"มานี่..." ไม่ว่าเปล่า มาเลฟิเซนส์ก้าวเข้าไปประชิดตัวคนตรงหน้า อิงกริธถึงกับลมหายใจขาดช่วงเมื่อมือเรียวเกาะกุมเอวบางของตนแล้วดึงร่างเข้ามาประชิดตัวของนาง ลมหายใจร้อนรินรดต้นคอของร่างเล็กทำให้อิงกริธขนลุกชัน

"หากมันใส่และถอดยากนัก ทำไมเจ้ายังสวมใส่อะไรแบบนี้อยู่อีก?" มาเลฟิเซนส์ถามออกไป ในขณะที่มือเรียวพยายามแกะปมเชือกที่ดูเหมือนจะรัดแน่นไปมากกว่าเดิม

"มันเป็นสมัยนิยม เจ้ามิอาจเข้าใจได้หรอกเพราะเจ้ามิได้ต้องพบปะกับบรรดาราชนิกูลต่างเมืองเช่นข้า ป...ปกติแล้วข้าไม่เคยทำอะไรแบบนี้เอง ตั้งแต่ครั้นยังเป็นเด็ก นางกำนัลเป็นฝ่ายจัดการให้เสม-" ร่างเล็กถูกกระตุกไปด้านหลังตามแรงดึงของปีศาจสาว นางเซถลาไปซบกับร่างสูงของศัตรู มือเล็กเกาะกุมแขนแข็งแรงของอีกฝ่ายไว้เพื่อประคองตัว นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองใกล้ชิดกันที่สุดนับตั้งแต่พบหน้ากันมา

"นางกำนัลของเจ้าไปเรียนวิชามัดปมมาจากที่ใดกัน..." มันหาใช่คำถามไม่ แต่เป็นเพียงคำบ่นด้วยความขุ่นเคืองใจ เพราะนางพยายามแก้ปมแล้วหากแต่ไม่สำเร็จดั่งที่ใจหวัง

หลังจากที่พยายามอยู่หลายนาที ปมวิเศษ(?)ก็ถูกแก้ออก มาเลฟิเซนส์ส่งเสียงในลำคอด้วยความดีใจแต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนก็มีเวทมนต์แต่มิได้ใช้มันกับปมเมื่อครู่

"ข...ขอบใจ" ราชินีสาวยกมือขึ้นหอบชุดของตนไว้เมื่อมันมีท่าทีจะเลื่อนหลุดออกจากร่างกาย มาเลฟิเซนส์ค่อยๆคลายเชือกออกทีละช่อง อาภรณ์คล้อยหย่อนเปิดเผยแผ่นหลังขาวเนียนให้ปรากฏแก่สายตาของเฟย์สาว แม้จะปฏิเสธเพียงใด แต่ผิวขาวเนียนของร่างเล็กตรงหน้านั้นน่าสัมผัสเสียเหลือเกิน

พลันสายตาของมาเลฟิเซนส์เหลือบไปมองแผ่นหลังตรงหัวไหล่ด้านขวาที่ซึ่งไร้ปราการปกปิดใดๆ ผิวขาวเนียนนั้นมีร่องรอยของบาดแผลเป็นทางยาวตั้งแต่หัวไหล่ไปจนถึงกลางซี่โครง ความรู้สึกใคร่รู้ทำให้นางเอื้อมมือไปสัมผัสแผลปูดนูนนั้นอย่างลืมตัว

ทันทีที่ปลายนิ้วเรียวของร่างสูงสัมผัสลงบนแผ่นหลัง ราชินีสาวสะดุ้งเฮือกก่อนจะผละออกจากสัมผัสนั้น นางลุกลี้ลุกลนไล่กวดอีกฝ่ายให้ออกจากห้องไปในทันที

'ข้าขอโทษ' เป็นคำที่มาเลฟิเซนส์มิได้เอ่ยออกไป เพราะนางถูกเจ้าของห้องผลักไสออกมาเสียก่อน

ร่างสูงก้าวเดินด้วยใจที่เหม่อลอยไปยังลานกลาง ทิ้งตัวนั่งลงบนบัลลังก์ไม้ที่ซึ่งออโรร่าเคยนั่งอยู่บ่อยๆ จิิตใจล่องลอยไปยังบาดแผลบนแผ่นหลังของราชินีสาว

คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวราวกับดอกเห็ดและแต่ละข้อก็คงไม่ได้รับคำตอบจากอาคันตุกะของนางเป็นแน่ มาเลฟิเซนส์รู้ดีว่าอิงกริธย่อมไม่ปริปากถึงเรื่องส่วนตัวเช่นนั้น

