สามมีนาคมสองพันยี่สิบ
พลาดในสิ่งเดิมๆ
อยากทักไปให้มันจบๆ แต่แค่นี้เราก็แย่พอแล้ว
รออย่างไม่มีกำหนดการ
ปวดหัวและตาในระดับเก้า
ตู้ม
ในบางโอกาส ฉันพลาดมันไป
รอในสิ่งที่รู้ว่าไม่มีทางใด
ระเบิดเวลา
อยู่กับความว่างเปล่า
ลืมเธอลืม
เสียเวลากับสภาวะล่องลอยในอากาศของตัวเอง
เย็นไว้ก่อน เย็นและเย็นไว้ก่อน
ดนตรีไม่ใช่สิ่งที่สุนทรีตลอดเวลา
ดอกไม้ข้างในมันเหมือนทิ่มแทงปอดอยู่ตลอดเวลา
ภาระงานค้ำคอ
ไร้ซึ่งแก่นสาร
ทำตัวเอง
สีฟ้าอุ่นๆ
สับสน และ สับสน
บางทีฉันคิดว่า ไม่ต้องการมัน
ไม่เข้าใจกับสิ่งที่ทำอยู่
เป็นแบบไหนดี
พรุ่งนี้ต้องเร็วกว่านี้
ขอบคุณครับ.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in