อะไรที่ว่าแน่นอน มันอาจไม่แน่นอน 

                             อะไรที่ว่าชัดเจน มันอาจไม่จริง

                อะไรที่อาจเคยคิดว่าดีที่สุด วันนึงอาจเปลี่ยนไป

                                          .............

              ‘ บทสรุปของความไม่แน่นอน แค่เราเตรียมรับมือ 

                   และปรับตัวที่จะอยู่กับการเปลี่ยนแปลงนั้น ’

:: Day1 แด่การเดินทางที่ไม่แน่นอน :: 

  กทม.- เมืองกาญ. - ทองผาภูมิ - สามแยกบ้านไร่ - หมู่บ้านอิต่อง ปิล็อก

* ข้อจำกัด เราจะต้องไปให้ทันรถสองแถวที่จะไปปิล็อก คันสุดท้าย11โมง คิดว่าเลทสุดคงเที่ยง

            :: ภาพ ถ่ายตอนนั่งบนรถเมล์ เมืองกาญ - ทองผาภูมิ :: 

                               บันทึกเช้าวันที่ 1 - 10 - 2018 

       นั่งแท็กซี่ออกจากบ้าน หกโมงครึ่ง รถไม่ติด ลื่นปรื้ดถึงคิวรถตู้ที่ฟิว ประมาณ 7.10 รอๆๆ 8โมงคนเต็มคัน รถออก ค่ารถ 130฿

                                              10.40 

                  ถึงเมืองกาญ รถตู้ก็มี บัสก็มี เราเลือกนั่งบัสแน่นอน 

          เพราะได้เห็นคนหลากหลายกว่า ถ้านั่งบัสอีก20นาที รถออก

                               รถตู้ไม่รู้ คิดเองว่าคงรอนาน 

                             “ ไปทองผาภูมิขึ้นรถเลยน้อง ” 

                   ก้าวขึ้นรถเลือกที่นั่ง  กวาดสายตาหาเก้าอี้ว่าง

     ไปนั่งใกล้สาวพม่าหน้าตาสวยคนนี้ดีกว่า เหมือนมีพลังงานดึงดูด

  วางกระเป๋าเสร็จสับ นั่งลงปุ๊บ สาวเอ่ยถาม อิสลามใช่มั้ย เค้าก็อิสลาม

     หูย ความรู้สึกเหมือนเจอญาติอะ คุยไปคุยมา แรกๆก็เข้าใจกันอยู่ 

            สักพักการสื่อสารเริ่มไม่ค่อยดี เราฟังพี่เค้าพูดไม่เข้าใจ 

                    เขาก็ฟังเราไม่เข้าใจ 555 งั้นยิ้มเฉยๆพอเนอะ 

                                                 ...

                       ตอนนั้นคิดว่าตัวเองทันรถคันสุดท้ายแน่ๆ 

                               เริ่มเอะใจ เปิดอ่านรีวิวอีกรอบ 

               แกรรร ต้องนั่งรถสองแถวจากทองผาภูมิไปปิล็อกค่ะ

 ใช่ค่ะ แกร! อ่านผิด คิดว่าจากนี้ยาวไปปิล็อกเลย ก็ว่าทำไมไม่มีสองแถว 

            (ไม่อยากมานึกคำด่าตัวเองในใจ เสียดายเวลาเปล่าๆ 

                         โอ่ยยย  ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย  ? )

            นี่รีบเปิดmapเช็คระยะทางกับเวลาทันที โห้ เกือบสองชม.

            คิดในใจเตรียมตัวโบกรถแน่ๆละ เพราะยังไงก็ไม่ทันแน่ๆ 

                 เอาหวะ ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ตัวเองก็พอเป็นคนดี

            อาจจะโชคดีไม่ต้องโบกรถก็ได้ ตอนนี้แดดออกฟ้าสว่าง

                            ถ้าต้องโบกก็พร้อมลุย โอเคอยู่ 

                              11 โมง รถแล่นออกจากบขส.

