โออิคาวะ โทรุเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็กของอิวะอิสึมิ ฮาจิเมะ


เขารู้จักเธอตั้งแต่อายุหกขวบ เข้าโรงเรียนประถมและมัธยมต้นที่เดียวกัน เดินกลับบ้านพร้อมกันมาแต่เล็กแต่น้อย ถึงแม้ว่าที่อยู่อาศัยจะไม่ได้ใกล้ชิดติดรั้วแต่ก็ยังอยู่ในทิศทางเดียวกัน อิวะอิสึมิจึงเดินไปโรงเรียนพร้อมเธอจนติดนิสัย


เป็นเช่นนั้นเรื่อยมา


มารดาของพวกเขาเห็นสนิทกัน จึงพบหน้าพูดคุยกันบ่อยจนสนิทสนมตามไปด้วย ทุกครั้งที่อิวะอิสึมิเดินไปส่งโออิคาวะที่บ้าน จะได้ยินเสียงหยอกด้วยความเอ็นดูกลับมา


“ฮาจิเมะคุงเหมือนพี่ชายโทรุเลยนะ”


และทุกครั้งที่ได้ยินเช่นนั้น เด็กหญิงก็จะทำหน้ามุ่ย โวยวาย “อิวะจังเป็นเพื่อนต่างหาก”


“แต่โทรุจังเกิดหลังฮาจิเมะคุงหนึ่งเดือน แถมร้องไห้ขี้มูกโป่งใส่เสื้อฮาจิเมะคุงทุกที”


“โทรุไม่ได้ขี้มูกโป่งนะ!”


ถึงเด็กหญิงจะเถียงมารดากลับแบบนั้น แต่ถ้าอารมณ์เสียหรือมีใครกวนใจ เสื้อยืดของอิวะอิสึมิก็มีอันได้เปรอะเปื้อนคราบเลอะเสียทุกที


และถึงเขาจะบ่นหรือทำท่าทางขยะแขยง แต่สุดท้ายก็เกิดเหตุการณ์เดิมซ้ำรอยทุกครั้ง เพราะไม่เคยจะขัดใจเธอได้


ช่วงประถมสี่ โออิคาวะได้ดูรายการแข่งขันวอลเล่ย์บอลรายการหนึ่งในช่องโทรทัศน์เข้า ไม่รู้สิ่งใดดลใจให้เด็กหญิงเปิดช่องรายการ แต่ครั้งแรกที่ได้ชม เด็กหญิงก็ตกหลุมรักกีฬาที่ว่าไปในทันที


หลังจากนั้น เธอรบเร้ามารดาจนได้ลูกวอลเล่ย์บอลติดบ้านไว้หนึ่งลูก และผู้รับเคราะห์ตามมาจึงตกเป็นอิวะอิสึมิ ฮาจิเมะ


“อิวะจัง ไปเล่นวอลเล่ย์กันเถอะ!” เสียงเล็กตะโกนเรียกเขาจากหน้าบ้านแทบทุกวันหยุด ตะโกนซ้ำๆ จนบิดาหรือมารดาต้องอัญเชิญเขาออกไปนอกบ้าน ก่อนที่โออิคาวะจะใช้เสียงดังต่อเนื่องจนเสียงแหบเสียงแห้งไปเสียก่อน


แต่เขาไม่อยากเล่นวอลเล่ย์บอลนี่นา


เด็กชายจึงหน้าบูดบึ้งมันแทบทุกครั้งที่โดนบังคับเล่นวอลเล่ย์บอล มองเพื่อนเล่นแบบเก้ๆ กังๆ แล้วยิ่งไม่เข้าใจว่ามันสนุกตรงไหน พอเธอพลาดทำลูกบอลตกใส่หัวแล้วเขาหัวเราะใส่ ก็โดนตีหน้าง้ำโวยวายกลับอีก


ทนเล่นในสิ่งที่ไม่อยากเล่นจนถึงจุดหนึ่ง อิวะอิสึมิก็ตั้งคำถามกับเธอว่า “ทำไมไม่ไปเล่นกับพวกเด็กผู้หญิงเล่า”


โออิคาวะมองเขากลับตาใส ตอบทันใดราวกับมีคำตอบพร้อมอยู่ในใจแล้ว “ก็อยากเล่นกับอิวะจังนี่”


“แต่ฉันไม่อยากเล่นนี่นา” เขาว่าแล้วโยนลูกวอลเล่ย์บอลกลับไปให้เธอ ตั้งมั่นแล้วว่ายังไงวันนี้ก็ต้องจัดการให้ได้เล่นอย่างอื่น “ถ้าเธออยากเล่นก็ต้องไปเล่นกับคนอื่น”


