บทสนทนาอันเฝื่อนเฝือ                                  มิตรภาพคงไม่เหลือที่เผื่อแผ่

            จึงปลีกตัวเปิดกระเป๋าหงอยเหงาแท้                        ยังมีมิตร “เก่าแก่” ชุบชูใจ

            มิตรนี้เหมือนน้ำค้างรื่นชุ่มชื่นนัก                             ทุกถ้อยคำล้ำวรรคมอบรักให้

            มิตรนี้เหมือนสุคันธรสจรดแดนไกล                         แต่ละหน้าพาล่องไหลลูบไล้ลม

            กัลยาณมิตรนาม “ก้างปลา”                                      หากความฝันถูกทอนค่าข้าขื่นขม

            มหามิตร “ดาวเดียวดาย” ขายความตรม                  เศร้าซึมทึมระทมจมความทุกข์

            กอดตัวเองแล้วไม่เคยอุ่นเสียที                                 จึงขอกอด “มิตร” นี้ที่ปลอบปลุก

            มิตรที่ฉายแสงฉานทั่วย่านยุค                                  มิตรที่ฉุดให้ฉันลุกดูขอบฟ้า

            มิตรแท้มีแค่คุณ “ปราบดา หยุ่น”                               สัจธรรมอันเคยคุ้นคุณเคยว่า

            หาความหมายในถ้อยคำธรรมดา                             สร้างเรื่องราวขึ้นมาจากสุญญ

            ฉันอยู่เพื่อความฝันอันเพริศแพร้ว                            มีหนังสือคือ “มิตรแก้ว” ทุกขณะ

            ไปด้วยกันทุกที่มิมีละ                                                หอบ “มิ่งมิตร” รัตนระยะยาว

            มีมิตรเพียงหนึ่งพึงว่าดี                                             หากไม่มีวันใดใจเหน็บหนาว

            มิตรประโลมใจจินต์อันบิ่นร้าว                                  ด้วยเรื่องราวซาบซึ้งหนึ่งบรรทัด!