วันนี้วันจันทร์ เป็นดังที่ได้ยินจากรายงานข่าวพยากรณ์อากาศตอนเช้าว่าวันนี้ฟ้าจะโปร่ง แดดดีแต่ก็จะยังเย็นสบายและอาจจะรู้สึกหนาวได้เพราะมีลมพัดตลอดวัน…

ภายในบ้านหลังใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยแมกไม้ใหญ่นานาพันธุ์หลังนี้ยังคงมีบรรยากาศที่สงบเงียบเช่นเคย แม้ว่าฝนจะตก แดดจะออก หรือพายุจะกระหน่ำมาแค่ไหนก็ไม่มีการพูดคุยอย่างออกรสหรืองานเลี้ยงสังสรรค์ใดๆ ที่นี่มาเป็นเวลาหลายปีแล้ว
ในเรือนกระจกเก่าที่ถูกดัดแปลงไว้เป็นมุมพักผ่อนสบายๆ มีแสงสว่างสาดส่องเต็มที่ เจ้าของอาณาเขตกว้างใหญ่หลังรั้วอิฐสีแสดนี้นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้หวายตัวโต ตรงหน้ามีชุดกาและถ้วยน้ำชาแบบอังกฤษวางอยู่โต๊ะตัวเตี้ย ในมือที่ขาวจนแทบซีดเช่นเดียวกับผิวบริเวณอื่นของร่างกายนั้นมีหนังสือนิยายเรื่องเก่าแก่ที่แม้จะอ่านมากี่ครั้งแล้วก็ยังสนุกอยู่ดีถูกเปิดอ่านอยู่ 
ทุกอย่างเงียบสงบราวกับกาลเวลาได้หยุดนิ่งเอาไว้ตรงนั้นและอาจเป็นเช่นเดียวกับความสุขอย่างไร้เงื่อนไขในชีวิตของเจ้าตัวด้วยที่ได้หยุดนิ่งไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว

เส้นผมสีดำที่เห็นในร่มนั้นเปลี่ยนสีไปเล็กน้อยเมื่อต้องแดด ความยาวที่เพิ่มมากขึ้นหลังจากไม่ได้ตัดมานับเดือนนั้นสร้างความรำคาญกับเจ้าของที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ไม่น้อยทว่าแทนที่จะบ่นออกไปกลับไม่ส่งเสียงแล้วก็ใช้ปลายนิ้วเกี่ยวปอยผมยาวระเกะระกะพวงแก้มนั้นเอาไว้กับใบหู เปลือกตาที่ช้ำไปเล็กน้อยเพราะเมื่อคืนนี้นอนน้อยกว่าทุกคืนหลุบต่ำมองตัวหนังสือแต่ละบรรทัด ขนตายาวเป็นแพหนาชี้ลงต่ำด้วยเช่นกัน จากสันจมูกโด่งนั้นจากต้นจรดปลายกอปรกับริมฝีปากที่อวบอิ่มคล้ายว่าทั้งกลีบบนและล่างนั้นจะประกอบไปด้วยรูปคล้ายครึ่งวงกลมมาประกบกันมีสีแดงเช่นเดียวกับลายดอกกุหลาบบนชุดน้ำชาที่ใช้วันนี้แล้วยิ่งทำให้เจ้าของบ้านผู้รักสงบคนนี้น่ามอง... 

‘เขา’ เหมือนภาพวาดจากจิตรกรเอก บางคนยังพูดว่างดงามจนไม่น่าจะเกิดจากมนุษย์เดินดินทั่วไปและเมื่อใครต่อใครได้เห็นดวงตาสีเหลือบเทาคู่นั้นแล้วต่างจะยิ่งทึ่งในความลงตัวกันอย่างดีของความแตกต่างทางสายเลือดจากสองซีกโลกนั้นไปตามๆ กัน

ร่างกายที่งดงามเกินไปจนทำให้ผู้คนนอกรั้วอิฐแดงกลัวและพากันพูดกันไปว่าเป็นเหมือนภูตผีปีศาจมากกว่าจะเป็นคนมีชีวิตจริงๆ นั้นมีอายุสี่สิบปีเต็มแล้วเมื่อสัปดาห์ก่อน 
ไม่มีการเป่าเค้ก ไม่มีเพลงวันเกิด ไม่มีเสียงปรบมือหรือของขวัญชิ้นใหญ่จากใคร…

