ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนเจ็บถอนใจยาวนาน ก่อนหันมองยังผู้ที่หลับตานิ่งอยู่ แล้วเปลี่ยนท่านั่งจากขัดสมาธิเป็นคุกเข่า หยิบเอาผ้าหมาดที่วางเหนือหน้าผากของอีกฝ่ายออก จุ่มน้ำในขัน ซักและบิดเบา ๆ พับให้ขนาดพอดี แล้ววางกลับลงบนหน้าผากร้อนจัดเพราะพิษไข้ 

  

ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรมกระนั้นหรือ... ถ้อยความนี้ที่ใครต่อใครย้ำกลายเป็นคำถามที่ก่อตัวขึ้นในใจ

เรื่องราวที่เกิดขึ้นหลายวันนี้ เป็นเพราะการพยายามรักษาความยุติธรรม แต่ฟ้าดินช่างไม่ยุติธรรมกับผู้ที่พยายามธำรงไว้ซึ่งความยุติธรรมและหน้าที่ของตนเองเอาเสียเลย

ความคิดของชายหนุ่มเวียนวนและสับสนจนข่มตาให้พักผ่อนอย่างที่ควรทำไม่ได้ และยิ่งพยายามเรียบเรียงเรื่องราวอันเป็นต้นเหตุให้คนบนเตียงต้องได้รับอันตรายอย่างที่อีกฝ่ายเคยสอนและชี้ให้เห็นอย่างเป็นระบบและขั้นตอนก็ยิ่งทำไม่ไหว ยิ่งคิดสิ่งใดไม่ออกก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองช่างไร้ประโยชน์เหลือประมาณ

  

เขาเอื้อมมือไปแตะแขนของคนที่นอนอยู่ ทรวงอกที่สะท้อนขึ้นลงใต้ผ้าห่มอยู่ในจังหวะสม่ำเสมอพอให้เบาใจลงได้บ้าง แม้ไข้จะยังไม่ลดและบาดแผลจะยังไม่สมานกันดีก็ตาม เขาค่อย ๆ ขยับมือเลื่อนลงไปกุมมือของอีกฝ่ายเอาไว้ และโน้มศีรษะลงแนบเหนือมือข้างนั้น

นานเท่าใดไม่รู้ที่ชายหนุ่มจมอยู่กับภวังค์คิดและห้วงแห่งความห่วงกังวลของตนเอง ทั้งสมอง หัวใจ และดวงตาของเขา ณ เวลานั้นเปรียบเสมือนดวงเดือนที่ถูกเมฆบดบังจนแทบไม่เห็นแสงสว่างใดเล็ดรอดผ่านออกมาได้ มีเพียงรัศมีอ่อนจางที่เพียรปรากฏแทรกฉายยามฟ้าคลุ้มเมฆ 

แต่แล้ว เขาก็สะดุ้งจากห้วงคำนึงอันสับสนเมื่อมือที่เขากุมไว้แนบแก้มขยับเขยื้อน ถอนออกจากการยึดจับ และยกขึ้นวางบนศีรษะของเขา แล้วลูบเรือนผม

“พ่อเดือนไปหลับเสีย พี่ไม่เป็นไร อย่าได้ห่วงมากไปนักเลย” เสียงคนพูดแหบโหย แต่ความอาทรที่แฝงอยู่ไม่ได้แห้งหายไปด้วย “พี่เจ็บไปคนหนึ่งแล้ว พ่อเดือนก็ต้องรักษาตัวไว้ให้ดี” 

“คุณพระ...” มีหลายสิ่งเหลือเกินที่เขาอยากพูด แต่กลับเอ่ยออกมาได้เพียงแค่นั้น

รอยยิ้มปลอบโยนผุดขึ้นบนใบหน้าซีดเซียวของคนที่เพิ่งฟื้นคืนสติ