วันนี้ผมไม่ได้อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่คุณเรียกมันว่าบ้าน และไม่ได้อยู่ที่บ้านของตัวเองเช่นกัน

หากแต่ตัวผมในตอนนี้ต้องออกจากบ้านมาเพื่อมาขึ้นคอนเสิร์ตการกุศลงานหนึ่ง เพราะผมเป็นนักร้อง อย่างที่ใครใครต่างก็รู้ดี 

และงานธรรมดาๆในวันนี้ก็ต่างจากทุกวันออกไป เพราะคุณรับปากอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าคุณจะมา มาที่งานนี้เพื่อผม

สารภาพตามตรงว่าผมเชื่อคุณอย่างสุดหัวใจ นี่อาจเป็นครั้งแรกที่คุณให้สัญญาอย่างจริงจัง แต่คุณไม่เคยผิดคำพูดแม้กับเรื่องเล็กน้อยก็ไม่เคย

เมื่องานเริ่มขึ้น ผมยืนตระหง่านอยู่กลางเวทีพร้อมกล่าวคำทักทายกับท่านผู้ชมทุกท่าน แต่สายตายังสอดส่องไม่หยุด ใช่ มองหาคุณ

แม้ว่านี่จะเป็นงานที่มีคนอยู่เกือบพันคน แต่หากคุณอยู่ที่นี่ ต่อให้มีคนเป็นหมื่นผมก็ต้องหาคุณเจออย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ไม่ คุณยังไม่มา

โอเค งานเริ่มก่อนเวลาที่เรานัดกันประมาณเกือบยี่สิบนาที ผมจะให้โอกาสกับตัวเองเพื่อรอคุณ

จนกระทั่งผมเริ่มร้องเพลง ผ่านไปราวสามเพลงผมก็เห็นคุณ

ผมดีใจจนหัวใจแทบหยุดเต้นกะทันหัน ทว่าในขณะเดียวกันกับรอยยิ้มที่เกือบหลุดออกมาก็ต้องจางหายไปแทบจะทันที

คุณไม่ได้มาคนเดียว ไม่ช้าคนของคุณก็เดินตามคุณเข้ามา

จากนั้นผมค่อยๆทรุดลงกับพื้น สายตาเริ่มพร่ามัว

ตอนนี้ผมกำลังร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย

น้ำตาของผมหลั่งรินออกมาอย่างหาจุดจบไม่ได้

ทั้งหมดเกิดขึ้นในจินตนาการของผม

แต่แท้จริงแล้วภายนอกไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลยสักนิดผมยังคงยืนอยู่กับที่ ปากของผมยังไม่ได้หยุดร้องเพลง แต่สายตากลับหยุดลงที่คุณกับเขาไปแล้ว

สัญญานบางอย่างดังขึ้นในหัว บอกรวม ๆ ได้ถึงลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่เคยผิดเพี้ยนไปเลยของผม

ใกล้ถึงเวลาที่คุณจะจากผมไปแล้ว.