เราไม่ชอบดูหนังอวกาศ---

หนังที่เนื้อเรื่องมีฉากหลังเต็มไปด้วยความมืดมิดของจักรวาลและดวงดาวระยิบระยับมากมายคือหนึ่งในประเภทหนังที่เราคิดว่า

เข้าใจยากฉิ…หาย

ทุกอย่างมีทฤษฎี มีการคำนวน มีความเป็นวิทยาศาสตร์อัดแน่นจนเหมือนกำลังนั่งเรียนกับศาสตราจารย์ผู้ชายหรือผู้หญิงที่เคร่งกับตำราเรียน และถ่ายทอดมันออกมาได้ราวกับกลืนกินทฤษฎีเหล่านั้นลงสายเลือดไปจนหมดสิ้น
…แต่คนที่นั่งฟัง รู้สึกเหมือนอนาคตดับสลาย

เราเคยได้ยินว่าสมองของคนเราแบ่งได้เป็นสองซีกคือ ซ้าย และขวา 
สมองด้านซ้าย เป็นตัวแทนของนักเรียนดีเด่น 
เก่งจังงง เรื่องการใช้ความคิดและการตัดสินใจ มีความชำนาญในเรื่องที่ต้องใช้ความคิดมากๆ

ส่วนซีกขวานั้น เขาเป็นเลิศเรื่องความคิดสร้างสรรค์การสร้างจินตนาการ การเป็นศิลปิน
ซึ่งไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าสมองเราซีกไหน   

—ได้ตายไปจากตัวเราเรียบร้อยแล้ว

ด้วยเหตุนี้การจะเลือกหนังมาดูเพื่อเสริมสร้างจินตนาการของหญิงสาววัยเฉียดสามสิบอย่างเรานั้นต้องเป็นอะไรที่เข้าใจง่าย โอเค ซับซ้อนนิดหน่อยพอให้หัวใจสูบฉีดก็ยังพอไหว แต่ถ้า 
ตู้มม…!!!
ฮัลโหลลล ซิสเรามาคำนวนด้วยหลักสูตรตรีโกณผสมแคลคูลัสบวกกับการใช้สารแอมโมเนียมไนเตรทผนวกกับไขมันจากสันหลังเอเลี่ยนเพื่อหาวิธีการลงจอดบนดาวนาแม็กกันเถอะ

โนค่ะ!! 
ยากไป เปลืองพื้นที่ในสมอง

: สนุกมากนะ
: เรื่องที่แล้วก็ทำเราเวียนหัวไปรอบหนึ่งแล้วนะ
Interstellar คือเรื่องที่ว่า อื้อหือออ…เราจ้องตั้งแต่ฉากแรกที่ฉายยันฉากจบ 
ไม่เข้าใจ 
ไม่เข้าใจเลย…!!
( ทำปากคว่ำพร้อมกับทึ้งหัวตัวเองแรงๆ )

: แต่อันนี้เข้าใจง่ายจริงๆ
ใครคนนั้นยังคงเอ่ยเชิญชวน 
: นะ นะ นะะะ
: โอเค โอเค จะพยายามกับหนังแนวนี้อีกสักที

Martian เป็นเรื่องราวที่บอกเล่าถึงลูกเรือของยานเฮอร์มีสที่ขึ้นไปทำภารกิจบนดาวอังคารแต่ในระหว่างนั้น ดาวอังคารเกิดพายุขนาดใหญ่ ทำให้ภารกิจต้องถูกยกเลิกกลางคันและลูกเรือทุกคนต้องกลับขึ้นยานเพื่อเดินทางกลับมายังโลก

แต่เรื่องมันดันเกิดขึ้นเมื่อหนึ่งในลูกเรืออย่าง มาร์ค วัทนีย์ ถูกบางอย่างกระแทกปลิวหายไประหว่างเดินไปขึ้นยานท่ามกลางพายุ เพื่อนร่วมทางอีกห้าคนคิดว่าเขาไม่รอดแล้วแน่นอนเพราะสัญญาณชีพจากชุดที่สวมขาดหายบวกกับพายุเพิ่มกำลังมากขึ้นจึงเกรงว่าจะขึ้นบินไม่ได้หากยังคงเสียเวลาตามหา 

พวกเขาจึงตัดสินใจกลับบ้านโดยที่ไม่รู้ว่าเพื่อนของเขา…ยังคงมีชีวิตอยู่

มาร์ค วัทนีย์ ถูกปล่อยทิ้งคนเดียวบนดาวอังคารอันกว้างใหญ่ ดินแดนที่เต็มไปด้วยความแห้งแล้งและทะเลทราย ซึ่งหากจะต้องรอความช่วยเหลือจากนาซ่าที่อยู่ห่างจากที่ๆเขาอยู่ไป 140 ล้านไมล์แล้วละก็เขาต้องทำทุกวิถีทางเพื่อเอาตัวรอดโดยมีแค่อุปกรณ์ที่ใช้ในการสำรวจดาว
และสมอง—

