มองมือเหี่ยวย่นกรากกรำงาน
สองมือนี้เนิ่นนานผ่านทุกข์เข็ญ
มองสองบ่าสู้อดทนบนลำเค็ญ
เหยียดยืนตั้งหลังตรงเด่นเห็นแต่ไกล

มองดวงตาขุ่นมัวสลัวราง
เคยใสพร่างแต่วันนี้ไม่สดใส
ด้วยจดจ้องเพ่งสองตามากเกินไป
ใต้แสงไฟเท้าถีบจักรผลักชีวิต

มองใบหน้าฝ้าใฝแต้มหลายจุด
ริ้วรอยผุดคอยแทรกชำแรกติด
ก็ใบหน้านี้มิใช่หรือเฝ้าครุ่นคิด
ขมวดคิ้วแนบสนิทแม้นิทรา

ไม่เคยหลับไม่เคยลิ้มอิ่มอร่อย
เก็บเล็กผสมน้อยคอยหุงหา
มือไกวเปลปากเห่กล่อมขวัญชีวา
อาบน้ำท่าป้อนคำรักจากอกตึง

ตัดกระโปรงโจงกระเบนให้สวมใส่
สอนขีดเขียน ก ไก่ นับเลขหนึ่ง
คอยบอกกล่าว ลูกจ๋า อย่าดื้อดึง
แม่หวังพึ่งเมื่อบั้นปลายนะลูกรัก

แม่อดออมยอมทิ้งทุกสิ่งอย่าง
ความบันเทิงปล่อยวางพลางตระหนัก
ว่าลูกแก้วคือแก้วตามากค่านัก
จะฟูมฟักดูแลต่อแต่นี้

จะมิมีใครมาพรากลูกจากอก
จะคุ้มครองป้องปกไปทุกที่
จะแหนหวงห่วงหาทุกนาที
ให้เจ้าได้ทั้งฤดีและชีวิต

แม่อาจเคยดุด่าน้ำตาไหล
เพียงอยากให้ลูกรู้ตัวกลัวความผิด
แม่อาจเคยตีเจ้าแต่เยาว์นิด
เพียงอยากให้ครุ่นคิดสิ่งใดควร

แม่อาจเคยเข้มงวดและกวดขัน
เพียงใฝ่ฝันให้เจ้ามีความถี่ถ้วน
ลายมือดีกิริยาวาจาล้วน
ทุกกระบวนชานเรือนอย่าเชือนแช

เวลาผ่านนานเนิ่นเกินนั่งนับ
ลูกขยับก้าวไกลไปกว่าแม่
จากอ้อมอกอบอุ่นคุ้นดวงแด
มาเปลี่ยนแปรปรบปีกบินหลีกไป

ไปสู่น้ำสู่ฟ้าสู่อากาศ
เพื่อหวังวาดความฝันอันยิ่งใหญ่
ไปสู่โพ้นสู่พี้ลี้แดนไกล
เพื่อตามหาหัวใจอีกหนึ่งดวง

เจ้าจากรังจากบ้านไปนานนัก
ห้วงคำนึงจึงตระหนักความห่วงหวง
นึกถึงแม่อยู่เบื้องหลังสิ่งทั้งปวง
มะลิพวงพร้อมรักจึงถักร้อย


กลับไปก้มกราบลงที่ตรงตัก
กลับไปกอดให้เต็มรักไม่พักปล่อย
กลับไปกินข้าวปลาฝาชีคอย
กลับไปเก็บกระดูกน้อยลอยอังคาร

          ไม่อยากให้จบเศร้า แต่มันเศร้าเอง แต่งไปร้องไปเลยทีเดียว แม่เป็นคนเดียวในโลกที่แม้จะโกรธกันกี่ครั้ง ก็ยังกลับมาคุยอย่างสนิทใจได้เสมอ เป็นความสัมพันธ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย คนละขั้ว คนละความคิด แต่ก็ยังปรับเข้าหากันได้ด้วยสายใยแห่งความรัก (ของแม่)