และฉันคิดว่ามันเจ๋งมากเลยด้วย

เรารู้จักกันมาตั้งแต่ ม.1

ตอนนั้นเธอกับฉันยังไม่สนิทกันเลยด้วยซ้ำ

แต่พอได้รู้จักกัน

ฉันรู้สึกว่าโลกของฉันมันเปลี่ยนไป

ปกติฉันเป็นคนเงียบ ๆ อาจถึงขั้นเรียบร้อยในสายตาของใคร ๆ 

พอได้เจอะเธอ มันก็ทำให้ฉันกล้าหัวเราะในแบบที่ไม่เคยหัวเราะมาก่อนในชีวิต

คำว่าเพื่อนแท้มันเป็นอย่างนี้เองสินะ..

เพื่อนที่เข้าใจคุณทุกอย่าง

เพื่อนที่ไม่เคยโกรธหรือเกลียดคุณเลย ไม่ว่าคุณจะทำตัวเหลวแหลกขนาดไหน

เพื่อนที่คอยให้คำปรึกษา และพร้อมจะลุยกับคุณทุกที่ ทุกเวลา

เพื่อนที่ไม่ว่าเขาจะอยู่ไกลแสนไกลขนาดไหน เขาก็ยังคิดถึงคุณ

เพื่อนที่ทำให้คุณรู้สึกเป็นอิสระ สามารถกระทำตามใจต้องการ และไม่อึดอัดเลยเวลาที่อยู่ด้วยกัน

เพื่อนที่ยอมอ่อนข้อให้คุณตลอด ไม่เคยเถียง ไม่เคยขัด เวลาที่คุณนึกอยากจะทำอะไร

เพื่อนที่สนิทกับพ่อและแม่ของคุณประหนึ่งว่าเป็นลูกอีกคนของบ้าน

เพื่อนที่คุณไม่เคยคิดจะหยุดการติดต่อด้วยเลย ถึงแม้ว่าตอนนี้คุณกับฉันจะอยู่ห่างกันมากแค่ไหน

ฉันรู้สึกขอบคุณคุณมาก ๆ ที่วันนั้นเราได้รู้จักกัน

และฉันก็คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่มันคือพรหมลิขิตด้วยซ้ำที่ทำให้เราเกิดมาหน้าเหมือนกัน

บางทีชาติที่แล้วเราอาจจะเป็นพี่น้องกันมาก่อนก็ได้ ใครจะไปรู้ละเนอะ :)