“หยุดจิ้มสักที มันจั๊กจี๋นะ”

“พุงเรานิ่ม—  โอ๊ย ! พี่ขอโทษๆ อย่าดึงผม ! ” 

ผมนั่งอยู่บนเตียง แต่พี่เปล่า พี่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่กับพื้นห้องนอน ( ทั้งๆที่ห้องนี้เป็นห้องของพี่ ) ปลายคางของพี่ถูกวางลงอยู่บนหน้าขาของผม อยู่ ๆพี่ก็มานั่งออดอ้อนให้ผมมัดจุกแบบเด็กปัญญาอ่อนให้ ผมไม่ยักรู้มาก่อนว่างานของพี่มันจะยุ่งขนาดที่ไม่มีเวลาไปตัดผม

“ให้ตัดผมให้ไหม ?”

“ตัดเป็นเหรอเราน่ะ”

มือของผมกำลังสาละวนอยู่กับการจับผมของพี่ไว้มือหนึ่ง ควานหาหนังยางที่วางไว้บนเตียงมือหนึ่ง แต่มือของพี่ก็ยังอยู่ไม่สุขจากที่เมื่อครู่บีบเอวผมก็เปลี่ยนมาเป็นล้วงเสื้อกันแทน

“ไม่อะ แต่อยากลองดู ลองกับหัวแรปเปอร์นี่แหละ”

ผมหัวเราะคิกคัก พี่เหลือบมองหน้าผมพลางถอนหายใจอย่างไม่จริงจังนัก

“ซน”

พี่ไม่พูดเปล่า พี่เขยิบตัวเข้ามาเพื่อกดจูบลงบนหน้าท้องของผมที่ถูกเลิกเสื้อขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้แต่ที่แน่ๆคือก้อนเนื้อในอกของผมเต้นรัวเร็วอย่างฝืนไม่ได้คาดว่าพี่ก็คงได้ยินเสียงของมัน

“พรุ่งนี้ค่อยลองกับหัวแรปเปอร์ก็แล้วกันนะครับ”

พี่ว่างั้น ดังนั้นเราจึงไม่ได้ปริปากพูดคุยกันต่อ

สุดท้ายแล้วพี่คงเป็นคนเดียว ที่ทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นส่ำกับเรื่องเดิมๆ.