ชื่อเรื่อง: เงาเพลิงสะท้านปฐพี เล่ม 1-8 (จบ)
ผู้แต่ง: 峨嵋 (เอ๋อเหมย)
ผู้แปล: อวี้
สำนักพิมพ์: Jamsai Publishing
คำโปรยปกหลัง เล่ม 1:
"‘จูจู’ เด็กสาวชาวบ้านผู้ซึ่งห่างไกลจากคำว่า ‘หญิงงาม’ อยู่อักโข
อีกทั้งท่าทางทึ่มทื่อก็มักทำให้ถูกอันธพาลในหมู่บ้านรังแก
กระทั่งเด็กหนุ่มรูปงาม (ที่นางลอบเรียกว่า ‘เจ้าคนโฉด’) ย้ายมาอยู่บ้านข้าง ๆ
นับแต่นั้นนางก็เพียงถูกคนคนเดียวรังแก พ่วงด้วยงานปัดกวาดซักล้าง หุงหาอาหาร
ราวกับนางเป็นสาวใช้ประจำตัวเขาก็มิปาน!
เมื่อสำนักบำเพ็ญเซียนเซิ่งจื้อเปิดรับศิษย์ใหม่ เจ้าคนโฉดก็กำลังจะจากไปเข้าเรียน
ทว่าเขากลับไม่ยอมปล่อยนางเป็นอิสระ มัดนางเข้ากับกองสัมภาระแล้วพาไปด้วยกัน
โธ่! นางไม่อยากบำเพ็ญเซียนร่ำเรียนวิชาเสียหน่อย
แต่... ถ้าการได้เข้าเป็นศิษย์สำนักเซิ่งจื้อจะทำให้นางมีข้าวกิน มีที่ให้นอนอุ่นไปตลอดชีวิต
เช่นนั้นนางจะยอมอดทนอยู่กับเจ้าคนโฉดผู้นี้ต่อไปอีกสักระยะก็แล้วกัน!"
ความเห็นหลังอ่านจบ: ให้ 5 คะเเนนเต็มทุกเล่มทั้ง 8 เล่มเลย
เราเป็นคนอ่านประเภทชอบรอสะสมให้ครบทุกเล่มก่อน ค่อยอ่านทีเดียว แบบรวดเดียวจบ
(เเต่ยกเว้นเรื่องสยบฟ้าฯ กับกลอรี่ เอาไว้สองเรื่องนะ รู้ ๆ กันอยู่ ว่ามันสะสม รอเอาไว้ไม่ไหวววว 5555)
สำหรับเรื่องนี้เห็นคนหวีดรายทางเยอะมาก เเต่เราก็อดทนมาก ๆ รออ่านทีเดียว 5555
อยากชื่นชมความอดทนตัวเองส่วนนึง
เเต่อีกส่วนนั้นคือช่วงก่อนงานยุ่งมากจ้า ไม่มีเวลาอ่านอะไรทั้งนั้นเเหละ
(โธ่! เเล้วทำมาบอกว่าตัวเองอดทน 555)
เเต่ ๆๆๆ จริงอย่างที่คนเขาหวีด ๆ กันนะ คือเรื่องนี้สนุกมาก!
เราอ่านแล้วติดมาก ๆ เเบบยิิงยาวเลยจ้า
อ่าน 8 เล่มจบใน 5 วันเองมั้ง ทั้ง ๆ ที่ความหนาแต่ละเล่มก็พอตัวนะ 55555555
เข้าเรื่องกันเถิด...
