อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาพบ… สิ่งนี้


เด็กหนุ่มไม่คาดคิดว่า เบื้องหลังบานประตูสู่ห้องของโออิคาวะ โทรุ จะมีสาวเจ้าแต่งกายเต็มยศยืนรออยู่


...อันที่จริงก็ไม่ถูกเสียทีเดียวหรอก เขารู้อยู่แล้วว่าหล่อนต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงแต่งหน้าทำผมให้เข้ากับเทศกาล ก่อนจะเรียกเขามาที่ห้องเมื่อพร้อม เพื่อออกเดินทางไปยังบาร์ที่วงของอิวะอิสึมิจะเล่นดนตรีให้ในค่ำคืนนี้ และร่วมปาร์ตี้งานฮัลโลวีนจนจบคืนเป็นการตบท้าย


นั่นคือแผนการ


และอิวะอิสึมิคงลากแขนเธอออกจากหอไปแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่า…


เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ กวาดสายตามองแฟนสาวจากศีรษะจรดปลายเท้า ลำคอแห้งผาก เสียงที่เปล่งออกมาจึงแปลกแปร่งยิ่งนัก


“นี่… ชุดอะไรของเธอ”


โออิคาวะฉีกยิ้มกว้าง หมุนตัวหนึ่งที “ฉันคือแวมไพร์สาวเจ้าเสน่ห์ไงล่ะ!”


แวมไพร์สาวเจ้าเสน่ห์


ตรงตามคำนิยามนั้นทุกประการ


ชุดเดรสเกาะอกสีดำแซมแดงของหล่อนแนบเนื้อและเน้นทุกสัดส่วน ทั้งเนินอก เอว และสะโพก ซ้ำกระโปรงยังสั้นใจหาย เผยท่อนขาเรียวขาวเนียน และแทนที่จะใส่ถุงน่อง เจ้าหล่อนดันสวมแค่ถุงเท้าสีดำที่ไม่ช่วยทำการปกปิดผิวเนื้อแต่อย่างใด


นี่ยังไม่นับเรื่องที่หล่อนสวมรองเท้าส้นสูงจนสูงนำเขาไปอีกนะ


ไม่ใช่แค่แวมไพร์สาวเจ้าเสน่ห์เสียแล้วกระมัง


...ช่างยั่วอีกต่างหาก


อิวะอิสึมิสูดลมหายใจเข้าลึก ดันตัวเองเข้าห้องหล่อน ก่อนจะปิดประตูดังปัง


“เธอ” เขาพูดช้า ชัด เน้นทีละถ้อยคำ “จะไม่” ถอดเสื้อแจ็คเกตของตนออก วางคลุมลงบนไหล่มนเปลือยเปล่าของหล่อนอย่างว่องไว “ใส่ชุดนี้ออกไป”


“เอ๋ ทำไมล่ะ สวยออก” โออิคาวะโวย พยายามปัดเสื้อเขาออก แต่โดนมือของเขาตรึงแน่นบนสองไหล่


“เธอจะใส่ชุดนี้ออกไปจริงๆ รึไง”


“ใช่!”


“มันโป๊!”


“อิวะจัง แค่นี้น่ะไม่โป๊หรอก นานๆ ทีถึงจะได้แต่งตัวแบบนี้ด้วย อย่าทำให้หมดสนุกซี่” เด็กสาวบ่นอุบ เม้มริมฝีปากแดงจัดเข้าหากันแน่น ท่าทางไม่พอใน


แต่เขาไม่ยอมง่ายๆ แน่ “เธอใส่ชุดนี้ออกไป ฉันนี่แหละจะหมดสนุก”


“ทำไมล่ะ ทำไม ทำไม ทำไม…” หล่อนรัวคำถามไม่หยุด แล้วอยู่ดีๆ ก็เงียบไป ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ตามด้วยรอยยิ้มผุดพรายที่มุมปาก “หรือว่า… อิวะจังหึงเหรอ กลัวคนอื่นมองล่ะซี่”


หึง


เขาอ้าปาก ตั้งท่าจะเถียง แต่เปลี่ยนใจ ปิดปาก งึมงำเสียงเบาพอให้ได้ยินแทน “...แหงสิ”

“เอ๋”


“ก็ต้องไม่อยากให้ใครมองอยู่แล้วสิ” เขาว่า “รู้แล้วก็ไปเปลี่ยนชุดได้หรือยัง”


โออิคาวะอ้าปากค้าง นิ่งไปพักใหญ่ “อิวะจัง… นายเป็นใครน่ะ เอาอิวะจังของฉันคืนมานะ”


“เฮ้ย!”


เสียงหัวเราะคิกคักดังตามมา หล่อนไม่ขยับไปไหน แค่สวมเสื้อแจตเกคของเขาดีๆ แล้วรูดซิปปิดทับ จ้องเขากลับตาใส “ไปเปลี่ยนชุดไม่ทันหรอก สายพอดี ขอยืมเสื้ออิวะจังหน่อยแล้วกันนะ”


เขาอ้าปากพะงาบ จนด้วยข้อคัดค้าน และถูกอย่างที่หล่อนว่า ถ้าเขายังไม่ก้าวออกจากหอตอนนี้ เห็นทีคงไปเตรียมแสดงไม่ทัน


อย่างน้อยสวมเสื้อเขาทับก็ปิดท่อนบนได้


สบายใจไปกึ่งหนึ่ง


เด็กหนุ่มถอนหายใจ เปิดประตู เดินนำหล่อนออกไปภายนอก “ไปเถอะ”


เธอเดินตามเขา ก้าวยาวๆ จนมายืนข้างกัน คล้องแขนเขาแน่น แถมส่งยิ้มหวานหยดให้อีกต่างหาก





“ไว้ฉันจะเป็นแวมไพร์สาวเจ้าเสน่ห์ให้อิวะจังดูคนเดียวแล้วกัน”