ในความฝันหวั่นหวาดกลัวพลาดตก
สู่นรกขุมลึกนึกแขยง
จึงหน่วงเหนี่ยวเกี่ยวยุดฉุดด้วยแรง
พายุพัดกวัดแกว่งฝุ่นเข้าตา

ในความฝันอันตรายผุดพรายเหงื่อ
ชุ่มโชกเสื้อเปียกหมอนร้อนใบหน้า
ไม่รู้วันเดือนปีกี่นาฬิกา
จนแม่มาพร่ำเพรียกเรียกระรัว

"ไม่ไปทำงานหรอวันนี้"
นั่นน่ะซี ฉันนั่งคิดจนปวดหัว
ก่อนสะดุ้งผลุงคว้าผ้าเช็ดตัว
เสร็จถ้วนทั่วออกจากบ้านตอนเจ็ดโมง

หาหนทางวางแผนสะระตะ
เส้นไหนดีจึงจะไม่สายโด่ง
รถเมล์ต่อรถไฟฟ้ามาเชื่อมโยง
ไปทางไหนจึงจะโล่งสะดวกดาย

แอร์พอร์ตลิงก์ก็ดีสถานีน้อย
บีทีเอสขัดข้องบ่อยประเดี๋ยวสาย
ขึ้นรถเมล์คันประจำยืนตาลาย
ขึ้นทางด่วนด่วนตายติดทุกที

ไปแอร์พอร์ตลิงก์ดีกว่า
145 แรกแรกวิ่งเร็วรี่
มาติดแหง็กแทรกไม่ได้ท่าไม่ดี
เช้าวันนี้จะลงท้ายกลายเช่นไร

นั่นปะไร คิดไว้ไม่คลาดเคลื่อน
ประกาศเตือนขอโทษด้วยช่วยไม่ได้
ผู้โดยสารโปรดใจเย็นและเห็นใจ
เพราะหางแถวยาวไกลถึงสุไหงโกลก

เออหนอ! ซวยจริงจริง
อยากจะปามือถือทิ้งให้แตกตก
เปิดไม่ติดชาร์จไม่เข้า ใครเขาอยากพก
จะซ่อมก็งกจะซื้อใหม่ก็ไม่มีตัง

สุดท้ายถึงที่ทำงานเก้าโมง
สายสุดโต่งสิ้นเดือนมาอย่าได้หวัง
เบี้ยขยันบั่นไม่เหลือเผื่อประทัง
วันพังพังฉันร่ำร้องก้องเฟซบุ๊ก!

          หลังจากทำงานมาสองเดือนเมื่อวานเป็นวันที่ตื่นสายที่สุด (เรียกว่าไม่ตื่นดีกว่าเพราะนาฬิกาไม่ปลุก!) แม่มาเรียกประมาณหกโมงครึ่ง (ปกติตื่น 5.40 น.) รีบสุดชีวิต ระหว่างยืนรอรถเมล์คิดในใจว่าจะไปรถไฟฟ้าหรือแอร์พอร์ตลิงก์ดี สุดท้ายเลือกแอร์พอร์ตลิงก์ซึ่งต้องนั่งรถเมล์ไปขึ้นที่สถานีหัวหมาก แค่ยืนรอรถเมล์ก็ลางสังหรณ์ไม่ดีล่ะ เพราะไม่มีรถผ่านมาสักคัน รอเกือบยี่สิบนาทีถึงได้ขึ้น ไปถึงหัวหมากตอน 7.50 น. ยังไงก็สายแน่นอน (เวลาทำงาน 8.00 น.) แต่ชะล่าใจคิดว่ายังไงก็คงไม่เกิน 8.30 น. ปรากฏว่า แอร์พอร์ตลิงก์ขัดข้องจ้าาา คนต่อแถวยาวเป็นหางว่าว พอรถเสริมมาก็ไม่ได้ขึ้นเพราะเต็มจนแน่นไปหมด ขบวนที่สองมาก็ไม่ได้ขึ้นอีกเพราะคนล้นมาตั้งแต่สถานีบ้านทับช้าง สุดท้ายถึงที่ทำงาน 9.00 น. พอดิบพอดี เฮ้อออ