็นเวลาสามปีอันห่างเหินราวกับไม่เคยรู้จักกัน แม้ว่าหล่อนจะยังอาศัยอยู่ที่หอเดิมเป็นระยะหนึ่งปี แต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดคุยกันอีก ไม่มีการเดินไปส่งที่มหาวิทยาลัย ไม่มีการกินข้าวพร้อมกัน ไม่มีการปล่อยเวลาเลยผ่านในห้องพักของใครสักคน และมีความสุขแค่กับการได้อยู่ข้างกัน…


ไม่มีสถานะเป็นคนรักกันอีกต่อไป


เมื่อผ่านพ้นหนึ่งปี และหนังเรื่องแรกที่หล่อนแสดงเข้าโรง โออิคาวะก็ย้ายออกจากหอ ไปอยู่สถานที่ที่ดีกว่า… และไกลจากเขา


หล่อนมีผลงานใหม่ให้เชยชมเป็นระยะ ทั้งหนังโรง โฆษณา ถ่ายแบบ มีคนจับตามอง ยกย่องให้เป็นดาราสาวหน้าใหม่ไฟแรง


ไฟแรงขนาดไหน ดูจากปริมาณงานที่หล่อนปล่อยออกมาก็รู้ได้


มากมายจนเขาอดสงสัยไม่ได้ว่าหล่อนใช้เวลาไหนพัก


ฝืนเกินตัวตามเคย


ไม่ต่างอะไรกับสมัยที่ทุ่มเทให้วอลเล่ย์บอล


ก่อนเลิกกัน หล่อนบอกเขาว่าหล่อนไม่ได้รับเลือกให้เล่นวอลเล่ย์บอลต่อ ผิดหวังเสียใจจากความฝันยิ่งใหญ่ของชีวิต จึงเบนเข็มไปเอาดีด้านบันเทิง


หล่อนวาดฝัน หมายไต่เต้าเอาดีให้ถึงที่สุด อยากเป็นจุดสนใจ มีชื่อเสียง เปล่งประกาย…


และเขาอาจเป็นอุปสรรคต่อความก้าวหน้าของเธอ


อิวะอิสึมิตัดสินใจถอยห่าง ยื่นข้อเสนอให้เธอพินิจพิจารณา เพราะดาราหน้าใหม่ที่มีแฟนหนุ่มแล้วคงไม่ใช่สิ่งที่ผู้ชมชอบพอนัก


ท้ายที่สุด… หล่อนเลือกแสงไฟ ทิ้งเขาไว้เบื้องหลัง


โออิคาวะกลายเป็นดอกฟ้าสูงค่า


ส่วนเขาเป็นได้เพียงคนคนหนึ่งที่เฝ้ามองเธอจากผืนดินต่ำต้อยเท่านั้น










ผ่านไปสามปีกว่า อิวะอิสึมิไม่คาดคิดว่าเขาจะมาถึงตรงจุดนี้


ตำแหน่งที่เพลงของวงเขากลายเป็นที่รู้จักติดหู มีคนชอบ มีค่ายเพลงสนใจ จนได้กลายเป็นเพลงประกอบภาพยนตร์


ทั้งที่คิดว่าจะเล่นเอาสนุก ไม่ได้เป็นจริงเป็นจังกับมันแท้ๆ


รู้ตัวอีกที เพื่อนของเขาก็เอาซีดีเพลงไปยื่นตามค่ายต่างๆ จนมีคนสนใจจนได้


ถึงจะไม่ได้ดังระเบิดระเบ้อ เป็นแค่วงที่คนรู้จักในฐานะเพลงประกอบหนังดัง แต่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี


สำหรับอิวะอิสึมิที่มีงานประจำอยู่แล้ว การที่งานอดิเรกไปได้สวย ก็ถือว่าเป็นผลพลอยได้ที่น่าอัศจรรย์ใจ


ตลกร้ายคือ… หนังเรื่องที่ว่าดันมีโออิคาวะ โทรุรับบทแสดงนำเสียได้


ถึงแม้ว่านักแสดงและวงดนตรีไม่ได้ติดต่อกันโดยตรง แต่ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อเธอในบทสนทนาขณะเจรจางาน หัวใจเจ้ากรรมก็ยังเต้นผิดจังหวะอยู่เสมอ


“โออิคาวะจังชอบเพลงนี้มากเลยล่ะครับ”


เป็นหนึ่งในบทสนทนาที่มีชื่อเธอประกอบ


“เอ๊ะ เหรอครับ ดีใจจัง ฝากขอบคุณด้วยนะครับ” และนายนักร้องนำควบตำแหน่งหัวหน้าวงก็ตอบกลับไปเช่นนั้น


พวกเขาทำเหมือนไม่รู้จักเธอ คิดแล้วก็เป็นเรื่องน่าขัน ทั้งที่ความจริงเห็นหน้ากันมาตั้งแต่ตอนที่เธอยังไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่าเครื่องสำอางเลยแท้ๆ


“เธอบอกด้วยว่าอยากเจอพวกคุณสักครั้ง”


ถึงจะมีคำกล่าวเช่นนั้น แต่สุดท้ายพวกเขาก็ไม่เคยพบหน้าร่วมงานกันอยู่ดี


หล่อนตารางงานยุ่งเกินกว่าจะหาเวลามาพบเจอพวกเขาได้


นั่นเป็นสิ่งที่เขาเข้าใจ


แต่ก็ยังเจ็บแปลบในช่องอกอยู่ดี










อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะ จ้องมองข้อความในโทรศัพท์ของตนเองได้พักใหญ่แล้ว


เขานั่งอยู่เพียงลำพังในห้องของตน ปล่อยให้พัดลมโกรกผ่านใบหน้า เสียงโทรทัศน์ดังเป็นฉากหลัง ใจจดจ่ออยู่แต่เพียงข้อความใหม่ในมือถือ


‘อิวะจัง’


ข้อความจากเบอร์โทรศัพท์ที่ขาดการติดต่อกันไปนานสามปี


โออิคาวะ โทรุ


เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดหล่อนจึงติดต่อมาตอนนี้ ทั้งที่มีเวลาและโอกาสมากมายให้ติดต่อ แต่หล่อนกลับปล่อยเวลาผ่านไป และเลือกจะหวนคืนในวันหนึ่งกลางฤดูร้อน


กลับมาด้วยข้อความที่ชวนให้ปั่นป่วนใจ


ราวกับคลื่นพายุพัดโหม








‘ยังรักฉันอยู่ไหม’









จะยังรักอยู่ได้อย่างไร


หล่อนทิ้งเขาไปราวกับไม่เคยมีค่า


ห่างหายสามปี ไร้การติดต่อ


ทิ้งขว้างเขา






ใครจะไปรักอยู่…

คนที่รักผู้หญิงใจร้ายแบบนั้นได้ลง

...ก็เห็นจะมีแต่คนบ้าอย่างอิวะอิสึมิ ฮาจิเมะเท่านั้น














‘รักไปจนวันตาย’




คือสิ่งที่เขาตอบกลับไป

—...