----------------------- 

“จะผิดไหมหากคนอย่างฉันอยากได้ชุดของนาย ดิออร์” 

คำกล่าวของนางแอริส(อ่านตามภาษาถิ่นของนาง) แม่บ้านรับจ้างรายชั่วโมงที่ไร้เกียรติ หากแต่เมื่อนางได้พบชุดของ ดิออร์ ที่บ้านนาย้างหลังหนึ่ง นางก็แน่วแน่ในการที่จะไขว่ขว้าสิ่งนั้นมาอยู่ในครอบครอง หาใช่ใส่เพื่อใส่ให้งามตา หาใช่การอวดร่ำอวยรวยให้เป็นที่โจทย์จัน แต่หากเพื่อปลอบประโลมหัวใจอันเหี่ยวเฉา ให้กลับมาชื่นฉ่ำ ให้มีแรงและเป้าหมายบางอย่างในชีวิตที่อยากจะทำ เป็นแรงขับชั้นเลิศแด่ชีวิตชนชั้นล่างแห่งห่วงโซ่อาหารสังคม ให้รู้ว่านางยังมีค่า และเป็นเครื่องเตือนว่าครั้งหนึ่งนางก้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ 

คนรวยมีเงินก็ซื้อหาสิ่งของต้องประสงค์อย่างง่ายดาย แต่กับผู้อยากไร้แล้วถึงแม้จะมีเงินเพียงพอต่อราคาค่างวดของสิ่งในฝัน ก็ใช่ว่าจะสามารถเดินเข้าไปหยิบของจ่ายเงินแล้วเดินออกมาได้อย่างคนมั่งคนมีทำ ต้องสู้กับกำแพงชนชั้น คำถากถางทางสังคม ข้อความสบประมาท ต้องถ่อสันดานแห่งความไม่เจียม บางหน้าเข้าหาเมืองวิมารบนฟากฟ้าเพื่อให้ได้มาซึ่งปีกแห่งเทวดา 

เมื่ออ่านจบ นางแอริสก็เข้าไปอยู่ในใจของผมได้อย่างไม่มีข้อกังขา นางผู้นำความสุขแก่ทุกชีวิตที่นางเข้าไปเกี่ยวข้อง นางคือตัวนำโชคแสนซื่อที่น่ารัก ไม่มีใครที่รู้จักนางแล้วไม่หลงกับสเน่ห์
ตามด้วยคำถามที่ค้างในใจว่า เหมาะสมแค่ไหนที่จะฝันเกินตัว 

“ชุดดิออร์” ในเรื่องก็เปรียบเสมือนความฝันที่ไกลเกินเอื้อมของมนุษย์ บางคนท้อแท้ตั้งแต่เห็นเป้าหมาย บางคนพยายามได้ไม่นานก็ล้มเลิก 
หรือบางคนยิ่งแล้วกันไปใหญ่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฝันของตนคืออะไร



ตัวละครในเรื่องนี้ต่างมีสเน่ห์จำเพาะ มีความเป็นคนจริงที่ปะปนกันในสังคม ทั้งนางบัตเตอร์ฟิลผู้ยอมอยู่ในสังคมตัวเองอย่างมีความสุขมากกว่าที่จะดิ้นรนแสวงหาอะไรมากมาย นักแสดงสวยอารมณ์ร้ายที่นางแอริสเอ็นดู มาดามผู้จัดการร้านดิออร์ที่ปารีส ที่ตัดสินคนจากภายนอกโดยไม่ไตร่ถามถึงความต้องการของนางแอริส พนักงานบัญชีหนุ่มที่หลงรักนางแบบในสำนักของตน เหล่านี้คือเรื่องราวที่ผมเชื่อว่าหากได้อ่าน จะสามารถสะกดคุณทั้งหลาย ให้เพริดเพลินกับเรื่องราวแสนหรรษา 


และเมื่ออ่านจบ อาจทำให้คุณอยากลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่าง ...

 --------------------------

ลิง