พอเขาพูดแบบนั้น โออิคาวะก็โยนลูกบอลทิ้ง พุ่งมาเกาะแข้งเกาะขาเหมือนลูกหมาลูกแมว ออดอ้อนสารพัด ครั้นเขาไม่ยอมใจอ่อน เธอก็ปล่อยไม้ตาย


“ถ้าอิวะจังเล่นกับฉัน ฉันจะไปจับแมลงกับอิวะจังก็ได้”


สุดท้ายเขาจึงยอมเป็นคู่ซ้อมงูๆ ปลาๆ ให้เธอต่อสองชั่วโมง เพื่อแลกกับการได้ไล่จับด้วงหนึ่งตัวหลังจากนั้น








ความชอบวอลเล่ย์บอลของโออิคาวะไม่ได้จบลงแค่ชั้นประถม แต่ยังพกยาวไปจนถึงมัธยม


เขาและเธอยังคงเข้าเรียนที่เดียวกัน และด้วยความที่เล่นวอลเล่ย์บอลกับเด็กหญิงแทบทุกวันหยุดจนหลงชอบเจ้าลูกกลมๆ ไปด้วย ทั้งคู่จึงสมัครเข้าชมรมวอลเล่ย์บอล


อิวะอิสึมิชอบเวลาที่ได้เล่นกีฬาก็จริงอยู่ แต่สำหรับเขาแล้ว วอลเล่ย์บอลไม่ใช่โลกทั้งใบ ไม่ใช่เกมกีฬาที่ต้องแข่งขันจริงจังเอาเป็นตาย ถ้าแพ้ก็โศกเศร้า ชนะก็ดีใจ แต่เกมกีฬาย่อมมีทั้งผู้แพ้และผู้ชนะเป็นเรื่องธรรมชาติ ตราบใดที่ยังได้เล่นและมีความสุขกับการเล่น อิวะอิสึมิก็พอใจแล้ว


เขาไม่เหมือนโออิคาวะ


เด็กหญิงทุ่มเทกายใจให้กับการไล่ตามเจ้าลูกกลมนั่น ฝึกซ้อมเอาเป็นเอาตายอย่างหนักหน่วง แต่เดิมเธอก็มีสภาพร่างกายที่เหมาะต่อการเล่นอยู่แล้ว เมื่อผนวกกับความพยายามอย่างหนักเข้าไป เด็กหญิงจึงได้ตำแหน่งเซ็ตเตอร์ตัวจริงมาครอง


แต่เธอก็ยังคงไม่หยุดฝึกซ้อม


จากเดิมที่กลับบ้านด้วยกันทุกเย็น กลายเป็นวันเว้นวัน เลื่อนออกสู่สองวันครั้ง สามวันครั้ง และเหลือเพียงสัปดาห์ละครั้ง


ช่วงแรกอิวะอิสึมิไม่ได้ติดใจอะไร เมื่อเธอบอกให้เขากลับบ้านไปก่อน เขาก็กลับบ้านตามที่โดนบอก แต่พอนานเข้าก็เริ่มรู้สึกตะขิดตะขวงใจ เลยตัดสินใจนั่งรอเธออยู่นอกโรงยิม


รอจนตะวันใกล้ตกดินทุกขณะ ก็ยังได้ยินเสียงลูกวอลเล่ย์บอลตกกระทบพื้น เขาทนไม่ไหว เลยบุกเข้าตึก พุ่งตรงไปลากเธอออกจากสนาม


โออิคาวะตกใจ แก้วตากลมใสเบิกกว้าง เด็กหญิงพยายามขืนตัวออกจากแรงจับ แต่ไม่เป็นผล เลยใช้วาจาเข้าสู้แทน “อิวะจัง ทำอะไรน่ะ!”


“เธอนั่นแหละทำอะไร ฟ้าจะมืดยังไม่หยุด จะกลับบ้านกี่โมง หา!”


“ก็ยังซ้อมไม่เสร็จนี่!” เด็กหญิงเถียงพร้อมสะบัดแขนสุดแรงเกิด แต่ก็ยังไม่หลุดจากการเกาะกุมอยู่ดี “ปล่อยนะ อิวะจัง ฉันเจ็บ!”


