“โชคดีนะ” ทั้งเธอและนัทพูดออกมาพร้อมๆ กันเมื่อร่างของเขากำลังจะหายลับตาไป นัทหันมาหาเธอเมื่อเขาพ้นประตูร้านไปแล้ว“จบไปอีกเรื่องแล้วสิ” นัทพูด เธอส่งเสียงอืมเบาๆ

“กะทันหันอยู่เหมือนกันแฮะ คงอีกซักพักใหญ่ๆ กว่าจะชินล่ะนะ”เธอพูด มือเขี่ยตุ๊กตาปลาทูเล่น หลังจากเจ้าอ้วนจากไป เธอเอาอดีตตุ๊กตาตัวโปรดของมันไปซัก ยึดกลับมาเป็นของตัวเองอีกครั้ง นัทลูบหลังของเธอเบาๆก่อนจะพูด “ที่จริง ก็พอจะรู้สึกมาซักพักแล้วล่ะ”

เธอหันไปมองเพื่อน นัทพูดต่อ “จะว่าไปก็ตั้งแต่ช่วงก่อนปีใหม่แล้ว ตอนที่ป้าของแกมา..” นัทหยุด เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้บอกเพื่อนเรื่องนี้ เพื่อนของเธอตั้งคำถามด้วยสายตาอีกครั้ง “โทษทีที่ไม่ได้บอก เขาเป็นคนเจอน่ะ ช่วงนั้นเห็นแกดูไม่ค่อยโอเค เลยคิดกันว่าไว้บอกทีหลังน่าจะดีกว่า”

เธอนิ่งไป นึกถึงตอนที่เจอโกครั้งสุดท้าย และสิ่งที่เขาเคยพูดกับเธอ“เขาเคยบอกฉันว่า บางทีโกก็คงอยากขอโทษฉันเหมือนกัน” เธอพูด“คงเป็นเพราะสองคนนั้นคงได้คุยกันสินะ” เธอยิ้มบางเบา “จะว่าโชคดีดีมั้ยนะ”

“ก็น่าจะ แต่ต่อไปนี้ก็เป็นเรื่องของคนที่ยังอยู่แล้วล่ะ”  เพื่อนของเธอตอบ “การที่มีคนรักไปจนวันตายเป็นความโชคดีนะ แต่หลังจากนั้นแล้ว ก็อย่าให้ความรักผูกมัดเขาไว้เลย” เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจดี “ป้าเขาปล่อยวางได้แล้วล่ะ”

หลังจากนั้น ต่างคนต่างช่วยกันเตรียมปิดร้านท่ามกลางความเงียบ เธอตัดสินใจหยิบตุ๊กตาปลาทูตัวนั้นวางไว้ที่มุมโปรดของเจ้าอ้วน ส่วนนัทเลื่อนเก้าอี้ออกวางเรียงต่อกันสามตัวตามที่เคยเห็นจนชินตาในตอนเช้า ทั้งคู่ถอยออกมามองผลงานอย่างเงียบๆ

ถึงแม้จะหวังให้เขาและเจ้าอ้วนกลับไปยังโลกของตนเองได้ แต่การทำอะไรเพื่อระลึกถึง ก็คงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง

เธอลงกลอนปิดประตูร้าน ก่อนจะล่ำลาเพื่อนแยกย้ายกันกลับบ้านของตน

.....

เขาก้าวเดินท่ามกลางหมอกหนาทึบเจ้าแมวอ้วนสามสีที่กลับร่างเป็นแมวอีกครั้งกำลังเดินอยู่ข้างๆ เห็นแสงเรืองรองท่ามกลางความขมุกขมัวอยู่ที่ปลายทางเบื้องหน้าอีกไม่ไกลในขณะนั้น เขารู้สึกถึงความสั่นไหวเบาๆของทางเดิน มองไปด้านข้างจึงเห็นว่าเป็นร้านที่ตนจากมา รวมถึงเจ้าของร้านทั้งสองคน เขาและเจ้าแมวหยุดชะงักมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด จนกระทั่งทั้งคู่ออกจากร้านไป เขาและนางแมวยืนนิ่งรับรู้ถึงความรู้สึกทั้งหมดที่ทั้งคู่ส่งมาให้ เก็บทุกอย่างไว้ในความทรงจำ ก่อนที่ภาพดังกล่าวจะเลือนหายไปกลายเป็นหมอกมืดมัวอีกครั้งเขาและเจ้าแมวจึงออกเดินต่อไป ระหว่างทางเขานึกถึงกลอนอีกบทจากหนังสือที่ลุงของเขาให้มา

   There rolls the deep where grew the tree.

O earth, what changes hast thou seen!

There where the long street roars, hath been

The stillness of the central sea.

  The hills are shadows, and they flow

From form to form, and nothing stands;

They melt like mist, the solid lands,

Like clouds they shape themselves and go.

  But in my spirit will I dwell,

And dream my dream, and hold it true;

For tho' my lips may breathe adieu,

I cannot think the thing farewell.

(from In memoriam A.H.H-Canto 123 by Alfred, Lord Tennyson)