ในขณะที่กำลังถกเถียงกับตนเองว่าควรรอให้ราชินีอิงกริธอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก่อนหรือจะบินกลับรังนอนของตนเองก่อนดี ร่างบางในชุดใหม่ก็ย่างกรายออกมาจากห้องนอน ผมบลอนด์ยาวถูกรวบขึ้นอย่างลวกๆ ปักไว้ด้วยปิ่นทองเพียงอันเดียว ใบหน้าไร้การแต่งแต้มใดๆ แต่ก็มิได้ทำให้ความโสภานั้นลดน้อยลง

มาเลฟิเซนส์พบว่าตนเองมิอาจละสายตาไปจากร่างอรชรที่กำลังเดินตรงมาหาตนได้เลย

"นั่นเจ้าจะไปไหน?" ราชินีสาวเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายผุดลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าจะเดินจากไป

"กลับรังนอน" นางตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ผิดกับหัวใจที่สั่นไหวอยู่ในทรวงอก ณ ขณะนี้

"เจ้ามิได้นอนที่นี่หรอกหรือ?"

"เจ้าเห็นเตียงนอนสองหลังหรืออย่างไร?" มาเลฟิเซนส์ยอกย้อน

อิงกริธไม่ตอบโต้อันใดเพียงแต่กระชับผ้าคลุมไหล่สีเดียวกับชุดพลางหย่อนตัวนั่งลงข้างๆบังลังก์ใหญ่ของมาเลฟิเซนส์ อากาศรอบๆกายนั้นเย็นลงอย่างผิดปกติ คงเพราะที่นี่เป็นป่า มีแต่ต้นไม้ อากาศจึงเย็นยะเยือกเช่นนี้

"ข้า...ข้านึกว่าเจ้าจะนอนด้วยกัน"

"ร่วมหลับนอนกับเจ้าน่ะหรือ?" เจ้าถิ่นเย้าแหย่

"ข้ามิได้หมายความแบบนั้น!"

มาเลฟิเซนส์หัวเราะน้อยๆอย่างชอบใจ

"เจ้าจะให้ข้านอนที่นี่คนเดียวงั้นหรือ?"

"ใช่"

"แต่ข้าเพิ่งมาที่นี่ แล้วที่นี่ก็ไม่ปลอดภัย ห้องนอนไม่มีกลอน เกิดมีสัตว์ร้ายเข้าเข้ามาทำอันตรายข้าจะทำเช่นไร?"

"ที่เมืองมัวร์แห่งนี้มิได้มีสัตว์ร้าย เว้นเสียแต่เจ้าจะนับตัวเจ้าเอง เพราะฉะนั้นมิมีผู้ใดทำอันตรายเจ้าได้หรอก"

ยังไม่ทันที่ราชินีอิงกริธจะได้โต้ตอบอันใด เฟย์สาวก็หุนหันลุกขึ้นยืนก่อนจะกล่าวคำอำลา

"เจอกันตอนรุ่งสาง ข้าจักให้เจ้าพบกับชาวเมือง" พูดจบนางก็สยายปีก โผบินขึ้นไปในท้องนภายามราตรี หายลับไปจากสายตาของคนเป็นแขกในชั่วพริบตา

อิงกริธลุกขึ้นอย่างร้อนรนเมืื่อเห็นเจ้าถิ่นทิ้งนางเอาไว้กลางป่าเสียดื้อๆเช่นนี้ ด้วยความโมโหแต่ไร้ซึ่งหนทาง นางจึงพาร่างอรชรของตนเองกลับเข้าห้องนอนอย่างเลี่ยงไม่ได้

แม้จะห่างจากบ้านมาไกล แต่ทำไมนางกลับรู้สึกสงบเช่นนี้ สงบมากกว่าตอนอยู่ที่อัลสเตดเสียอีก

อิงกริธยกมือขึ้นกุมหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

ความรู้สึกนี้ทำให้นางหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย

...ที่นี่สงบเหลือเกิน

สงบมากเสียจนนางมิได้คิดอยากจะบ้านเมืองที่นางจากมาเลย

.

.

นีี่นางคิดดีแล้วหรือที่พาราชินีอิงกริธมาที่เมืองมัวร์แห่งนี้?

