อย่างเคสตัวอย่างที่หมอยกมา(รูปภาพนั้นนั่นแหละ)

หมอบอกว่าเคสนั้นโชคดีมากที่ไม่มีใครอุดตริไปพยายามดึงไม้ที่เสียบเข้าอกซ้ายของผู้ชายคนนึงออกมาเพียงเพราะเขายังเดิน กิน คุย ใช้ชีวิตได้อย่างปกติแต่เลือกส่งคนๆนี้มาที่โรงพยาบาล เพราะว่าเคสที่พูดมานี้ไอ้ไม้เจ้าปัญหาเนี่ยมันเสียบทะลุหัวใจไปเลย ถ้าดึงออกเลือดต้องไหลหมดตัวก่อนถึงโรงพยาบาลแน่นอน

ถามว่าอ่านเรื่องนี้แล้วได้ข้อคิดเรื่องอื่นด้วยเหรอ?

คำตอบคือ "ใช่"

อ่านเรื่องไม้เสียบทะลุร่างกายนะ แต่ก็คิดไปถึงประโยคที่ว่า

ในที่นี้เราหมายถึงสถานะของคู่รักหลายๆคู่ที่กำลังจะจบลง แต่จบไม่ได้ ตัดไม่ขาด ไม่ก็มีใครคนใดคนหนึ่งยังจมอยู่ตรงนั้น โดยที่คนรอบข้างก็จะชอบพูดกับฝ่ายที่ถูกกระทำจนชอกช้ำอยู่บ่อยครั้งว่า "ทนทำไม" "นี่โง่มากนะรู้ตัวมั้ย" "เจ็บพอรึยัง" "เมื่อไหร่จะเดินออกมาจากคนที่ไม่เห็นคุณค่าของเราสักที" และประโยคอื่นๆอีกมากมายล้านแปดไปหมด

เราคิดว่า....มันเป็นแบบนี้นะ

ระหว่างที่ความสัมพันธ์ที่ว่านี้กำลังค่อยๆก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ หอมหวาน และเต็มไปด้วยกลิ่นไอของความรัก ความลุ่มหลงมัวเมาหรืออะไรก็ตามแต่ ปะปนกันเต็มไปหมด พอวันนึงเกิดมีเรื่องที่อีกฝ่ายเริ่มทำให้เรารู้สึกไม่ดีขึ้นมาทีละนิดละหน่อยเราก็อลุ่มอล่วยไปเรื่อยๆ จนทำให้คนที่อยู่ในสถานะความสัมพันธ์นั้นเริ่มแยกแยะไม่ออกว่าอะไรดีหรือไม่ดีสำหรับตัวของพวกเขา ระหว่างที่ตัวเรากำลังถลำลึกลงไปนั้น เราก็จะเริ่มมีความคิดแบบนี้ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว(หรือรู้แต่คิดว่าไม่เป็นไรกันนะ?)

"ไม่เป็นไร ทำไม่ดีกับเราแค่หนนี้นิดหน่อยเราทนได้"

"อึดอัดนะ แต่ช่างมันเถอะ ก็เวลาอื่นที่อยู่ด้วยกันก็มีความสุขดีนี่"

"ไม่อยากทะเลาะอีกต่อไปแล้วแต่ว่าก็ไม่อยากเสียเธอไปเหมือนกัน"

และอื่นๆอีกมากมายล้านแปด

เราคิดว่าการที่คนเราไม่ยอมพูดหรือดีเบตกันแต่แรกว่าเราไม่โอเคกับอีกฝ่ายตรงไหน แล้วไม่ยอมเคลียร์กันให้รู้เรื่อง ทนอยู่กันไปเรื่อยๆมันเหมือนการที่เราค่อยๆตอกตะปูทิ่มลงไปในใจของอีกฝ่ายหรือของตัวเองก็ตามแต่ทีละน้อยทีละน้อยโดยที่ไม่มีการถอน รื้อ หรือดึงออกมา

เราค่อยๆปล่อยให้ตัวเองจมลงไปกับความรู้สึกเหล่านั้นเรื่อยๆ

ทีละน้อย....

ทีละน้อย.....

ค่อยๆลึกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ.....

