ขับรถไปตามทางอยู่แบบนั้น พร้อมกล้องคู่ใจ และเพื่อนร่วมทางที่เป็นเด็กอัจฉริยะคนหนึ่ง เพราะอะไรถึงได้เชื่อใจมัลลอรี่ เพราะอะไรถึงคิดว่าอยู่กับฉันแล้วจะปลอดภัย 

คำพูดของเด็กคนนี้ มันเป็นคำตอบที่มัลลอรี่ได้แทบตลอดทุกการถามของตัวเขาเอง คิวมักจะมีคำถามมาถามตอบโต้กลับมัลลอรี่บ้าง เป็นบางครั้งบางคราว

"ผมรู้ว่าคุณมีจุดประสงค์ในการเดินทาง มันคืออะไรล่ะ?" คิวถาม

"ฉันไม่รู้หรอก แต่การเดินทางมันทำให้ฉันรู้สึกถึงความผ่อนคลายจากความเครียดที่เคยมีทั้งหมด" มัลลอรี่ตอบ แต่มันยังมีคำตอบอีกมากที่เขาอยากจะตอบ แต่เขาเลือกที่จะตอบแค่นี้พอ

"น่าสนใจนะครับ" คิวจบการสนทนาด้วยคำนี้ และความเงียบก็ปกคลุมพวกเขาทั้งสองอีกครั้ง

ตลอดครึ่งชั่วโมง

ที่ไม่มีการสนทนาอะไรอีก มันเป็นบรรยากาศที่ชวนง่วง แต่เสียงท้องร้องที่ดังโครกครากของคิว เสียงนั้นมันทำให้มัลลอรี่อดยิ้มไม่ได้

"แวะหาอะไรกินกัน" มัลลอรี่ชวน คิวพยักหน้าให้เขา "แล้วจะกินอะไรล่ะ?"

คิวไม่ตอบ

"เอาแบบนี้ เธอชี้ ส่วนฉันขับ" มัลลอรี่ยื่นข้อเสนอให้ และเหมือนคิวจะเห็นด้วย

"มาดูกันว่าเธอจะอยากกินอะไรกัน คิว" มัลลอรี่ลดความเร็วของรถ เพื่อที่คิวจะได้เห็นร้านที่ตัวเขานั้นเลือกเองอย่างชัดๆ 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

15 มีนาคม

11:30 am

(TBC.)