ที่นี่ยังคงเงียบ สงบ และไม่มีความทุกข์ร้อนใดๆ เกิดขึ้นเหมือนกับวันอื่นๆ ที่ผ่านมา


“ได้เวลาอาหารกลางวันแล้วครับคุณท่าน”

พอชายหนุ่มในชุดสีดำตลอดตัวที่ทำหน้าที่เป็นพ่อบ้านพูดจบ เจ้าของบ้านท่าทางเยือกเย็นคนนั้นก็ปิดหนังสือแล้วลุกขึ้นยืนอย่างไม่อิดออด  เมื่อยืนเต็มความสูงอย่างนี้แล้วจะได้เห็นความผอมบางแต่สะโอดสะองจนเกินที่จะเป็นรูปร่างของเพศชายอย่างเต็มตา เสื้อไหมพรมตัวยาวที่เจ้าตัวสวมทับเสื้อเชิ๊ตในวันนี้มีสีครีมและชายยาวๆ นั้นปลิวไสวไปตามลมเมื่อเจ้าตัวก้าวเดินไปตามพื้นหินที่ปูเป็นทางยาวออกจากเรือนกระจกผ่านทิวต้นไม้ไปยังตัวบ้านหลังใหญ่

“วันนี้มีอะไรขึ้นโต๊ะบ้าง ชางมิน?”

“จานหลักคือปลานึ่งกับเต้าหู้ครับ”

“ฟังดูน่าอร่อยนะ รสชาติก็คงดีเหมือนเดิมด้วย”

“ขอบคุณครับ”








“มันก็น่าสนใจอยู่หรอกนะ แต่แค่คิดก็รู้อยู่แล้วว่าจะแห้ว”

“ไม่ลองจะรู้เหรอครับพีดี”

หนุ่มร่างผอมบอกกับอีกคนที่เข้ามาแออัดอยู่ในห้องตัดต่อที่เป็นไม่ต่างกับห้องนอนไปแล้วตั้งแต่ทำงานนี้  ชีวิตการทำงานเป็นหนึ่งในสมาชิกทีมผลิตสารคดีประเทืองปัญญาไม่ได้ทำให้คุณภาพชีวิตดีขึ้นเท่าไหร่ เรตติ้งรายการแบบนี้ไม่เคยสู้พวกวาไรตี้ได้สักครั้ง ก็แค่ก้มหน้าก้มตาทำไปวันๆ เท่านั้น…

ช่วงนี้ใกล้ถึงวันรำลึกเหตุการณ์ตั้งแต่แบ่งแยกประเทศเป็นเหนือกับใต้เต็มที บรรดาผู้ผลิตสารคดีประเทืองปัญญาของแต่ละช่องก็มักจะนำเสนอเรื่องราวคล้ายๆ กัน อยู่ที่ว่าใครจะนำเสนอเนื้อหาชวนให้คนดูสนใจมากกว่าช่องอื่นๆ และนั่นแหละที่เป็นเหมือนมาตรวัดศักดิ์ศรีของทีมสารคดีไม่มีผิด

“แกยังจะกล้าลองอีกเรอะ!! เวลาผ่านมาตั้งกี่ปียังไม่เคยมีใครเห็นเขาออกมาจากบ้านด้วยซ้ำ แล้วคิดจะเข้าไปสัมภาษณ์ถึงในบ้านน่ะเหรอ ไม่มีทาง”

“แต่ถ้าเราทำได้ ทีมเรามีหวังได้หน้ากันเต็มๆ เลยนะครับ! เขาดูลึกลับแถมเรื่องของเขาน่าฟังแค่ไหนพีดีก็รู้ ลองคิดดูสิครับ...ถ้าแค่เราได้ภาพและเสียงของของคิมแจจุงมาออกอากาศสักสี่ห้านาที เรตติ้งต้องพุ่งกระฉูดกว่าของใครแน่ๆ”

“แต่เขาไม่เคยยอมมาเจอใครทั้งนั้น ขนาดปีนั้นท่านประธานาธิบดีเชิญไปทำเนียบก็ยังปฏิเสธเลย แล้วแกคิดว่าพวกเราเป็นใคร สำคัญแค่ไหนกันวะ”

“แต่นั่นมันก็หลายปีมาแล้วนะ อีกอย่างเราก็ไม่ต้องเชิญเขาสิครับ ไปหาเขาถึงที่เลย ผมรู้มาว่าที่เขาไม่ยอมออกจากบ้านมาเป็นสิบปีแล้วก็เพราะเขากลัวว่าจะถูกฆ่าเหมือนพ่อแม่ของเขา...ตอนนี้นับๆ ไปเขาก็อาจจะอายุเข้าเลขสี่ได้แล้ว ไม่แน่อาจจะใจอ่อนบ้างแล้วก็ได้”

“งั้นนายติดต่อเขาสิ”

“หึ ไม่เอาอ่ะ”

“ข้าวมาแล้วครับลูกพี่!!”