       ค่ารถไปทองผาภูมิ 110฿ เด่วจอด คนขึ้น คนลง ดูวิวข้างทางไป

หลับ ตื่น หลายรอบ ไม่ถึงซะที ไทรโยคก็แล้ว ผ่านเขื่อนก็แล้ว ฝนตกเป็นช่วงๆ

:: ภาพถ่ายตอนที่นั่งรอเวลารถออก บนรถสองแถวไปบ้านไร่ อ.ทองผาภูมิ ::

                                       บ่ายโมงสี่สิบ ~ 

                    ถึงทองผาภูมิ เดินข้ามถนนไปที่คิวสองแถว 

ทำใจละ ยิ้มหวานทำหน้าซื่อๆโง่ๆ (เดี๋ยว ต้องทำด้วยหรา อุ่ย ? ) 

เอาเหอะ เผื่อเจอทางสว่าง พี่ขา จะไปอิต่อง (จริงๆต้องเรียกลุง)

“ รถหมดแล้วหนู มีเหมา หรือไม่ ก็นั่งรถไปลงที่บ้านไร่แล้ว โบกรถ “

“ อ้อ ได้ค่ะ ”

“ หนูก็โบกรถเอา น่าจะมีรถขึ้นไปอยู่นะ ”

 วงเล็บ และดอกจันทร์ตัวโตๆ คำว่า ‘น่าจะมี’ มันทำให้ใจสั่นไม่น้อย ?

                            “ ขึ้นรถเลย บ่ายสองรถออก ”

                     บ่ายสองกว่าๆ  รถออกจากทองผาภูมิ 

                  แดดแรงเปรี้ยงปร้างมาก ผู้โดยสารเต็มคัน 

                     คนอื่นคือคนท้องถิ่น ไปบ้านไร่กันหมด 

                  ในใจคิดตลอดทาง ต้องนั่งไปอีกนานแค่ไหน 

                        โปเตโต้มาอีกแล้ว ทิ้งไว้กลางทาง ?

             ระหว่างทางที่ต้องโบกรถขึ้นไปอิต่อง จะเป็นยังไงนะ 

                  จะเป็นทางเรียบเขาแบบตอนเชียงดาวไหมนะ

                    นี่คิดไปถึงท่าทางที่จะโบก ต้องเอาผ้าสะบัด 

                           เหมือนในละครที่เขาทำกันไหม 

                 ประเภทรถ สิบล้อ ผู้ชายหน้าโหด ควรโบกไหม

                                    สมงสมองไปหมดละ 

                                         เกือบบ่ายสาม ..

          ลุงจอดรถตรงสามแยก เลี้ยวขวาไปบ้านไร่ เลี้ยวซ้ายไปอิต่อง 

                        ให้ลงไปที่ร้านขายของชำฝั่งตรงข้าม

         ลุงก็ตะโกนพูดไรสักอย่าง ฟังไม่เข้าใจ แล้วหันมาบอกเรา 

             “ ผู้ใหญ่บ้านแกจะกลับขึ้นอิต่อง เด่วไปพร้อมแกเลย ”

                                       โอ่ยยย วินาทีนั้น 

                                    กล่าวขอบคุณพระเจ้า

                                       อัลฮัมดูลิลละห์

                                       อัลฮัมดูลิลละห์

                                       อัลฮัมดูลิลละห์ 

                               (พูดซ้ำๆในใจวนไปวนมา)

                                                : D

                                    ขอบคุณคุณลุงนะคะ

                       เย้ ไม่ต้องโบกรถ  เย้ๆ โล่งงง..มากกก 

                            เราข้ามถนน ยกมือไหว้ทุกคน 

              ผู้ใหญ่บอกว่า ทานอะไรก่อน นั่งสักพัก เดี่ยวเราขึ้นไป 

      นั่งคุยกับป้าเจ้าของร้าน แกบอกว่า นี่โชคดีนะ ผู้ใหญ่จะกลับขึ้นไป

              พอดี ถึงช้ากว่านี้ ไม่ได้ขึ้นแน่ วันธรรมดาไม่ค่อยมีรถ . 

