สมัยก่อนนั้น ผมเป็นเด็กจำพวกเด็กเรียน ไม่เคยปลื้มกิจกรรมใดๆ ที่ต้องเหนื่อยหนักออกกำลังกายเอาเสียเลย ก็คงด้วยเหตุนี้แหละครับ ที่ทำให้ร่างกายไม่เคยผ่ายผอมเหมือนมดตะนอยเอวคอดกับเขา ส่วนใหญ่ในชีวิตแล้ว ร่างจะอวบอ้วนอูมพี แล้วก็ไม่ใช่ประเภท ‘หมูแข็งแรง’ เหมือนที่เขาฮิตกันยุคนี้ด้วย พูดง่ายๆ ก็คือเป็นเด็กอ้วนๆ อวบๆ (คือก็ไม่ได้อ้วนขนาดยักษ์ปักหลั่นหรอกนะครับ) ที่อ่อนแอทั้งทางกายทางใจ ชอบคิดว่าตัวเองเปราะบางเป็นที่น่าทะนุถนอมของเพื่อนๆ

ผลก็คือถึงวิชาพละทีไรต้องอกไหม้ไส้ขม ค่อยๆ ทำทีเป็นปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออกเสียก่อน แต่ยังไม่ถอดเสื้อ รอให้คนอื่นๆ เปลี่ยนเสร็จออกไปกันเสียก่อนสักครึ่งห้อง จากนั้นก็พลัวะ! ถอดเสื้อนักเรียนปุ๊บ สไลด์ตัวใส่เข้าไปในเสื้อพละปั๊บด้วยความเร็วประหนึ่งกามนิตหนุ่มหรือไม่ก็ความเร็วแสง แม้บางทีเนื้อที่ย้วยเละจะล้นเท้อออกมาตามขอบเสื้อที่ใส่ไม่เสร็จอยู่บ้าง ก็ต้องรีบรูดเข้าไปให้รวดเร็วที่สุดเหมือนการรูดใบตองหมูยอเวลาจะห่อเอาไปนึ่ง

ครั้นพอออกไปในสนาม ก็แน่นอนว่าย่อมถูกสั่งให้วิ่งวอร์มรอบสนามฟุตบอล ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่า โรงเรียนที่กูเรียนอยู่นี่มันจะเป็นโรงเรียนหรือจะเป็นสถานที่จัดแข่งฟุตบอลโลก (ฟระ) เพราะสร้างสนามเสียขนาดมาตรฐานกันเลยทีเดียว แค่วิ่งรอบสนามรอบเดียว ก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจจะหลุดทะลุชั้นไขมันออกมาจากหน้าอก วิ่งเสร็จก็ควรจะจบได้แล้ว คาบพล้งพละอะไรนี่ กลับไปเรียนภาษาอังกฤษ ภาษาไทย คณิตศาสตร์กันต่อยังจะสนุกเสียกว่า 

เสร็จจากคาบพละทีไร เป็นต้องอยู่ในอาการโคม่าใกล้ตายทุกทีสิน่า และก็ด้วยเหตุนั้นนั่นแหละ เด็กอ้วนอวบตัวน้อยๆ (เสียที่ไหนล่ะ!) จึงสงสัยอยู่เสมอมาว่า คุณพี่เกาหลีร่างอวบ (กว่า) ท่านนั้น จะออกมาวิ่งอะไรอยู่ได้ตลอดทุกวัน แถมไม่ได้วิ่งในที่ราบเสียด้วยนะ 

ไม่เหนื่อยบ้างหรืออย่างไรกัน!