ในตอนแรกที่นางช้อนตัวราชินีสาวขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแล้วบินมาที่นี่ มิได้ฉุกคิดว่านางจักต้องมาอ่อนไหวให้กับเรื่องเล็กๆน้อยๆเช่นที่นางกำลังเผชิญอยู่

แผลเป็นที่นางเห็นมิได้เป็นเพียงบาดแผลเล็กๆ แต่มันคือแผลเป็นที่ยาวกว่าคืบ และมันไม่ได้มีเพียงบาดแผลเดียว

อิงกริธต้องเจอเรื่องราวหนักหนาถึงเพียงใดจึงได้บาดแผลพวกนั้นมา แล้วใยนางไม่เอ่ยสิ่งใดออกมาเลยแม้แต่น้อย

ยิ่งคิดยิ่งทำให้เฟย์สาวว้าวุ่นใจ

ยามนี้ร่างบางได้เปลี่ยนเป็นชุดนอนแล้ว แต่นางยังมิได้ล้มตัวนอน มาเลฟิเซนส์เฝ้ามองนางเหม่อลอย สายตาทอดยาวออกไปด้านนอกราวกับกำลังครุ่นคิดถึงสิ่งใดก็มิอาจหยั่งรู้ได้ เฟย์สาวพบว่าตนเองไม่อาจละสายตาไปจากหน้าต่างบานน้อยข้างเตียงที่อีกฝ่ายเปิดทิ้งไว้ได้เลย ใบหน้าสวยที่โผล่ออกมาด้านนอกนั้นมองได้ชัดเจน ยิ่งยามแสงจันทร์ไล้โลมผิวเนียนยิ่งทำให้นางดูเปล่งประกาย

"โอ้ อิงกริธ..." มาเลฟิเซนส์เอ่ยแผ่วเบา แต่ทว่าแฝงไปด้วยความหมาย

มือเรียวเอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้าสวยของราชินีสาวอย่าวแผ่วเบา แต่ถูกหยุดเอาไว้โดยมือของตัวเจ้าที่ยกขึ้นมาบีบมือของมาเลฟิเซนส์ด้วยสัญชาตญาณ

"เจ้าทำอะไร?" ราชินีสาวลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ

"ข้า...ข้าแค่แวะมาดู เผื่อเจ้าต้องการอะไรเพิ่ม เห็นเจ้าหลับข้าจึงไม่ปลุก" มาเลฟิเซนส์นับถือตนเองที่สามารถแก้ไขเฉพาะหน้าได้ดีถึงเพียงนี้ และนางได้แต่เพียงภาวนาให้อิงกริธเชื่อในสิ่งที่นางพูดออกไป

อิงกริธมิได้เอ่ยคำใดออกไป เพียงแต่เหลือบมองมือของปีศาจสาวในมือของตน

"ข้าแค่ไล่แมลง...มันไปแล้ว" 

ชั่วอึดใจ มาเลฟิเซนส์คิดว่าอิงกริธคงเอื้อมไปหยิบแจกันที่โต๊ะข้างเตียงขึ้นมาฟาดตนเข้าให้

หากแต่นางมิได้ทำอันใด เพียงแต่พยักหน้าแล้วปล่อยมือ

"ข้ามิได้ต้องการสิ่งใดเพิ่ม" อิงกริธเอ่ยพลางเอนหลังไปพิงกับหัวเตียง มือเล็กยกขึ้นมาเสยผมบลอนด์ที่ปรกหน้าอยู่ออกไป ใบหน้าแสดงความว้าวุ่นใจอยู่ไม่น้อย

"ข้าเพียงแต่ไม่เคยชินกับการที่ต้องนอนคนเดียว" นางว่าต่อ

"เจ้าคงคิดถึงจอห์น" มาเลฟิเซนส์ถือวิสาสะนั่งลงที่ปลายเตียง

"ไม่..." อิงกริธส่ายหน้าไปมา

"ไม่เลยสักนิด" นางว่าต่อ

"ใยเป็นเช่นนั้นเล่า?" มาเลฟิเซนส์ถามด้วยความใคร่รู้

"เจ้าเป็นสตรีเฉกเช่นเดียวกับข้า เช่นนั้นข้าจักพูดตรงๆ...ข้ามิได้รักเขา ไม่เคยรักและไม่มีวันจะรัก" อิงกริธช้อนสายตาขึ้นสบเข้ากับดวงตาสีเขียวที่เปล่งประกายของอีกฝ่าย ดวงใจไหวสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นางไม่เคยยอมรับกับผู้ใดมาก่อนเลยว่านางไม่เคยรักจอห์น ไม่แม้แต่คิด'จะรัก'เสียด้วยซ้ำไป แต่นางกลับพบว่ามันช่างง่ายดายเหลือเกินที่จะพูดอะไรเช่นนี้กับนางปีศาจสาวตรงหน้า

"โถ่เอ๋ยแม่คนโง่เขลา คนเรามิจำเป็นต้องแต่งงานเพียงเพราะความรักเสมอไปหรอกนะ" อิงกริธกอดอก น้ำเสียงไม่พอใจอย่างถึงที่สุด

"แล้วคนที่เจ้ารักเล่า? ใยเจ้าไม่แต่งงานกับเขาเสีย?"

