หล่อนสนใจอยากเขียนถึงโรคอารมณ์สองขั้วแต่ไม่รู้ว่าควรเริ่มต้นจากอะไร ดังนั้นพอรู้จากเพื่อนนักเขียนรุ่นพี่ว่ามี ‘คนหนึ่ง’ น่าสนใจและอาจให้ข้อมูลกับหล่อนได้ หล่อนจึงไม่รอช้าที่จะติดต่อผ่านช่องแชทของเฟซบุ๊คไปอย่างกระตือรือร้น

แต่จนแล้วจนรอดการติดต่อกับคนแปลกหน้าก็ไม่เคยเป็นเรื่องง่ายสำหรับหล่อน หลังพิมพ์และลบทิ้งอยู่หลายครั้งในกล่องข้อความส่วนตัวของเธอคนนั้น หล่อนก็พบว่าการติดต่อผ่านแชทแบบเรียลไทม์กดดันเกินไป ดังนั้นแท็ปใหม่ในคอมพิวเตอร์จึงถูกเปิดขึ้นเพื่อให้หล่อนล็อคอินเข้าอีเมลล์ของตัวเอง

‘สวัสดีค่ะ ติดต่อมาจากเพ..’

หล่อนลบสิ่งที่พิมพ์ไว้ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างงุ่นง่านแล้วมุ่งหน้าไปที่ครัว ชาเอิร์ลเกรย์ใส่นมจืดกลิ่นหอมอ่อนจางที่หล่อนเพิ่งชงช่วยให้จิตใจสงบลง หล่อนจึงหย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้และเริ่มต้นพิมพ์ข้อความในหัวอีกครั้ง

‘ขอโทษที่ต้องส่งอีเมลล์มารบกวนคุณนะคะ’

อีเมลล์เริ่มต้นแบบนั้น(ซึ่งหล่อนคิดว่ามันดีที่สุดแล้วในขณะที่พิมพ์) เสียงนิ้วสัมผัสกับแป้นพิมพ์ดังต่อเนื่องกล่อมห้องทำงานคับแคบอยู่ระยะหนึ่ง มันหยุดลงเมื่อหล่อนเลื่อนมือขวาอันเปียกชื้นไปที่เม้าส์เพื่อกดส่งข้อความทั้งหมดภายในคลิ้กเดียว

Your message has been sent!

ข้อความแจ้งเตือนที่เด้งขึ้นมาทำเอาหัวใจหล่อนเต้นโครมคราม รวมถึงรู้สึกโง่งมขึ้นมาอีกระลอก