เวทมนตร์ของหญิงสาวแฝงซ่อนอยู่ในเครื่องสำอาง


เพื่อนสักคนของอิวะอิสึมิ ฮาจิเมะเคยเกริ่นเอาไว้เช่นนั้น


ถ้าจำไม่ผิดคงจะเป็นฮานามากิ ทาคาฮิโระ เพื่อนร่วมชมรมวอลเล่ย์บอลสมัยมัธยมปลาย คนที่มีแฟนสาวเป็นตัวเป็นตนตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลิของปีสอง และเอ่ยประโยคดังกล่าวออกมาหลังจากเดทกับเธอเป็นครั้งที่สาม


มัตสึคาวะ อิซเซเองก็พยักหน้ารับหงึกหงัก เพื่อนผมดำตัวโย่งไม่มีแฟนในขณะนั้นก็จริง แต่ดูจากลักษณะท่าทางแล้วก็น่าจะเคยมีแฟนหรือคุยกับใครมาบ้างกระมัง


จึงเหลือเพียงอิวะอิสึมิที่ไม่เข้าใจคำกล่าวของเพื่อน เด็กหนุ่มมองหน้าทั้งคู่สลับกันไปมา ขมวดคิ้ว “อะไรของพวกแก”


“นายเคยเทียบหน้าสดกับหน้าหลังแต่งของพวกผู้หญิงบ้างหรือเปล่า อิวะอิสึมิ” ฮานามากิถามเขา


“หา จะไปเทียบได้ยังไง”


“เดทครั้งล่าสุด แฟนฉันแต่งหน้าจนฉันแทบจำไม่ได้” คนถามพูดต่อ ไม่สนใจแม้เขาจะไม่ได้ตอบก็ตาม “ทั้งแต่งตา ทาปาก ปัดแก้ม ปัดอะไรของเธออีกก็ไม่รู้ อย่างกับคนละคน”


“แล้วสวยมั้ย” มัตสึคาวะถามเสียงเรียบ แต่รอยยิ้มจุดระบายที่มุมปาก


“สวยสิ แต่รู้สึกเหมือนไม่ใช่คนที่ฉันขอคบเลย” เด็กหนุ่มผมสีอ่อนว่า “อย่างกับเธอหยิบคทาขึ้นมาร่ายเวทแปลงร่างก่อนมาเจอฉันยังไงยังงั้น”


“สวยก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง” มัตสึคาวะตัดบทสนทนาด้วยข้อสรุปเรียบง่าย ก่อนจะเบนสายตาไปยังเพื่อนร่วมวงสนทนาอีกคนที่เอาแต่เงียบ “จริงๆ นายน่าจะเห็นบ่อยนะ อิวะอิสึมิ โออิคาวะน่าจะแต่งหน้าบ้างนี่”


“ห๊ะ” คนโดนถามโดยไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งไปเล็กน้อย พยายามหวนนึกถึงหน้าเพื่อนสนิทสมัยเด็ก ก็นึกไม่ออกว่าไปเคยเห็นเธอแต่งหน้าตอนไหน “ไม่เคยเห็นนี่”


“ต้องเคยบ้างสิ” ฮานามากิค้านทันควัน “ลิปมัน ทาแป้ง ปัดแก้ม อะไรงี้”


แล้วไอ้ของแบบนั้นมันต้องดูยังไงถึงจะรู้ล่ะ เขาส่ายหัวแทนคำตอบ นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นเจ้าเพื่อนตัวดีแต่งหน้าทำผมพิลึกจนเขาจับสังเกตได้หรือเปล่า


แล้วถึงยังไง แต่งหน้าหรือไม่แต่ง หล่อนก็เป็นเพื่อนเขาคนเดิมอยู่ดีไม่ใช่หรือไง


มัตสึคาวะรับหน้าที่เป็นคนปิดบทสนทนาอีกครั้ง ด้วยการตบไหล่อิวะอิสึมิและฮานามากิ “เอาเถอะ อิวะอิสึมิของพวกเราเป็นคนทื่อๆ จะให้สังเกตเห็นว่าสาวแต่งหน้าบางๆ คงยากไปหน่อย”