                                           ป่อยย (0.0’)

   บ่ายสามโมงกว่า เรานั่งรถกระบะตอนเดียว ที่ขนไม้ท่อน จะขึ้นไปข้างบน 

                            เห็นแกว่าจะไปส่งให้เหมืองแหม่ม 

                            ได้ความรู้จากผู้ใหญ่มาพอสมควร

                        ปิล็อกเป็นชื่อตำบล อิต่องเป็นชื่อหมู่บ้าน 

ที่เราจะขึ้นไป มีสามหมู่บ้าน บางหมู่บ้าน ก็เป็นเกาะอยู่กลางเขื่อนไปแล้ว  

      เมื่อก่อนก็มีถนนไปมาปกติ แต่พอทำเขื่อน ก็ต้องนั่งเรือข้ามไป 

              บ้านปิล็อกข้างบน เป็นเขตสิ้นสุดชายแดนไทย-พม่า 

เมื่อก่อนก็เคยเปิดให้เข้าออกปกติ แต่ตอนนี้ปิด เนื่องจากกรณีที่ไทยซื้อก๊าซจากพม่าสองบ่อ ที่ส่งไปราชบุรีนี่แหละ ที่นี่ห่างจากเมืองทวาย ของพม่าแค่6กิโล ตั้งแต่ปี40เป็นต้นมา เลยปิดการเข้าออกทางนี้ เพราะทางการกลัว 

       จะมีเหตุจราจน ที่นี่มีแหล่งส่งรับก๊าซอยู่บนเขา มองเห็นได้สองฝั่ง

                              ทั้งของฝั่งเมียนม่าร์ และฝั่งไทย 

ที่ปิล็อกได้ข้อตกลงเป็นการแลกเปลี่ยน ปตท. มาสร้างโรงรับก๊าซ และให้หมู่บ้านใช้ไฟฟ้าที่ผลิตจากก๊าซ ตามลิมิต เงินที่ได้จะเก็บเข้าหมู่บ้าน ไม่ต้องจ่ายรัฐ แต่ก็ยังไม่พอใช้ ทุกหลังที่มีโฮมสเตย์จะต้องปั่นไฟใช้ เฉพาะช่วงวัน