หลังจากมองหน้าสลับกันไปมาแล้วก็ปล่อยความเงียบก็เข้าปกคลุมไปครู่หนึ่ง บุคคลที่สามก็ส่งเสียงนำมาก่อนตัวและอาหารกลางวันที่ถูกฝากซื้อจนพะรุงพะรังเต็มสองมือตามประสา ‘เด็กใหม่’ ของทีมก็ปรากฏตัวได้อย่างถูกที่ถูกเวลาดีกว่าใคร

“มองหน้าผมทำไมกันครับ”

“มานี่สิ นั่งก่อน...แดดแรงอย่างวันนี้อุตส่าห์ไปต่อคิวซื้อของอร่อยมาให้คงจะลำบากน่าดูใช่ไหมล่ะ”

เขาถูกเอาอกเอาใจปลอมๆ จนผิดสังเกต แต่ถึงหน้าจะบอกว่าไม่ไว้ใจอีกสองคนในห้องนี้สักเท่าไหร่แต่ก็ยอมนั่งลงตามคำชักชวนอยู่ดี

“จะใช้ให้ผมทำอะไรพูดมาเลยดีกว่า”

“โธ่!!”

“ทำไมถึงมองโลกในแง่ร้ายแบบนั้นล่ะ ไม่ได้จะใช้สุ่มสี่สุ่มห้าซะหน่อย...แต่มันเกี่ยวกับสารคดีของทีมเราต่างหาก”

“ถึงจะมาใหม่แต่นายเป็นสมาชิกทีมเรา ก็ต้องแจกงานให้เท่าๆ กันไม่ใช่หรือไง...นี่คิดว่าพวกพี่จะใจร้ายใช้ให้นายไปซื้อเสบียงอย่างเดียวทุกวันเลยได้ยังไงกันยุนโฮน้องรัก”

“เกี่ยวกับงานเหรอครับ”

“ช่าย…”

“ว่ามาครับ”

“นายรู้จักบ้านผีสิงที่ยงอินไหม”

เขาส่ายหน้าพรืด ไม่ใช่คนกลัวผี แต่ก็ไม่ได้อยากพิสูจน์อะไร

“อา...งั้นลองไปดูสักครั้ง บ้านหลังใหญ่อยู่ตรงตีนเขา รั้วทำจากอิฐแดงสูงท่วมหัว หลังนั่นแหละ…”

“ผมไม่เข้าใจที่พวกพี่พูด”

“เอาน่า ฉันมีคนอยากจะให้นายไปคุยกับเขาเพื่อขอสัมภาษณ์และไม่ใช่ผีหรอก ไม่ต้องห่วง”

“แล้วทำไมเรียกบ้านผีสิงล่ะครับ”

“ก็เขาอยู่กันเงียบๆ เงี้ยบ เงียบ จนเหมือนไม่มีคนอยู่เลยน่ะสิ”

“ไม่ใช่ว่าเป็นผีจริงๆ แล้วหาเรื่องรับน้องผมหรอกนะ”

“ไม่หรอก นายลองเซิร์ชหาชื่อ  ‘คิมแจจุง’ ดูก็แล้วกัน ฉันให้เวลาเตรียมตัวอีกสองวันแล้วค่อยไปที่บ้านเขา โอเคไหม”

ชายหนุ่มยังไม่กล้าไว้ใจรุ่นพี่สักเท่าไหร่ เขายังคงมีท่าทีลังเลแต่พอตกปากรับคำทำหน้าที่ไปแล้วก็ไม่ได้รู้สึกเสียเปรียบอะไรเท่าไหร่แต่กลับคิดว่าได้ทำงานแบบนี้จะได้สมกับเป็นทีมโปรดักชั่นหน่อย ดีกว่าที่วิ่งซื้ออาหารกลางวันมาส่งที่ออฟฟิศแบบที่ทำมาตลอดสองเดือนตั้งแต่เข้าทำงานไม่รู้เท่าไหร่