จากที่ตอนแรกๆพอเริ่มทนไหว เราก็เริ่มที่จะทนไม่ไหวอีกต่อไป

เหมือนกับถุงน้ำพลาสติกที่ถูกเข็มเจาะค้างไว้แต่ก็ยังมีคนไปเติมน้ำใส่เรื่อยๆ จนมันเริ่มทนไม่ไหวแล้วถุงพลาสติกก็เริ่มมีรอยปริ มีน้ำรั่วออกมาจากรูที่เข็มนั้นเจาะสวนเข้าไปนั่นแหละ จนทำให้คนเราเกิดอาการช้ำในขึ้นมา ก็เจ็บนะเวลาที่โดนอะไรมาซ้ำ อาจจะเป็นแค่คำพูดเล็กๆที่ชอบพูดไม่ดีใส่กันเวลาที่หงุดหงิด หรืออาจจะลุกลามไปถึงการทะเลาะกันครั้งใหญ่เลยก็ได้ แต่เพราะมันเป็นแค่รอยรั่วเล็กๆไงเราก็เลยกลายเป็นคนที่เจออะไรที่ไม่ดีมาซ้ำๆแล้วก็ยังรู้สึกว่า "โอเค ฉันยังไหว" แล้วก็ทนอยู่กับมันไปเรื่อยๆ

ทำไมเราไม่ควรดึงไม้ออกทันทีที่เห็นว่ามันเสียบคาอยู่ที่อก เราไม่มีความรู้ทางการแพทย์หรอก และเราแค่ออกความคิดเห็นเพราะฉะนั้นในส่วนนี้เราไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าเออนี่...คือมันเป็นแบบนั้นแบบนี้ มันไม่เหมือนความรู้สึกหรอก เพราะเรื่องความรู้สึกเจ็บช้ำข้างใน เราเจอมาเอง 

ถามว่าทำไมล่ะ? รู้ว่าเจ็บ ไม่ดี เป็นอะไรที่ยังไงวันนึงก็ต้องดึงออกไม่ใช่เหรอ ดึงเลยสิ

คำตอบก็คือ 

เราไม่รู้ว่าถ้าดึงออกมาแล้วเลือดจะไหลออกมามากแค่ไหน

เราไม่รู้ว่าถ้าดึงออกมาแล้วจะต้องจัดการปิดปากแผลยังไง

สำหรับเรื่องไม้ที่เสียบคาอก ขอแค่ไปถึงมือหมอ รักษากับคนที่ถูกคนยังไงก็รอดตายใช่มั้ย

แต่เรามองว่ากับเรื่องความรู้สึก มันไม่ใช่ จริงๆเรื่องไม้เสียบอกมันก็เป็นแค่การเปรียบเปรยแบบนึง

"เพราะเราไม่รู้ไงว่ามันไปเสียบโดนจุดสำคัญอะไรบ้าง"

เพราะเราไม่รู้ไงว่าตอนนี้ความรักที่มีให้เธอมันลุกลามกินใจเราไปถึงระดับไหนแล้ว

เราไม่รู้ว่าถ้าดึงออกมาแล้วเลือดจะไหลออกมามากแค่ไหน

เราไม่รู้ว่าถ้าตัดเธอออกไปจากชีวิตแล้วเราจะทนเจ็บได้มากแค่ไหน มันแย่มากมั้ย เราบอกว่าไม่เป็นไร แล้วพอถึงเวลาจริงๆ เราจะฟูมฟายมากมั้ย

เราไม่รู้ว่าถ้าดึงออกมาแล้วจะต้องจัดการปิดปากแผลยังไง

เราไม่รู้ว่าถ้าเราตัดสินใจทำมันลงไปแล้วจริงๆเราจะต้องทำยังไงให้ตัวเองดีขึ้นมา เพื่อน ครอบครัว คนรอบตัวจะช่วยเราให้ผ่านเรื่องนี้ไปได้จริงๆมั้ย การมีใครใหม่ช่วยให้ลืมเธอได้จริงๆมั้ย แล้วเขาจะไม่ทำกับเราแบบเดิมอีกใช่มั้ย

จริงๆเราว่า...เราทำได้นะถ้าต้องตัดเธอออกไป

แต่หลังจากนั้นไม่มีใครรู้หรอกว่าสภาพมันจะแย่หรือดีแค่ไหนนอกจากตัวเราเองในวันนั้น

มันอาจจะโล่งมากก็ได้ หรืออาจจะแย่ถึงแย่ที่สุด

หมอที่รู้ดีที่สุดและเก่งที่สุด สำหรับเราในเรื่องนี้ก็คงเป็นตัวเราในวันที่ตัดสินใจ ทำใจแล้ว ยอมรับว่าเราจะต้องเจออะไรบ้าง เราจะต้องอยู่แบบไม่มีเขาได้นะ และเรารู้ว่าเราทำได้จริงๆ

แต่ถ้า...ทุกคนถามว่าตอนนี้ที่พิมพ์อยู่เราทำได้มั้ย

เราจะตอบว่า

เพราะ

รักษาใจกันด้วยนะ