พอเธอขู่ว่าเจ็บแถมยังทำเสียงสั่นเครือ อิวะอิสึมิเลยรีบปล่อยโดยอัตโนมัติ เด็กชายหน้าซีดเผือด กลัวจะตกเป็นจำเลยในการทำเด็กผู้หญิงร้องไห้ “เจ็บตรงไหน”


“ข้อมือ”


เขาฟังคำตอบแล้วยิ่งทำหน้ายุ่ง “ถึงบอกให้หยุดไง ไป กลับบ้าน”


จ้า จ้า คุณพี่ชาย เธอตอบพร้อมทำหน้าล้อเลียน พอโดนเขาทำหน้าดุใส่ก็แลบลิ้นปลิ้นตากลับ แต่ยอมเก็บข้าวของเปลี่ยนชุด และกลับบ้านพร้อมเขาแต่โดยดี


อิวะอิสึมิไม่ได้เดินจับมือโออิคาวะกลับบ้านนานแล้ว เพราะเขาเป็นเด็กผู้ชาย ส่วนเธอเป็นเด็กผู้หญิง แต่ในวันนั้นเขาได้จับข้อมือและคอยนวดบริเวณที่ปวดหนึบให้เธอตลอดการเดินทาง








โออิคาวะได้รับสมญาณามว่าเป็นเจ้าหญิง


แรกๆ อิวะอิสึมิก็ไม่รู้หรอกว่าเพื่อนสมัยเด็กมีฉายาเช่นนั้น กระทั่งเพื่อนชายคนหนึ่งในห้องเรียนพูดถึงเธอขึ้นมา เขาจึงได้รู้เข้า


ครั้งแรกที่ได้ยิน เด็กชายถึงกับสำลักน้ำเปล่าที่กำลังดื่ม ไอโขลกๆ อยู่นานกว่าจะตั้งตัวได้ “นายว่าอะไรนะ โออิคาวะน่ะเหรอเป็นเจ้าหญิง”


“อะไร นายไม่รู้เหรอ อิวะอิสึมิ ใครๆ เขาก็เรียกกันทั้งนั้นแหละ”


เขาขมวดคิ้ว ไม่เห็นจะเคยได้ยิน อย่างน้อยก็เขาคนหนึ่งล่ะที่ไม่ได้เรียกโออิคาวะแบบนั้น “ยัยนั่นเหมือนเจ้าหญิงตรงไหน”


ก็เจ้าหญิงในเกมผจญภัยที่เขาเล่นมักจะสวยงาม อ่อนช้อย แต่เข้มแข็ง


ไม่มีส่วนไหนเหมือนโออิคาวะสักนิด


“ก็ตรงที่จับจุดคนในทีมอยู่หมัด อย่างกับออกคำสั่งได้แค่ปลายนิ้วขยับไง” เพื่อนอีกคนเสริม “แถมเวลาเล่นวอลเล่ย์บอลยังเปล่งประกาย อย่างกับเป็นเจ้าหญิงบนคอร์ท”


เหรอ เขาพึมพำรับ สีหน้ายังเหยเก โออิคาวะในภาพจำของเขาเป็นแค่เด็กหญิงติดดินคนหนึ่งเท่านั้น ไม่เห็นจะเหมือนองค์หญิงสูงศักดิ์ตรงไหน


ที่เหมือนสุดเห็นจะมีแต่ความเอาแต่ใจเท่านั้นกระมัง


“อิวะอิสึมิ นายเป็นเพื่อนข้างบ้านโออิคาวะจังนี่นา” เสียงเพื่อนฉุดเขาออกจากภวังค์ “บ้านใกล้เจ้าหญิงเชียวนะเว้ย”


“ไอ้หมอนี่ชอบเสียงดังใส่โออิคาวะจังด้วย” อีกคนรีบต่อ ไม่เปิดช่องให้เขาได้พูดเองสักนิด “คนที่ชี้นิ้วสั่งเจ้าหญิงได้ก็มีแต่หมอนี่ล่ะมั้ง”


“เหมือนรีโมทคอนโทรล”


“มีหน้าที่คอยคุมเจ้าหญิง”


“พูดอะไรของพวกแกวะ” เขาฟังเพื่อนพูดนานเข้าชักรู้สึกว่าไร้สาระ ไม่เห็นจะมีเนื้อหาตรงไหน เลยตัดบทแล้วเปลี่ยนไปชวนคุยเรื่องอื่นเสีย










และอันที่จริง เขาก็ไม่ใช่คนคอยคุมเธอด้วย




กลับกันเสียด้วยซ้ำ








อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะไม่ได้แตกต่างจากคนอื่นๆ สักเท่าไรนัก


อีกทั้งชีวิตของเขายังเดินตามการกำหนดของเธอมาแต่เด็กแล้วต่างหาก



—...