“ก็ได้ครับ”









“เขาจะขอสัมภาษณ์ฉันหรือ”

“ครับ แต่ผมปฏิเสธให้คุณท่านแล้ว ไม่ต้องห่วงครับ”

“อืม ก็ดี…”

“แต่ดูเหมือนว่าวันนี้เขาก็ยังมาตื๊ออยู่นะครับ”

หนังสือเล่มเดิมถูกปิดลงอีกครั้งก่อนที่เจ้าของบ้านผีสิงที่ว่าจะมองหน้าพ่อบ้านที่อยู่ด้วยกันมานานอย่างไม่เข้าใจ

“ตื๊อ?”

“ครับ ยังอยู่ที่หน้าบ้านครับ เขาบอกว่าอยากพบคุณท่านให้ได้...อย่างน้อยก็อยากให้ลองฟังหัวข้อของเขาก่อนก็ยังดี”

“แล้วเขาว่าหัวข้ออะไรกันล่ะ”

“ไม่แน่ใจครับ ผมเองก็ไม่ได้ตั้งใจฟัง...”

“เธอลองไปถามเขาซิว่าหัวข้ออะไร”

“แต่…”

“ไม่ต้องห่วงหรอกชางมิน ฉันให้ไปถามก็เพราะว่าอยากรู้ก็เท่านั้น”

“ครับ คุณท่าน”

พ่อบ้านออกไปตามคำสั่ง ก่อนที่บริเวณห้องนั่งเล่นจะเหลือเพียงเจ้าของบ้านอยู่ตามลำพังเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าแม้เนื้อหาในหนังสือจะกำลังน่าติดตามแค่ไหนเจ้าตัวก็เลือกที่จะวางมันลงแล้วหันไปสนใจกับรีโมททีวีที่ลำพังตัวเองก็ไม่ค่อยได้ใช้สอยมากสักเท่าไหร่ขึ้นมาแทน

บ้านหลังใหญ่มีคนอยู่กันน้อยนิดแบบนี้จำเป็นต้องมีตัวช่วยอย่างกล้องวงจรปิดเอาไว้รักษาความปลอดภัย...เพราะพ่อบ้านคนสนิทโน้มน้าวแบบนี้ก็เลยยอมให้จัดการเรื่องกล้องวงจรปิดที่มีอยู่เต็มบ้านได้ตามที่เขาว่าเหมาะสม แม้ว่าจะรู้สึกเหมือนถูกจ้องอยู่ตลอดเวลาก็ตาม
แต่วันนี้ดูเหมือนว่าอุปกรณ์ทันสมัยพวกนี้จะมีประโยชน์ขึ้นมาอีกนิดหน่อยหลังจากที่นึกอยากจะเห็นหน้าใครก็ตามที่อุตส่าห์มาเคาะประตูพูดเรื่องขอสัมภาษณ์หรืออะไรพรรค์นี้เป็นครั้งที่ร้อยได้แล้ว

แต่เมื่อบนทีวีจอใหญ่ปรากฏภาพจากกล้องบริเวณหน้าบ้านเจ้าตัวก็ทำรอยยิ้มหายไปโดยไม่ทันรู้ตัว พร้อมกับเรี่ยวแรงที่อ่อนล้าลงไปในเวลาไล่เลี่ยกันจนทำรีโมทในมือหล่นลงกับพื้นพรมตรงนั้นไปทั้งที่สายตายังคงจดจ้องอยู่แต่หน้าจออย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“คุณท่านครับ! คุณท่าน! เป็นอะไรไปครับ รู้สึกไม่สบายตรงไหนครับ!!”

“จุนซู…”

“ครับ! เจ็บตรงไหนครับคุณท่าน”

ใบหน้างดงามนั้นหันมาทางพ่อบ้านหมายเลขสองที่รุดเข้ามาช่วยประคองให้นั่งลงกับโซฟานุ่มดีๆ ก่อนจะเอ่ยโดยเสียงที่ดูจะแหบแห้งไปผิดถนัด ในขณะเดียวกันนั้นปลายนิ้วก็ชี้ตรงไปยังจอโทรทัศน์ข้างหน้า

“เชิญเขามาพบฉันที่เรือนกระจก”

“ว่ายังไงนะครับคุณท่าน”

“เขา...เขาดูเหมือนคนที่ฉันเคยรู้จัก…”