ตอนเเรกที่อ่านก็คิดในใจว่านี่มันมาแบบเรื่องชายาสะท้านเเผ่นดินบวกทรราชตื๊อรักนี่นา
มีการอคติในใจไปก่อนเป็นที่เรียบร้อยอีกจ้า 55555
ซึ่งตอนสักเล่ม 3 เป็นต้นไปเนี่ย คนอ่านอย่างนี่ก็หน้าสั่นเลย เพราะว่าไม่เหมือนที่คิดอคติไว้ก่อนหน้าสักนิด
5555555555555ถามว่าเนื้อเรื่องมันซูไหม มันก็ซูเเหละะะะะะ
คือกลุ่มนางเอกนี่มีเเต่คนเทพ ๆ วิปริตในการฝึกวิชาบำเพ็ญตน เเล้วก็ดันเลื่อนขั้นเลื่อนตบะกันเร็วนรกเเตกชนิดที่เเบบในโลกนี้หาคนแบบนี้คนนึงยังยาก แล้วนี่นางอยู่ด้วยกันหมดเป็นหมู่คณะ 55555
เเต่มันดีนะ คือมันไม่ออกทะเลเเบบซูเวอร์ไปนอกจักรวาลเเบบชายาฯ
เเล้วก็นางเอกน่ารักน่าเอ็นดู พระเอกเย็นชาเเต่ไม่ไร้หัวใจ ไม่ใช่เเบบในเรื่องทรราชฯ ที่หลัง ๆ เราว่าเนื้อเรื่องนางเอกทำตัวเริ่มไม่ค่อยน่ารัก พระเอกก็ไร้เหตุผล หลงนางเอกจนนี่นึกว่านางเอกทำเสน่ห์ยาเเฝดใส่พระเอกไปยี่สิบทีรวดละเด้อค่ะเด้อ
นั่นเเหละ มันเลยทำให้เรื่องมันหลุดนอกออกไปจากการคบคุมของนักเขียนไปแล้ว คาร์เเรกเตอร์เเกว่งสุด หลุดกระจายไปเลยยยย 5555
(บ่นขิงบ่นข่า เเต่ก็ยังซื้อมาอ่านอยู่ดีนะ เเง TwT)
กลับมาที่เงาเพลิงฯ ก่อนนนนนนนนนนนนนน
จริง ๆ เหมือนกลุ่มนางเอกออกไปทำเควสต์ไปเรื่อย ๆ ปราบบอส อัพเลเวลเสร็จไปต่อไรงี้
เเต่ระหว่างทางจะมีเรื่องราวเบื้องหลังของเเต่ละคนในกลุ่มค่อย ๆ เปิดเผยออกมาทีละน้อย สลับกับคอยเล่าเหตุการณ์ต่าง ๆ ในเรื่องว่าใครเป็นคนที่ปองร้ายนางเอก
อันที่จริง มีตัวละครที่มีเสน่ห์มาก ๆ หลายตัวในเรื่องนี้นะ
เราชอบทั้งกลุ่มของนางเอกทุกคนเลยเเหละ เพราะมีความเป็นเอกลักษณ์ในตัวเองสูงมาก
ทั้งศิษย์พี่ใหญ่ตี่ฉานซั่ง ที่อายุมากที่สุด แต่ตัวเล็กกระจิริด หน้าตาน่าเอ็นดูเหมือนเซียนเด็ก เพราะตอนเด็กดันทะลึ่ง ซนไม่รู้เรื่องไปกินสมุนไพรน้ำค้างวิเศษอะไรสักอย่าง (สารภาพว่าลืมชื่อ เพราะในเรื่องสมุนไพรเยอะจัด 555) ซึ่งเจ้าสมุนไพรที่ว่านี้มีฤทธิ์ในการชะลอวัย เป็นที่หมายปองเเก่สาว ๆ เเละคนหนุ่มเจ้าสำอาง คือใบเล็ก ๆ หยดน้อย ๆ มีค่ามากแล้วในการเอามาปรุงยาชะลอวัย เเต่ศิษย์พี่ใหญ่ดันกินไปทั้งต้นทั้งรากเเม่งเลยจ้า 555555555 นั่นเเหละ นางเลยเหมือนถูกหยุดเวลาไว้ที่วัยเด็ก แต่ตอนเปิดเรื่องมาน่าจะอายุจริง ๆ จะสี่สิบเเล้วนะ ถึงเเม้หน้าตาภายนอกจะน่ารักน่าชัง แต่ละคำ แต่ละวาจาที่ออกจากปากศิษย์พี่ใหญ่นั้นหยาบคายเหลือจะฟัง นางชอบพูดเเทนตัวเองว่า บิดาอย่างนั้น บิดาอย่างนี้ แล้วก็ชีกอ ชอบผู้หญิงมาก ๆ เเต่อดจีบสาว ๆ ในเรื่องไปจนเกือบจะจบเรื่อง เพราะอยู่ในร่างเด็กนี่เเล วงวาร