ราชินีสาวส่ายศีรษะไปมา นางสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะตอบด้วยท่าทีหยิ่งยโสอันเป็นเอกลักษณ์ของนาง

"ข้าจะรักใคร มันก็มิใช่กงการอะไรของเจ้า"

"ข้าเพียงแต่ถาม!" มาเลฟิเซนส์ผุดลุกขึ้นด้วยความโทสะ

เหตุฉะไหนจึงพูดจากันดีๆมิได้เลยสักครั้ง!

"เดี๋ยวมาล..."

มาเลฟิเซนส์หยุดชะงัก

เจ้าถิ่นไม่ตอบเพียงแต่หมุนตัวกลับไปเผชิญหน้าคนบนเตียง

"อยู่กับข้าก่อน...ได้ไหม?"

มาเลฟิเซนส์ประหลาดใจที่ได้ยินเช่นนั้น

นี่คือครั้งที่สองที่ราชินีสาวร้องขอนาง

"เพราะเหตุใดถึงขอให้ข้าอยู่?"

"แม้จอห์นจะมิใช่สวามีที่ดี แต่อย่างน้อยเขาก็มิเคยปล่อยให้ข้านอนคนเดียวเลยแม้สักครั้ง"

มาเลฟิเซนส์เลิกคิ้ว

"เพียงคืนเดียว ขอให้ข้าคุ้นชินกับที่นี่เสียก่อน แล้วข้าจะไม่รบกวนเจ้าอีกเลย"

"หากเจ้าร้องขอเช่นนั้น..." มาเลฟิเซนส์ว่า พลางกวัดแกว่งมือเรียวไปในอากาศพลันเตียงเล็กที่อิงกริธนอนอยู่ก็ขยายใหญ่ขึ้นทันตา มันกว้างพอสำหรับ 3 คนเลยทีเดียว

มาเลฟิเซนส์สอดตัวลงไปใต้ผ้าห่มนุ่ม หนุนแขนเรียวของตนแล้วจ้องมองไปยังสตรีอีกนางที่นอนอยู่ถัดไป ปีกหนาขดเก็บเข้าประชิดตัว

"หากเจ้าคิดจะทำอะไรพิกล ข้าเตือนไว้ก่อนว่าข้าสัมผัสไว และข้าสามารถเสกเจ้าให้กลับเป็นแพะได้ในพริบตา" มาเลฟิเซนต์ร่ายยาว

"เจ้าเห็นข้ามีอาวุธหรืออย่างไรกัน?" อิงกริธโต้แย้ง ก่อนจะพลิกตัวนอนหันหลังให้กับปีศาจสาว

"ข้าเพียงแต่เตือนเจ้าไว้ก็เท่านั้น..." มาเลฟิเซนส์บ่นเสียงเบา

"และโอ้...ข้ามีบางสิ่งที่ต้องทำก่อน" มาเลฟิเซนส์ว่าอีกครั้งก่อนจะโน้มตัวไปหาราชินีสาวจนสัมผัสได้ถึงรังสีความร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างอรชร อิงกริธหันกลับมาประจันหน้าอีกฝ่ายด้วยความตกใจที่อยู่ๆเฟย์สาวก็เคลื่อนขยับเข้ามาชิดเสียจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน

"ข้า มาเลฟิเซนส์ ขอถอนคำสาปที่เคยให้ไว้แก่ราชินีอิงกริธครั้งที่นางยังอยู่ในดินแดนมนุษย์" พูดจบ แสงเขียวก็พวยพุ่งออกจากร่างบางของราชินีอิงกริธตรงไปยังฝ่ามือของมาเลฟิเซนส์แล้วซึมเข้าร่างกายของนาง มันเลือนลางก่อนจะจางหายไป ปีศาจสาวถอยกลับไปนอนที่เดิมแล้วและอิงกริธรู้สึกหายใจโล่งขึ้นมาเล็กน้อย

"ที่มัวร์ เจ้ามิต้องแปลงร่างเป็นสัตว์แล้ว"

"ข...ขอบใจ"

"ทีนี้ก็นอนเสียเถอะ เจ้ามิได้อยู่ผู้เดียวแล้ว"

"ราตรีสวัสดิ์" อิงกริธหลับตาลงพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆของหอมไม้ที่ลมโชยมา กับไออุ่นที่แผ่ไปรอบๆแผ่นหลัง ทำให้ใจชื้นขึ้นมาเสียหน่อย

"เช่นกัน" มาเลฟิเซนส์กล่าวด้วยรอยยิ้มน้อยๆ มันเป็นรอยยิ้มที่นางมิต้องฝึกฝนและนางคิดว่าอีกฝ่ายนั้นคงจะชอบหากนางยิ้มแบบนี้บ่อยๆ

.

.

.