ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะฝน

ตอนที่เจอกันครั้งแรกก็เพราะฝน

“อกหักรึไงละครับ” เสียงที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิตทักผม

ทำไมคิดว่าเป็นผมหน่ะหรอ

ก็เพราะสายฝนที่ลงกระหน่ำตอนนี้มันลงมากระทบผมโดยตรง ถ้าพูดให้ถูกก็คือผมยืนตากฝนอยู่

ผมไม่ได้อกหัก

แต่ผมก็ขี้เกียจที่จะตอบคนแปลกหน้า

“เฮ้ เดี๋ยวก็หวัดหรอกครับ” ช่างสิ คุณจะมาสนผมทำไมละ

ผมไม่ได้ตอบอีกครั้งแต่คนแปลกหน้าคนนั้นไม่ได้ละความพยายามเลยกลับเดินมาหาผมแล้วยื่นร่มที่ตัวเองกางอยู่คลุมผมไปด้วย

เพื่ออะไรละเนี่ย

“ไม่สบายใจอะไรบอกผมได้นะ แต่เป็นปอดติดเชื้อไปมันไม่คุ้มหรอก” เป็นความเป็นห่วงที่ผมอดเจ็บจี๊ดไม่ได้ ไอการเหมือนแช่งปมไปแล้วครึ่งหนึ่งนี่ทันอะไรกัน

สุดท้ายผมก็ยอมสบตากับเขา

ซึ่งใช่ผมกับเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

ความบังเอิญครั้งที่สองก็เกิดจากฝนอีก

เมื่อเจ้าหมาน้อยที่ผมเลี้ยงอยู่กลับโดนกัดโดยหมาเพื่อนบ้านที่ไม่ค่อยลงรอยกัด

แน่บะผมต้องรีบวิ่งไปหาหมอทันที

สัตวแพทย์ที่ชื่อว่ายงจุนฮยอง คือคนเดียวกับคนที่นั่งฟังผมบ่นต่างๆนาๆในวันฝนตก

“คุณอีกีกวัง” ตาคมจ้องมาที่ผมราวกับคาดโทษว่าผมทำน้องหมาตัวเองเป็นแผล

“ผมไม่อยู่บ้านตอนนั้นนี่ครับ” ผมพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง แน่นอนว่ายังไงผมก็แพ้อยู่ดี เมื่อคุณหมอยอมสารพัดข้ออ้างจองเจ้าของที่มักทำให้สัวต์เลี้ยงตกอยู่ในอันตรายมาให้ฟัง

โอเคผมยอมแพ้

หลังจากนั้นเราก็มักจะติดต่อหากันสม่ำเสมอ ถามถึงเจ้าหมาบ้างผมบ้าง

แน่ละความสัมพันธ์มันค่อนข้างสวยเลยแหละ

เกิรกว่าที่คาดไว้

แต่ไม่นานมาก

เราทะเลาะกันในวันที่ฝนตก ค่อนข้างรุนแรงแต่ผมเองก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าเรื่องอะไร เราค่อนข้างทะเลาะกันบ่อยแม้ทุกๆครั้งเราจะสามารถคืนดีกันได้ในไม่กี่ชัวโมงแต่วันนี้มันไม่ใช่

อาจจะเพราะฝน

ฝนทำให้เราอารมณ์เปลี่ยนแปลง

ผมคิดอย่างงั้นนะ

“อีกีกวังเลิกตากฝนได้แล้ว” อีกครั้งที่จุนฮยองบอกให้ผมเลิกตากฝน

เหมือนกันตอนนั้น ต่างกันตรงที่ตอนนี้เรารู้จักกันดีเลยแหละ

“ยงจุนฮยองเลิกสั่งกันซักที”

“อีกีกวัง” เสียงเหนื่อยใจจากการเรียกชื่อผมก็เดาได้ว่าคราวนี้ไม่มีร่มเหมือนอย่างเคย

แต่กลับเป็นการมานั่งตากฝนด้วยกัน

“เดี๋ยวก็เป็นปอดบวมหรอก”

“เป็นด้วยกันนี่แหละ ดื้อนัก”