สวัสดีขรับเหล่าพี่น้องพุทธศาสนิกชนทั้งหลาย เอ้าๆ ล้อมวงใกล้กันเข้ามาสักหน่อย กระผมมีเรื่องเกริ่นเล็กน้อยก่อนจะเข้าเรื่องเข้าราวของหนังสือเล่มนี้

เป็นอันรู้กันว่า การบวชเรียนและครองตัวเป็นเพศบรรพชิต หรือที่เราเรียกกันเสียจนติดปากว่า ‘บวชพระ’ เป็นเครื่องหมายของการเป็นชายเต็มตัวของชาวไทยไปเสียแล้ว ปฏิบัติสืบกันมาจนกลายเป็นจารีตที่รู้กันว่า หากเกิดเป็นชายไทยพุทธ เมื่อถึงเวลาก็ต้องบวช เหมือนขึ้นม.4 ก็ต้องไปเรียน รด. พอยี่สิบก็ต้องเกณฑ์ทหาร หรืออย่างชีวิตคู่ เขาก็ยังแซวว่าให้บวชก่อนแล้วค่อยเบียด

แต่ยิ่งนานปีผ่านไป คำถามเกี่ยวกับการบวชก็มีมากขึ้น อาจเพราะเด็กยุคใหม่มีแนวคิดและความเชื่อที่แตกยอดออกไป เห็นความแตกต่างของวัฒนธรรมที่อยู่ห่างไกลแล้วเอามาเปรียบเทียบ บางคนก็บอก ป้าดโธ่ บวชไปจะมีประโยชน์อะไร เพราะความเป็นคนดีหรือไม่มันไม่ได้วัดกันที่ผ้าเหลืองหรอก! แหม่ ก็ว่าไปนั่น

การบวชพระสำหรับบางคนจึงเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

ที่บวชไม่น้อยก็มีเป้าหมาย ‘บวชเพื่อแทนคุณ’ หรือ ‘บวชเป็นหน้าที่’ หรือไม่ก็กลายเป็นพื้นที่สำหรับคนที่กำลัง ‘มีความทุกข์’ หรือไม่อีกที ก็เป็นที่ของคนอมทุกข์แถมยังขี้สงสัย—อย่างคุณศิรศักดิ์ อิทธิพลพาณิชย์ นักดนตรีเจ้าพ่อเพลงละครที่เคยเป็นไอดอลของวัยรุ่นยุคหนึ่ง ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้นั่นแหละขรับ เพียงแต่รายนี้เขาหนักหน่อยเพราะคุณเขาสงสัยว่าชาวคริสต์โรมันคาทอลิกอย่างตัวเองจะเข้าบวชเป็นพระในศาสนาพุทธได้ไหม เอ้า ชักจะวุ่นวายและชวนสงสัยขึ้นมาแล้วใช่ไหมล่ะฮึ?

ดังนั้นแล้ว ในหนังสือเล่มนี้จึงเต็มไปด้วยเรื่องราวระหว่างการบวชเป็นพระของพระศิรศักดิ์หรือพระปองตามชื่อเล่นของเขา ที่กล่าวมาทั้งหมดก็เพราะว่าอยากจะออกตัวเอาไว้ก่อนว่า หนังสือเล่มนี้หาใช่หนังสือธรรมะไม่ ถึงแม้จะเกี่ยวกับการเป็นพระแต่ก็ไม่ใช่หนังสือที่สมบูรณ์ไปด้วยการครองความเป็นเพศบรรพชิตที่สวยงามตามครรลอง แต่เต็มไปด้วยเรื่องความอลเวงของแก๊งพระ ธรรมะคมๆ ของหลวงน้า ความน่าเกรงขามของพระผู้ใหญ่ ความซนของเณรผู้น้อย และความวุ่นวายของญาติโยมที่พระปองได้พบเจอตลอดการบวช