เขาตอบรับคำพูดนั้นด้วยการใช้หัวโหม่งเพื่อนเข้าให้หนึ่งที เป็นอันจบบทสนทนา










กว่าจะเข้าใจว่าประโยคนั้นหมายถึงอะไร ก็เป็นตอนที่อยู่มหาวิทยาลัยปีสองย่างปีสามเข้าไปแล้ว


อันที่จริงก็พอจะเข้าใจอยู่บ้างตั้งแต่ช่วงที่เริ่มเห็นใบหน้าของโออิคาวะปรากฏตามนิตยสาร เมื่อเด็กสาวรับงานเสริมเป็นการถ่ายแบบ ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์ของหล่อนจึงปรากฏให้เห็นบ่อยขึ้น


แต่มาเข้าใจเอาถ่องแท้ก็ตอนที่คบหากับเธอได้พักหนึ่งแล้วนั่นเอง


โออิคาวะไม่ค่อยแต่งหน้าเวลาออกไปเดทกับเขา อย่างมากหล่อนก็ทาลิปบางๆ และปัดแก้มบางเบา เขาเข้าใจเอาเองว่าหล่อนเครื่องหน้าดีอยู่แล้ว ถึงไม่แต่งก็น่ามอง


(ซึ่งแน่นอนว่าไม่เคยชมหล่อนออกไปตรงๆ หรอก)


เขาจะได้เห็นเธอแต่งหน้าแต่งตาก็ต่อเมื่อเด็กสาวเพิ่งกลับจากการถ่ายแบบ ถ้าวันไหนเธอไม่เหนื่อยล้ามากจนเกินไป โออิคาวะจะติดต่อหาเขา เพื่อขอให้ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกัน


วันนี้คือหนึ่งในวันนั้น


เมื่อเขาเปิดประตูออก ก็พบหล่อนยืนอยู่หลังประตู แต่งหน้าแต่งตาเต็มที่ตามประสาสาวนางแบบ พอเห็นหน้าเขา โออิคาวะก็ฉีกยิ้มกว้าง พุ่งตัวเข้าห้อง แล้ววิ่งตรงไปห้องน้ำทันใด


“ฉันยืมห้องน้ำหน่อยนะ อิวะจัง”


เจ้าของห้องส่ายหัว ปิดประตูดังปัง ถ้าหล่อนจะวิ่งเข้าไปแล้วค่อยขอ ก็ไม่ต้องขอเขาก็ได้


แต่ก็เกิดขึ้นบ่อยจนเขาเริ่มชินเสียแล้ว

เหตุเพราะสื่อสารกันผิดพลาดครั้งหนึ่งเท่านั้นเอง


“เฮ้ โออิคาวะ…”


“อย่าเข้ามานะ! จะมาตอนสาวน้อยอยู่ในห้องน้ำได้ยังไง!”


“ถ้าเธอแค่เข้าไปล้างหน้า ก็ไม่มีเหตุผลที่ฉันจะเข้าไปไม่ได้ไม่ใช่หรือไง”


“ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ได้นะ!”


“เฮ้!”


หล่อนโผล่หน้าเปียกน้ำออกมาจากห้อง แลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขา “อิวะจังไม่ชอบเวลาฉันแต่งหน้าจัดนี่นา”


“เฮ้ย ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่แบบนั้น”


“อิวะจังบอกว่าฉันแปลงร่างเป็นคนละคน...”


“นั่น…” เขาเดาะลิ้น พยายามนึกหาคำพูดที่ถูก “เป็นคำชมต่างหาก”


“จริงดิ” โออิคาวะทำตาโต จ้องเขาอย่างหมายคาดคั้นหาความจริง


อิวะอิสึมิพยักหน้าเป็นการตอบรับ


หล่อนลังเล คล้ายไม่อยากเชื่อ แต่ก็คงสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเขา จึงหยิบผ้าขนหนูออกมาเช็ดหน้าตนที่เกลี้ยงเกลาแล้ว พึมพำ “งั้นคราวหน้าจะไม่รีบล้างแล้วก็ได้…”












จริงอยู่ว่าหล่อนแต่งหน้าแล้วคล้ายแปลงร่างเป็นคนใหม่




...แต่จะโออิคาวะร่างไหน เขาก็ชอบอยู่ดีนั่นแหละ

—...