“ถ้าฉันได้เดินแบบนี้บ้างก็คงจะดีเนอะ”


คือประโยคที่โออิคาวะ โทรุ พูดขึ้นขณะเขาและเธอกำลังนั่งดูรายการเดินแบบชุดชั้นในอันยิ่งใหญ่ประจำปี


เขามองหน้าเธอ เธอช้อนตามองเขา จากตำแหน่งที่นอนเอนตัวซบอยู่ตรงไหล่ซ้ายของเขานั่นเอง


อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะพยายามประมวลผลหาคำตอบ แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก สิ่งที่หลุดลอดริมฝีปากออกไปจึงมีเพียง


“หา”


“ก็นี่ไง…” หล่อนชี้ไปที่หน้าจอ “เดินแบบอย่างนี้ ใส่ชุดชั้นในสวยๆ มีปีกเป็นนางฟ้า มีวงดนตรีดังเล่นเพลงประกอบ น่าสนุกออกนะ อิวะจัง”


“อย่างเธอฟังเพลงที่เขาเล่นออกรึไง ถึงได้บอกว่าน่าสนุก” เขาโต้


“แหม อย่างน้อยฉันก็ฟังออกมากกว่าอิวะจังแน่ๆ ล่ะ” หล่อนว่าแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขา ผลที่ได้จึงเป็นโดนเขกกะโหลกเข้าให้ทีหนึ่ง


โออิคาวะบ่นอุบ แต่แค่ครู่เดียวก็กลับนิ่งเฉย ตั้งอกตั้งใจดูแถมยังฮัมเพลงประกอบอีกด้วย


ส่วนอิวะอิสึมิเองดูบ้างไม่ดูบ้าง เพราะจะอย่างไรเสียเขาก็เป็นแค่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง จะให้มองสาวอื่นโชว์เนื้อหนังทั้งที่แฟนตัวเองนอนอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกกระไรอยู่ ทั้งอายทั้งกระดาก เลยเพ่งประสาทสัมผัสไปกับการฟังเพลงเสียมากกว่า


แล้วจู่ๆ หล่อนก็เรียกเขาอีกครั้ง


“อิวะจังๆ”


“อะไรอีก”


“ชุดนี้เหมาะกับฉันไหม” หล่อนถามพลางชี้ไปยังชุดชั้นในสีแดงสดชิ้นกระจิ๋วที่ปกปิดได้น้อยนิดเหลือเกินในความคิดของเด็กหนุ่ม


ภาพที่แล่นเข้าในห้วงคิดคือใบหน้าหล่อนแทนที่นางแบบคนสวยบนหน้าจอ กลายเป็นภาพหล่อนสวมชุดว่ายน้ำดังกล่าวแทนเสียเอง


นี่หล่อนคิดว่าเขาเป็นพระอิฐพระปูนหรือไง


ตั้งใจจะยั่วให้เขากลายเป็นสัตว์ร้ายใช่ไหม!


แม้ภาพไม่เหมาะสมในหัวจะทำให้เลือดในกายเดือดพล่าน หัวใจเต้นแรงแทบจะเด้งออกมานอกอก แต่เขาก็พยายามสงบใจ เพราะถ้าเดือดตาม ก็เป็นไปตามแผนของเธอพอดี


ใครจะไปยอม


“ไม่เหมาะ”


“เอ๊ะ อะไรกัน ใจร้าย!!”


ว่าแล้วหล่อนก็ทุบเขาสองปั้ก และด้วยความที่แรงของแม่สาวนักวอลเล่ย์บอลยังไม่ตกลงแม้แต่น้อย แขนเขาจึงชาไปหมด


“อะไรของเธอเนี่ย!”


“ก็อิวะจังใจร้าย!”


“ใจร้ายยังไง หา!”


“ถ้าฉันได้เดินแบบนี้ อิวะจังก็อาจจะได้ไปเล่นดนตรีให้ฉันก็ได้นะ ไม่ดีหรือไง!”


เขาชะงัก มองจอสลับกับหล่อน ครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้ ก่อนจะส่ายหัว ตามด้วยขยี้ผมหล่อนแรงๆ เข้าให้ทีหนึ่ง


นั่นมันยากเสียยิ่งกว่าฝัน


แถมใครจะไปอยากให้คนอื่นได้เห็นแฟนตัวเองใส่ชุดชั้นในออกสื่อกัน


ไม่ใช่อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะแน่ๆ ล่ะคนหนึ่ง













“คุณอิวะอิสึมิ เป็นแฟนโออิคาวะจังเหมือนกันเหรอครับ”


เขานิ่ง มองภาพสาวสวยในชุดว่ายน้ำทูพีซที่ปรากฏหราอยู่บนหน้าปก จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองคนถามผ่านทางกระจก


ช่างตัดผมประจำส่งยิ้มอารมณ์ดีให้เขา ก่อนจะก้มหน้าก้มตาตัดผมต่อ “ผมเห็นคุณอิวะอิสึมิซื้อนิตยสารที่มีโออิคาวะจังออกมาที่ร้านทุกที เลยสงสัยน่ะ ผมเองก็ชอบเธอนะ”


เขาพยักหน้าช้าๆ “อืม… ก็… ประมาณนั้น”


“อะไรนะครับ”


“จะเรียกว่าเป็นแฟนคลับก็คงได้… ล่ะมั้ง” คงเป็นคำนิยามที่เหมาะสมสุดแล้ว เมื่อหล่อนกลายเป็นคนห่างไกล และเขาทำได้เพียงเฝ้ามองจากตรงนี้


“ขนาดคุณอิวะอิสึมิยังเป็นแฟนคลับเลย โออิคาวะจังนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ”


ว่าแล้วพ่อหนุ่มช่างตัดผมก็หัวเราะ ก่อนจะชวนคุยต่อ พร้อมกับทำหน้าที่ของตนต่อไป


เขามองภาพโออิคาวะ โทรุบนหน้าปกอีกครั้ง


ถึงหล่อนจะไม่ได้สวมชุดชั้นใน แต่ชุดว่ายน้ำที่หล่อนสวมใส่เพื่อถ่ายแบบก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก อวดเนื้อหนังมังสาและสัดส่วนงดงามของหล่อนอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่มากไปจนเกินงาม


เคยคิดว่าไม่อยากให้ใครเห็น


วันนี้กลับได้เห็นทั่วไปตามแผงหนังสือ
















แต่เขาก็ไม่มีสิทธิจะหึงหวงหล่อนอีกต่อไปแล้ว…




ทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับเท่านั้นเอง



—...