แต่ในอีกด้านหนึ่ง ก็ยังมีเพื่อนอีกคนหนึ่งซึ่งมีนามกรว่า ‘สราวุธ’ (เฮ้ย! ทำไมจำได้!) หมอนี่เป็นคนนิสัยดีมากๆ เรียบร้อย ชอบทำอะไรคนเดียว ไม่กระโชกโฮกฮาก พูดเสียงเบา จริงใจ ใจดี เกรงอกเกรงใจกับทุกคน แต่ในเวลาเดียวกันก็รู้ลึกซึ้งว่าตัวเองต้องการอะไร
สราวุธ (ที่ไม่ได้นามสกุลเฮ้งสวัสดิ์) อยากเป็นนักวิ่งมาราธอนครับ!
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่ได้วิ่งแค่รอบสนามฟุตบอล ไม่ได้วิ่งแค่ในชั่วโมงพละ แต่ออกไปวิ่งบนถนนในเมือง และวิ่งทุกวี่ทุกวัน เพื่อฝึกฝนเคี่ยวเข็ญให้ตัวเองวิ่งมาราธอนให้ได้ในสักวันหนึ่ง
บางทีเวลานั่งรถไปในเมืองแล้วผมเห็นสราวุธใส่เสื้อกล้ามตัวเดียว (เอ่อ มีกางเกงขาสั้นด้วยน่ะนะครับ) วิ่งเหย่าๆ เหยาะอยู่ตามจุดต่างๆ ของเมือง ยังเคยโบกมือทักทายส่งเสียงเชียร์เพื่อนเลยครับ
แต่ถึงจะเชียร์ขนาดไหน ผมก็ไม่เคยเข้าใจสราวุธเลยว่าจะวิ่งไปทำเบื๊อกอะไร
มัดเซอร์หอยคงจะส่งกุมารทองหอยๆ มาขี่คอคอยกดข่มผมอยู่ ทำให้สมองของผมเอาแต่คิดว่า เพื่อนเอ๋ย...นี่มึงไม่เหนื่อย ไม่อิด ไม่จุก ไม่อยากอ้วก ไม่นึกว่าตัวเองถูกกดขี่หรือกำลังกดขี่ตัวเองอยู่หรอกหรือนี่—วิ่งอยู่ได้!
จนกระทั่งในอีกหลายสิบปีให้หลัง
เมื่อผมเริ่มออกวิ่งเองบ้าง!
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in