ศิษย์พี่รอง จีโย่วกู่ กับศิษย์พี่สาม สืออิ้งลวี่ สองคนนี้เป็นคู่กันเเละเป็นคู่บำเพ็ญตนกันด้วย เป็นสาวสวยหนุ่มหล่อที่เเท้ทรู เเต่ปัญหาคือศิษย์พี่รองเป็นคนเจ้าเล่ห์ รอบจัด เหลี่ยมคมเยอะ เเต่หน้าตาดี ดูใสซื่อ ดูใจดี ใจเย็น เหมือนหมาป่าห่มหนังเเกะงี้ 5555 นางมักเป็นผู้นำของกลุ่ม เป็นคนที่คิดอะไรละเอียดถี่ถ้วน ในทีมนี้นางก็ทำหน้าที่วางข่ายอาคมให้ศัตรูติดกับในวงล้อม คือก็เหมาะกับนิสัยนางมากอะ ส่วนศิษย์พี่สามเนี่ย สวยหยาดเยิ้ม งามเเบบหยาดฟ้ามาดิน เอวอรชนอ่อนบาง แต่... นางเป็นผู้ฝึกตนหญิงที่เเรงเยอะ พลังช้างสารมากจ้า เพราะวิชาที่นางถนัดคือหลอมอาวุธวิเศษ เลยเหมือนได้ฝึกงานช่าง เเบกของ ต่อเติมวัสดุ วัตถุมากมาย ใช้เเรงเยอะทุกวี่วันจนชิน
555555555555 นิสัยคือเป็นคนใสซื่อบริสุทธิ์เเบบหาได้ยากมากในเรื่องนี้ ใสซื่อขนาดไหน... ขนาดที่ว่าอีกตัวละครสำคัญในเรื่องเคยบอกว่า ถ้าให้ศิษย์พี่สามไปเผชิญโลกภายนอกโดยไม่มีศิษย์พี่รองแล้วล่ะก็ อาจจะโดนขายไปทั้ง ๆ ตัวเองช่วยนับเงินให้โจรอยู่เลยก็ได้
555555555555555
ส่วนเจ้าสี่ อิ่นจื่อจางเเละศิษย์น้องเล็ก จูจู อันนี้พระเอกกับนางเอก คู่นี้คือน่ารักมากกกกกกก เป็นธรรมชาติมาก ๆ จริง ๆ ตอนเเรกคิดว่าจะคล้ายกับอาหนิงเเละซังซังจากสยบฟ้าฯ นะ เเต่ปรากฏไม่ใช่ ไม่เหมือน เป็นคู่คนละเเบบกันนะ
คือพระเอกเย็นชากับคนทั้งโลก เเต่ไม่เย็นชากับนางเอกคนเดียว
เดี๋ยว... อย่าคิดอย่างนั้น
ไม่! ไม่ใช่อย่างที่คิดจ้า
ไม่ใช่พระเอกใจดีกับนางเอกคนเดียวนะ
เเต่พระเอกเเกล้ง เอาเเต่ใจเเละออกคำสั่งใส่นางเอก เเถมเรียกนางเอกว่าหมูโง่ หมูโง่เง่ามาตลอดตั้งเเต่นางเอกจำความได้ คือนังเอาเเต่ใจ เรียกใช้งานยุบยิบยิบย่อยเสียจนนางเอกเรียกพระเอกว่า
'เจ้าคนโฉด' ในใจเป็นหมื่นล้านครั้ง
555555555555(**อนึ่งนางเอกไม่ได้อ้วนนะ เเต่ที่พระเอกเรียกว่าหมู เพราะภาษาจีนกลาง จู = หมู)
เเต่ก็น่ารักมาก อ่านเเล้วรู้เลยว่ารักกันจริง ๆ ไม่ใช่เล่น ๆ นะ
มีประโยคที่น่ารักมาก ๆ หลายประโยคที่พระเอกกับนางเอกเขาพูดกันในเรื่อง จะขอยกตัวอย่างมาสักเล็กน้อยก็เเล้วกัน
'อิ่นจื่อจางพาจูจูกลับไปยอดเขาอิ้งปั้ง เส้นทางขึ้นเขาขรุขระอิ่นจื่อจางจึงแบกจูจูขึ้นไป ทั้งสองต่างก็เงียบงันไปตลอดทาง
เดินมาได้สักพักหนึ่งในที่สุดจูจูก็ทนไม่ไหว สูดจมูกพลางว่า “ข้าจะบอกให้อาจารย์อย่าไปไกลนัก ท่านว่างก็นั่งกระสวยดั้นเมฆมาเยี่ยมข้า... ถ้าท่านไม่ด่าข้าว่าหมูโง่เง่า ข้าจะทำของอร่อย ๆ ให้ท่าน”
อิ่นจื่อจางจึงว่า “ต่อให้ข้าด่าเจ้าว่าหมูโง่เง่า หมูโง่ หมูทึ่ม หมูขี้เกียจ เจ้าก็ต้องทำของอร่อยให้ข้า!”
