เขาเหลือบมองตามเสียงกุกกักที่ประตูครัวด้านหลังร้าน เป็นเธอที่ไขกุญแจเข้ามาตามคาด

หลังจากการพูดคุยปรับความเข้าใจเมื่อคืนวาน ถึงจะยังมีบางสิ่งที่เขายังไม่เข้าใจ และคิ้วของเธอที่ยังขมวดอยู่เป็นระยะ แต่การที่เธอปิดร้านกลับบ้านไปโดยที่ไม่ได้ออกปากไล่เขาก็ถือเป็นสัญญาณที่ดีมิใช่หรือ

เธอหิ้วถุง soy milk ร้อนๆ เข้ามา ภาษาไทยว่าอะไรนะ น้ำ-เตา-.. อะไรสักอย่าง เขาเคยกินสมัยยังมีชีวิตอยู่เพียงไม่กี่ครั้ง ซึ่งความทรงจำสมัยนั้นก็เลือนรางไปตามกาลเวลา ยังมีถุงแป้งทอดอีกสองสามชิ้น จำชื่อไม่ได้เช่นกัน ปาทงโก้? ฟังดูคุ้นๆคล้ายชื่อตั๊กแตน นึกถึงแมลง เขาหวนนึกถึงวัยเด็ก

เขาชอบแมลงและสิ่งมีชีวิตต่างๆ ตั้งแต่เด็ก นั่งมองมดเดิน เล่นกับหนอน ไส้เดือน พาน้องๆบุกสำรวจพงหญ้าและสวนรกๆเป็นประจำ และอาจด้วยความเป็นพี่ใหญ่ที่มีอิทธิพลต่อการเลือกอาชีพ แต่หลังจากทำงานสอนหนังสือที่บ้านเกิดได้ระยะหนึ่ง จิตวิญญาณในตัวก็ร่ำร้องหาอะไรบางอย่าง พอดีกับที่เห็นประกาศรับสมัครงานครูโรงเรียนนานาชาติในประเทศที่ห่างไกลคนละซีกโลก เขารีบคว้าโอกาสทองนั้นไว้ ที่สุดแล้วจึงมาลงเอยที่นี่ ชีวิตในประเทศไทยที่ผ่านมาแม้จะสงบราบเรียบไปบ้างแต่ก็จัดว่าดี เด็กๆ ที่นี่ก็คล้ายกับที่นั่น ลักษณะงานที่คุ้นเคย เงินเดือนเหลือเก็บ เวลาว่างที่เหลือ เขาพยายามศึกษาภาษาไทย ผ่านไปสองสามปีก็ใช้การได้ดีพอควร เขาพอจำได้ว่าเคยพิมพ์ 555ตอบในกรุ๊ปแชทด้วยซ้ำ    

ชีวิตของเขาไม่มีอะไรโดดเด่น แม้การตายของเขาก็ยังราบเรียบลื่นไหล เมื่อเขามาถึงใหม่ๆ เขาเคยหวั่นใจว่าอาจจะได้เอาชีวิตมาทิ้งไว้กับท้องถนนเมืองไทย แต่ความเป็นจริงกลับไม่ใช่อะไรอย่างนั้นเลย คืนวันศุกร์ธรรมดาๆเขากลับห้องพักหลังดื่มสังสรรค์กับเพื่อนจนแทบหัวทิ่ม ทิ้งตัวคว่ำลงกับเตียง รอตื่นมาค่อยอาบน้ำ ผิดไปแค่เขาไม่ได้ตื่นมาในรูปแบบมีชีวิต กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็เห็นผู้คนมากมายรายล้อมร่างของตนเองในสภาพคว่ำเช่นนั้น ก่อนจะถูกนำออกจากห้องไป

สองสามวันแรกหลังความตาย เขารู้สึกคล้ายมีชีวิตอยู่แต่ไม่เป็นตัวของตัวเอง หนังสือพิมพ์ลงข่าวของเขาอยู่ในกรอบเล็กๆ เขามองผ่านเหมือนไม่ใช่เรื่องของตน เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับคนแข็งแรงอย่างเขาได้อย่างไร เขาหวังว่าจะเรื่องนี้เป็นฝันร้ายในคืนที่มึนเมา แต่เขาก็ไม่ตื่นเสียที เขาโกรธเคืองกับทุกสิ่ง โกรธอากาศร้อนอ้าวเหนียวเหนอะ โกรธฝนที่ตกไม่หยุดหย่อน โกรธตนเองที่เลือกมาอยู่ที่ห่างไกลบ้าน โกรธที่ใช้ชีวิตยังไม่คุ้มค่า โกรธที่จะไม่ได้กลับไปบ้านเกิดอีกครั้ง ขอเพียงได้กลับไป แม้ชีวิตจะราบเรียบเป็นเส้นตรงเหมือนกราฟชีพจรของเขาก็ยอม แต่ก็ทำไม่ได้อีกแล้ว เขาหดหู่ซึมเซาอยู่เป็นเดือนกว่าจะเริ่มทำใจยอมรับได้และใช้ชีวิตในโลกหลังความตายอีกครั้ง ได้พบปะวิญญาณอื่นๆและค้นพบว่านอกจากการไม่มีลมหายใจแล้ว โลกนี้ก็ไม่ได้แตกต่างจากโลกของผู้มีชีวิตมากนัก

มัวแต่รำลึกความหลัง รู้สึกตัวอีกครั้งหญิงสาวตรงหน้าก็จัดการกับอาหารตรงหน้าหมดไปเรียบร้อยแล้วและกำลังมองเขาอยู่อย่างเงียบๆ

“ฉันลองคิดดูแล้ว” เธอบอก เขารู้สึกราวกับกำลังกลั้นลมหายใจ“คุณจะอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่ห้ามรบกวนงานของฉัน”