เบนรู้สึกหนักหัว




มันไม่ใช่ความรู้สึกเมาค้างอย่างเวลาที่แอลกอฮอล์ในเลือดสูงเกินความจำเป็นหลังจากคืนงานปาร์ตี้งี่เง่าของพวกดาวโรงเรียนที่ภายนอกที่คิดว่าตัวเองเท่เสียเต็มประดา แต่ข้างในก็แค่พวกไร้สมอง และไม่ใกล้เคียงกับความรู้สึกเวลากินกาแฟเพื่อถ่างตาให้สว่างพอ




ศีรษะที่คลุมด้วยกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มสะบัดไปมา เขาระลึกได้ว่าตนกำลังอยู่ในห้องสมุด การบ้านวิชาภาษาละตินกางหราอยู่บนโต๊ะไม้ตัวยาวตรงหน้า บนหน้ากระดาษมีร่องรอยปากกาขีดเขียน แต่ก็ยังไม่เสร็จ เบนจ้องมันได้สักพักก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา จะอะไรกันหนักหนากับไอ้ภาษาที่ตายแล้ว




ไม่ใช่ทำไม่ได้ ของแค่นี้ไม่ได้คณามือ เขาก็แค่ไม่อยากทำ - ไม่ใช่ในวันท่ีเขาอารมณ์ไม่ดี 




กลิ่นกระดาษแตะจมูกเมื่อเขาย้ายคางไปเกยกับกองหนังสืออ้างอิงที่ดึงออกมาส่งๆ จากชั้นหนังสือที่เอาไว้ใช้แทนหมอนในกรณีที่ง่วง ความรู้สึกหนักๆ ยังไม่ยอมหาย เขานึกสงสัย ตนเป็นอะไรถึงได้รู้สึกเหมือนอยากพังข้าวของนัก ทั้งที่วันนี้ไม่ต้องเจอกับเบ็นให้เสียอารมณ์ 





น่าแปลกที่นอกจากกลิ่นกระดาษ เขาได้กลิ่นประหลาด พอใช้สมาธิดีๆ ก็พบว่ามันเหมือนเหงื่อ 




เบนย่นจมูก ไม่ ตอนเลือกทำเลอ่านหนังสือเขามั่นใจแล้วว่าจะไม่มีใครมากวน เขายกมือจะขยี้หัว แต่ก็พบว่ามือแปะกับอะไรหนักๆ ที่อุณหภูมิเท่ากับร่างกายคนไม่มีผิด - นี่ใครมันกล้า มีใครที่คิดว่าเบน คาร์เดล เป็นมิตรถึงขนาดยอมให้เล่นหัวได้ (ก็ได้ ก็ได้ ไม่นับในบางโอกาสที่มือที่สอดเข้ามาในกลุ่มผมนั้นเป็นมือผู้หญิง อันนั้นเขาพอให้อภัย) 




เขาปัดมือออก ปากอ้าจะด่าคนไร้มารยาทด้วยภาษาสุภาพทว่าเจ็บแสบ แต่สิ่งที่หลุดจากปากกลับหยาบคายกว่านั้นหลายนัก มิหนำซ้ำยังเสียงดังลั่นห้องสมุด (ถ้าต่อไปบรรณารักษ์แบนเขาไม่ให้เข้าห้องสมุด เขาจะโทษไอ้คนต้นเรื่องนี่) จะไม่ให้โมโหได้อย่างไร ก็เจ้าของมือไม่ใช่ใครอื่นไกล นอกจากฝาแฝดงั่งๆ ของเขาเอง 




"ไอ้เวรนี่!"




เบนสบถต่อในใจยาวเหยียด - ทำไมมันถึงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ตายยากตายเย็น เขาไม่น่านึกถึงชื่ออัปมงคลนั่นเลย ท่าทางวันนี้แฝดของเขาจะซ้อมไอ้กีฬาป่าเถื่อนเสร็จไว (อเมริกันฟุตบอลในสายตาเขาเป็นกีฬาโง่ๆ ที่ดูจะใช้แรงถึกๆ มากกว่าหัวสมอง มีแค่เนิร์ฟเน็ตก็คงเล่นได้) ถึงได้มีเวลามากวนโมโหเขาอยู่นี่




ฟังเสียงหัวเราะน่าเกลียดนั่นแล้วก็ได้แต่ตาขวาง รอจังหวะที่จะหาทางล้างแค้น เบ็นดูจะนึกชอบใจที่เขา ยังไม่โต้ตอบอะไร ถึงได้กล้าเอามือมายีหัวอีกรอบอย่างไม่กลัวตาย




"ไอ้คนโง่งี่เง่า เอามือออกจากหัวฉันนะโว้ย" 




"ไม่ล่ะ อือหือ จับไปนี่สมองนายนิ่มพอๆ กับเยลลี่เลยว่ะ"




"คนไม่มีสมองแบบแกมีสิทธิอะไรมาวิจารณ์คนอื่นวะ อย่าให้พูดถึงคะแนนไบเน็ตง่อยๆ ของนายเหอะ ยังกับเศษคะแนน"




เบ็นกลอกตา เหมือนเบื่อหน่ายกับเรื่องที่ถูกเอามาพูดถึงทุกสามวันเจ็ดวันเสียเต็มประดา กิริยาน่าหมั่นไส้นั่นเหมือนเป็นตัวจุดชนวน เบนอดไม่ได้ที่จะกัดด้วยปาก - คราวนี้เป็นการกัดด้วยปากตรงตามตัวอักษรไม่ใช่คำพูดแสบๆ ใครใช้ให้มันโง่เอาแขนมาวางใกล้ๆ กันเล่า - โดนไปซะ ตายไปซะ โดนกัดแล้วก็เป็นแผลติดเชื้อตายไปซะเลยไป




"โอโห นี่นายกลายเป็นหมาไปแล้ว ปกติก็ปากหมา นี่กัดคนเหมือนหมาด้วย"




ฟันเขาเหมือนจะเคลื่อน แต่แขนไอ้บ้านั่นไม่สะเทือนเลยสักนิด 




ได้ ได้เลย




"ตายไปซะเหอะ" หนังสืออ้างอิงทั้งกองถูกยกทับมือที่กำลังเท้าโต๊ะทำท่าฉลองชัยชนะของเบ็น คาร์เดล 




เสียงร้องโอดโอยโง่ๆ นั่นน่าฟังกว่าประโยคงี่เง่าตั้งแยะ...