“ข้าจะไปแล้ว ท่านยังจะด่าข้าอีก!” ในเสียงของจูจูเจือสะอื้น เจ้าคนโฉดชอบรังแกนางถึงเพียงนี้ นางหลุดพ้นไปจากเงื้อมมือมารได้ก็ควรยินดีจึงจะถูก ทำไมต้องร้องไห้ด้วยเล่า!
อิ่นจื่อจางระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนเอ่ยขึ้นอย่างคล้ายว่าตัดสินใจอะไรได้ “วางใจเถอะ ข้ารับปากท่านยายของเจ้าแล้วว่าจะดูแลเจ้าไปชั่วชีวิต” '
กับอีกฉากหนึ่ง น่าร้ากกกก
' "หมูโง่เง่า หมาบ้าพวกนั้นก็เห่าไปเรื่อย เจ้าจะร้องไห้ทำไม” อิ่นจื่อจางเดินมาเหมือนคนไม่มีอะไรทำ ยื่นมือมาเขกศีรษะนางไปทีหนึ่ง
จูจูสะอื้นฮักพลางว่า “ขะ... ข้าไร้ประโยชน์มากใช่หรือไม่”
อิ่นจื่อจางถอนหายใจ “ใช่แล้ว!”
อย่าพูดตรงเพียงนี้ได้หรือไม่เล่า! ปลอบนางสักสองประโยคเนื้อจะถูกเฉือนหายไปหรืออย่างไร!
จูจูเบิกสองตาแดงก่ำกว้าง เอ่ยแย้งเสียงเบา “ข้าหลอมโอสถเป็น ทำกับข้าวเป็น ทำงานบ้านเป็น...”
อิ่นจื่อจางเขกศีรษะนางอีกทีหนึ่งก่อนพูดอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “เจ้ามีประโยชน์หรือไม่มีก็ล้วนเป็นหมูโง่เง่าของข้า” '
อิ่นจื่อจางเจ้าคนซึนเดะเระเอ๊ยยยยย!!!
จนถึงตรงนี้เเล้วก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวดิชั้นก็เองหวีดอะไรเรื่อยเปื่อยมาตั้งเยอะตั้งเเยะเนอะ 55555
เอาเป็นว่าอยากให้ลองอ่านกันดูนะ สนุกจริง ๆ จ้า
นี่เเทบจะรออีกเรื่องของนักเขียนท่านนี้ที่จะออกกับเเจ่มใสปลายเดือนนี้เเทบไม่ไหวแล้วจ้า ลงเเดงเว่อร์
(ไม่ได้ค่าสปอนฯ ใด ๆ ซื้อเองทุกเล่ม เล่มไหนไม่สนุกก็จุกกันไป 555)
ปล. ถ้าจะหักคะเเนนเรื่องนี้ จะหักที่ไทม์สคิปค่อนข้างเยอะเเละบ่อยไปนิดหนึ่ง
เเบบอยู่ ๆ ผ่านไปหกเดือน อยู่ ๆ ผ่านไปสองปี หนักสุดคือเป็นร้อยปี
5555555555เเล้วสคิปแบบบอกคนอ่านหนึ่งประโยค บางทีก็เหวอไปเหมือนกันนะ
เเต่โดยรวมคือถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากเรื่องหนึ่งเลยล่ะ
ลองอ่านกันก่อนนะ ให้โอกาสเจ้าคนโฉดกับหมูโง่หน่อย อย่าอคติไปก่อนเเบบเรา 55555
/ละอายเเล้วววว
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in