เอาล่ะ การตามหาความสงบและพยายามปราบพยศกระทิงเปลี่ยวในหัวใจของคนโลกที่ไม่เคยเข้ามาสัมผัสร่มกาสาวพัสตร์จะสนุกสนานแค่ไหนก็คงต้องขอให้พี่น้องลองพลิกเข้าไปอ่านด้วยตนเองเถิดหนอ

ขออวยพรให้สนุกสนานตลอดการอ่าน ขอให้พระคุ้มครองพี่น้องทุกท่านด้วยเถิด

สาธุ

สวัสดีครับ กระผม ปิงปอง—ศิรศักดิ์ อิทธิพลพาณิชย์ ครับ

หากใครที่อ่านอยู่เกิดความสงสัยว่าทำไมชื่อนี้มันไปคล้ายกับนักร้องคนหนึ่ง ผมเฉลยเลยแล้วกันว่า ใช่ครับ ผมคือคนเดียวกับนักร้อง นักดนตรี นักแต่งเพลงคนนั้น และถ้าหากคุณมีอายุมากกว่าสามสิบก็อาจจะเคยมาเที่ยวผับหรือร้านเหล้าต่างๆ ที่ผมเคยทำด้วยก็ได้

ถึงตรงนี้ คนที่เคยเห็นหน้าผมก็อาจมึนงงว่าไอ้แว่นติ๋มๆ ลุคเหมือนโนบิตะมันเคยทำร้านเหล้าด้วยเหรอ?

เอาเป็นว่า ผมทำอะไรมาหลายอย่างมาก แต่ไหนๆ โชคชะตาก็ส่งให้ผมได้มีโอกาสเขียนหนังสือเล่มแรกในชีวิต ผมก็ขอใช้พื้นที่นี้มาเล่าเรื่องซุบซิบนินทาในวงการบันเทิงให้ทุกท่านได้อ่านกัน 

หวังว่าคุณจะสนุกกับชีวิตในโลกมายาของผมครับ

…

……

………

ไม่ใช่สิครับ!

PRAY STATION ชั่วโมงท่องมนต์ เป็นหนังสือว่าด้วยประสบการณ์ในการบวชของผมเองครับ

หลายท่านอาจคิดว่ามันเป็นหนังสือธรรมะธรรมโมทั่วๆ ไป แต่ในเมื่อผู้เขียนคือโนบิตะกิเลสหนาอย่างผม มันย่อมไม่ใช่การบวชแบบปกติแน่นอน เพราะผมไม่ใช่คนธรรมมะธรรมโม ไม่เคยคิดจะบวชมาก่อน แถมยังนับถือศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกด้วย!

อีกไม่กี่หน้าถัดจากนี้ ผมจะพาทุกท่านไปพบกับชีวิตของผม—ชาวคริสต์ที่รู้เรื่องพุทธศาสนาเท่าหางอึ่ง แต่ดันทะลึ่งไปบวชพระ หลายเรื่องราวในนี้อาจเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไปสำหรับผู้อ่านบางท่าน แต่กับผมแล้วมันถือเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่บางเวลาก็โกลาหล บางเวลาก็ยากลำบาก (บางเวลาก็ล่อแหลม) ซึ่งผมหวังว่าประสบการณ์ของผมจะพอมีประโยชน์อยู่บ้าง

ทั้งนี้ ถึงจะเขียนจากประสบการณ์จริง แต่ชื่อตัวละครทั้งหมดเป็นเพียงนามสมมติ ผมขอสงวนชื่อเสียงเรียงนามของทุกท่านไว้เพื่อความเป็นส่วนตัวของพวกเขา (และท่าน) และขอขอบคุณสำนักพิมพ์แซลมอนที่เชื่อมือและให้โอกาสด้วยครับ (เหนื่อยกันเลยสิครับ ฮ่าๆๆๆ)

สุดท้าย หวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกท่านจะได้รับความสนุกจากหนังสือเล่มแรกของผมเล่มนี้

ขอพระเจ้าคุ้มครอง ศีลครบสงบสุขทุกท่านครับผม