หากถามว่าเรารู้สึกยังไงทันทีที่หนังจบ 

….
เราตอบได้เลยว่า ทึ่ง 

ทึ่งแรก เราให้กับความคิดที่จะปลูกมันบนดาวอังคาร แม่งงง มันเป็นอะไรที่โคตรสุดโต่งอะ ซึ่งในความเป็นจริงก็มีงานวิจัยออกมาเยอะแยะมากมายทั้งได้และไม่ได้

—แต่นี่เราเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาที่ไม่มีความรู้เรื่องนั้นไง ในความคิดที่มีมาตลอดตั้งแต่เด็กคือ นอกจากโลกแล้วไม่มีที่ไหนที่จะสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ ไม่ว่าจะเป็น คน สัตว์ หรือพืช

เราบอกเลยว่าเราทึ่งมากแม้จะไม่เข้าใจสูตรการคำนวนต่างๆ ก็เถอะแต่มันเจ๋งมากสำหรับคนที่เคยกลัวหนังอวกาศมากทฤษฎี ทุกอย่างที่ตัวเอกของเรื่องถ่ายทอดออกมามันทำให้รู้ว่าเขาเชื่อมั่นในสิ่งที่เขาร่ำเรียนมาเป็นอย่างมาก

และทึ่งที่สอง เราขอมอบให้กับสภาพจิตใจที่โคตรจะเข้มแข็ง 
—เอาจริงๆ ถ้าเราเจอสภาวะแบบนี้มันมีแค่ความรู้สึกแบบเดียวที่นึกถึงคือ ท้อแท้ และสิ้นหวัง 

เมื่อไหร่ละ ที่จะได้กลับไป
เมื่อไหร่ละ ที่ความช่วยเหลือจะมา
เมื่อไหร่ละ ที่อาหารจะหมด
และเมื่อไหร่ละ ที่เราควรจะตายไปจากตรงนี้ให้สิ้นเรื่อง

เรามองออกว่าตัวมาร์คเองก็มีความรู้สึกเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวเต็มไปหมด เขาทั้งเหงา ทั้งโดดเดี่ยว ทั้งสิ้นหวัง แต่ในความสิ้นหวังที่เขามองเห็นอยู่เต็มสองตา 
….หัวใจเขาก็มองเห็น ความหวัง เช่นเดียวกัน

มาร์ค วัทนีย์ ทำให้เรามองเห็นความพยายามและความไม่ยอมแพ้ต่ออะไรที่ใครก็มองว่าเป็นไปไม่ได้ และเขาทำให้มันเป็นไปได้ด้วยสองมือกับหนึ่งสติปัญญา ซึ่งพิสูจน์ได้อย่างหนึ่งเลยว่าไม่มีอะไรยากเกินความสามารถของมนุษย์ หากเรารู้จักเรียนรู้และนำสิ่งเหล่านั้นมาประยุกต์ใช้ให้เกิดประโยชน์

ดังนั้น Martian จึงเป็นหนังอวกาศเรื่องแรกที่เราดูเพลินแบบไม่ต้องใช้ความคิดอะไรมาก ( มองข้ามทฤษฎีต่างๆ ไปก่อน ) แต่กลับทำให้เราหลงใหลในความพยายามของตัวละครทั้งทางฝั่งพระเอก และฝั่งที่คอยช่วยเหลือแบบไม่ห่วงเวลากินเวลานอนของตนเองแม้แต่น้อย รวมถึงเพื่อนอีกห้าคนบนยานเฮอร์มีสที่พร้อมใจกลับมารับ แม้จะต้องทนเคว้งอยู่ในอวกาศต่ออีกเกือบหกร้อยวัน

เรารู้สึกว่าท้ายที่สุดแล้วไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับมนุษย์เราก็ตาม สิ่งแรกที่เราควรเรียกหามากที่สุดคือ สติ เราคิดว่าปัญหาทุกอย่างล้วนมีทางแก้เสมอ แม้บางครั้งมันอาจจะยากเกินกว่าที่จะจินตนาการไหวแต่หากเราใช้ชีวิตแบบมีสติและไม่ยอมแพ้ต่อสิ่งเร้าต่างๆ 
—ผลลัพธ์ที่ได้ มันคือรางวัลที่ยิ่งใหญ่เกินคาดฝันเสมอ


มาร์ค วัทนีย์ สำหรับใครหลายคนอาจเป็นแค่หนึ่งในตัวละครจากหนังเรื่องโปรด 
แต่สำหรับเรา เราขอยกให้เขาเป็นแรงบันดาลใจที่ค่อนข้างยิ่งใหญ่แล้วกัน

เพราะหลายครั้งที่เราท้อกับชีวิต ท้อกับปัญหาต่างๆ มากมาย แต่พอกดเพลย์หนังเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร หัวใจเรามักจะเข้มแข็งขึ้นมาเสียอย่างนั้น 

ก็ดูสิ ขนาดถูกทิ้งไว้บนดาวอังคารคนเดียวยังไม่สิ้นหวังแล้วคนที่เท้ายังคงเหยียบพื้นโลก แถมยังมีเพื่อนอีกเป็นล้านๆ คนอย่างเราจะทำให้หัวใจตัวเองรู้สึกหมดหวังไปทำไม
—จริงไหมละ :D