คำนำสำนักพิมพ์
ยอมรับกันเถอะว่า เรา (หรือเพื่อนของเราบางคน) เป็นคนประเภทที่เห็นใคร ‘กินเอ็มเคคนเดียว’ แล้วเป็นต้องรีบสะกิดให้เพื่อนหรือแฟนที่มาด้วยมองด้วยสายตาประหลาด
หรือกิจกรรมด้านความบันเทิงทั้งหลายที่ดูแล้วจะออกแบบมาเพื่อรองรับคนที่มาเป็นกลุ่มเป็นคู่ เช่น ดูหนัง ไปสวนน้ำ ร้องคาราโอเกะ กินบุฟเฟ่ต์ หรือกระทั่งที่สาธารณะซึ่งไม่มีกฎเกณฑ์ระบุเอาไว้ว่าจะต้องมาเป็นกลุ่มอย่างทะเล แต่เวลาเห็นใครมาคนเดียวเป็นต้องเหงาแทนทุกที
ทั้งที่เขาหรือเธออาจจะไม่ได้กำลังเหงาก็ได้...
แล้วเมื่อลองคิดดูให้ดี ถึงจะมาคนเดียวก็ไม่เห็นจะผิดอะไรนี่นา... แต่อะไรเราถึงคิดอย่างนั้น เพราะอะไร?
อาจเพราะอยู่ในสังคมที่ให้ค่าแก่การรวมหมู่เป็นพิเศษตั้งแต่ยังเด็ก หรือเราเป็นผลลัพธ์ของความไม่มั่นใจ ไม่กล้าตัดสินใจอะไรด้วยตัวเอง ถึงจะต้องขลุกอยู่กับกลุ่มเพื่อน ครอบครัว หรือใครก็ตามที่พอจะช่วยคิดและเป็นคนที่สามารถรองรับความเจ็บปวดจากความผิดพลาดนั้นไปพร้อมกันได้ด้วย ก็สุดจะคาดเดา
แต่ลองโยนคำถามในทางกลับกัน ทำไมเราต้องอยู่กันเป็นคู่เสมอล่ะ?
เออ...
หนังสือของ คันฉัตร รังษีกาญจน์ส่อง แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นมาแล้วหลายอย่าง ทั้งนักวิจารณ์ นักเดินทาง อาจารย์ นักสังเกตที่เก็บเอาเรื่องราวในยุคสมัยของตัวเองในเรื่องต่างๆ มาเล่าต่อได้อย่างออกรส ไม่ว่าจะเป็นหนังสือ หรือสเตตัสเฟซบุ๊คที่อัพเดตขึ้นมาเมื่อไหร่รับรองว่าได้ฮาปนจุกสนุกสนาน
แต่หลายคนไม่รู้ว่า ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม คันฉัตรยังเป็นนักอยู่คนเดียว
เขาเป็นลูกคนเดียวของบ้าน เด็กชายผู้ชินชากับการเล่นคนเดียวตั้งแต่ยังเล็ก กินเอ็มเคคนเดียวน่ะเหรอ—เด็กๆ, ดูหนังคนเดียว—ไม่กี่ปีก่อนจัดไปหนึ่งร้อยห้าสิบกว่าเรื่อง, เรียนคนเดียว—จบเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง, เที่ยวต่างประเทศคนเดียว—เขียนเป็นหนังสือเล่มหนาๆ ออกมาตั้งหลายเล่ม
แน่นอน, ประสบการณ์ สามสิบเอ็ดปีชีวิตเดี่ยวๆ ของเขา มีหรือจะนำมาเล่าต่อไม่ได้
สำหรับคนที่เติบโตมาในกลุ่มเพื่อน—ในสังคมที่คิดว่าคนอยู่คนเดียวเท่ากับคนเหงา การไปไหนมาไหนลำพังเท่ากับไม่มีเพื่อนหรือเป็นคนที่เว้าแหว่ง เราอาจจะต้องลองตั้งคำถามเสียใหม่ว่าพวกเขารู้สึกอย่างนั้นจริงไหม มีเหตุผลอื่นที่เราคิดไม่ถึงหรือเปล่า
เมื่อเราก็ต่างรู้ว่าไม่มีใครเป็นศูนย์กลางของจักรวาลได้ แทนที่จะอยู่ในความเชื่อเดิมๆ ตามประสาดาวที่มีดวงอื่นโคจรอยู่ใกล้ๆ รวมหมู่กันเป็นกาแล็กซี ลองหันไปดูดาวเคราะห์ที่ลอยเวิ้งว้างดูบ้าง เพราะอาจมีความสวยงามที่ต่างออกไป—แน่นอน ความห่วยแตกก็เช่นกัน
สุดท้าย สำหรับคนที่อยู่เดี่ยวๆ มาจนจัดเจน—หนังสือเล่มนี้อาจทำให้คุณกินเอ็มเคได้สบายใจขึ้น เพราะอย่างน้อยๆ คุณก็ไม่ได้อยู่คนเดียวตามลำพัง ยังมีคันฉัตรอีกคน!
สำนักพิมพ์แซลมอน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in