                             เสาร์ อาทิตย์ ที่มีนักท่องเที่ยวเยอะ 

             อิต่อง มีประชาชนอาศัยตามทะเบียนราษฎร์ 3000 คน 

                        แต่ที่อาศัยอยู่จริงๆ ประมาณ 300 คน

          ส่วนใหญ่คนหนุ่มสาว จะลงไปเรียนหนังสือ ทำงานในเมือง

    ช่วง30ปีหลังปิดเหมือง อิต่องกลายเป็นหมู่บ้าน ที่มีแต่เด็กและคนแก่ 

         คนหนุ่มสาวเริ่มกลับมาทำงานในถิ่นอีกครั้ง เมื่อ 5 ปีที่ผ่าน

         ที่นี่ มี รร.สองแห่ง เป็น รร. ตชด.ที่หมู่บ้านอิปู ก่อนถึงอิต่อง

                           อีกโรงเป็นรร. ของฟ้าหญิงอุบลรัตน์ 

                  ที่อิต่อง ไม่สามารถทำเกษตรกรรมใดๆได้เลย

                  เนื่องจากสภาพอากาศ ตามภูมิศาสตร์ ดินที่แข็ง 

                       บนดอยปลูกกระหล่ำปลีได้ แต่ที่นี่ลมแรง 

                      ทุกอย่างในอิต่อง จึงต้องนำเข้ามาทั้งหมด 

                ที่นี่เป็นแหล่งต้นน้ำ น้ำที่ใช้ดื่ม เป็นน้ำแร่ทั้งสิ้น 

  แต่ถ้าเป็นช่วงหน้าร้อน น้ำจะน้อย ไม่พอต่อการอุปโภค น้ำจึงมีค่ามากๆ

                น้ำแข็งก็ทำเอง ถ้ารู้ก่อนว่าที่นี่ น้ำเป็นสิ่งหายาก 

                             เราจะไม่สั่งน้ำแข็งมากินเลยค่ะ

อย่างนึงที่เราไม่ได้ถาม และอยากรู้มาก คือการจัดการขยะ เราเดินไปตาม

   ซอกซอย แต่ที่นี่สะอาด เราไม่เห็นกองขยะ หรืออะไรที่ส่งกลิ่นเน่าเหม็น 

      แอบเห็นรถกระบะเก็บขยะตอนเช้า มีการแยกขยะเป็นระบบดีมาก

—

                             คุยไป ชมวิว มองหลุมมองทางไป 

    ระหว่างทางเป็นถนนเพิ่งลาดยางใหม่ๆ กับถนนรุกรัง สลับกัน 50-50 

   ตอนนั้นถ้าถามว่า ทางขึ้นโหดไหม เราว่าไม่นะ แต่ถนนมีหลุมเยอะเลย 

        ก็ไม่ได้เวียนหัว ไม่เมารถ แต่ขาลงไม่ใช่ความรู้สึกนี้เลย 

         ผู้ใหญ่จอดรถที่จุดชมวิว สูดอากาศ ชมวิวให้หายเหนื่อย

                                 เราคิดว่าน่าจะใกล้ถึงแล้ว 

                          ผู้ใหญ่บอกว่า นี่ยังไม่ครึ่งทางเลย ? 

                                    เพิ่งขึ้นมาแค่ 12 กิโล 

               ระยะทางขึ้นเขา 30 กิโล ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมง 

 :: ภาพ ถ่ายที่จุดชมวิวทองผาภูมิ ผู้ใหญ่แวะให้ถ่ายรูปชมวิวภูเขาสีเขียว :: 

/

                                 4 โมง 20 ถึงบ้านอิต่อง 

         แดดออกกำลังดี  ผู้ใหญ่บอกว่า ฝนไม่ตกมาเป็นอาทิตย์ละ 

           เรายิ้มเลยจ้า ถ้ามาแล้วเจอฝนกระหน่ำ คงอดเที่ยวแน่ๆ 

             ผู้ใหญ่พาไปส่งหน้า อาร์ม โฮมสเตย์ ที่เราจองมาแล้ว 

  อันที่จริง ผู้ใหญ่แกก็มีโฮมสเตย์เหมือนกัน ถ้ามาวันปกติ มาเดินหาที่นี่      

                      เอาเลยก็ได้ แต่ถ้าเสาร์อาทิตย์ อาจจะเต็ม 

               เราขอห้องที่วิวติดบ่อน้ำข้างหลัง ไปเก็บของที่ห้อง

               หยิบข้าวกล่องที่เตรียมมา นั่งกินที่ระเบียงหน้าห้อง

          เพราะนั่งรถยาวๆตั้งแต่เช้า เลยทานควบสองมื้อ เที่ยงเย็น

             กำลังคิดว่า ทานข้าวเสร็จจะลงไปเดินสำรวจหมู่บ้าน

                             เพราะสองทุ่มที่นี่ก็เงียบหมดละ 

                           เอาแล้วจ้าาา แล้วฝนก็เทกระหน่ำ

                                                ?

                           แบบหนักมาก ฟ้าจากที่สว่างอยู่ดีๆ 

                                       เมฆบดบัง มืดสนิท 

                        ไปไหนไม่ได้ละ นอนฟังเสียงฝนที่ห้อง 

                อากาศเริ่มเย็นลง เสื้อหนาวที่เตรียมมาได้ใช้แล้ว 

               คืนนี้ฝนตกหนักทั้งคืน เสียงฟ้าร้อง โคร่งๆตลอดคืน

      :: ถ่ายจากระเบียงหน้าห้องพัก ฝนตกทำให้คนเหงาเพิ่มขึ้นอีกคน ::

จบep01 ยังไม่ได้เที่ยวไหนเลย 

รอep02 ไปดูกันว่ามิ้นจะได้ออกไปเที่ยวไหม หรือได้แต่มองดูฝน

_

รวมเวลาเดินทาง 10 ชั่วโมง โดยประมาณ

ปล. 1.ถ้าขับรถมาเอง จะสะดวกมาก ย่นเวลาได้เยอะ

ปล. 2.ทำไมในรีวิวไม่บอก ว่าที่นี่ไม่เหมาะแก่การมาคนเดียวเลย มาเป็นกลุ่มกับเพื่อนๆจะสนุกมากๆ มาเป็นคู่ก็สวีทดีค่ะ แต่อย่ามาคนเดียวเลยค่ะ เตือนแล้วนะ